बग्नु एक नियति

कहिल्यै सोचिएन

पुर्खाको विरासतलाई थन्क्याएर एक कुनामा

लाग्नुपर्नेछ विमानस्थलमा पङ्क्ति

हल्लाउनु पर्नेछ देशको झन्डाझैं फरफर, बिदाइको हात

र, बग्नुपर्नेछ सबथोक छोडेर देशकै सिमाना

कसलाई थाहा छ ?

विमानस्थलको ढोकाकै फोहोरामा बग्ने त्यो पानी हो कि भञ्ज्याङको आँसु ?

त्यतै–कतैबाट आएको सुसेली, खुसी हो कि सल्लाघारीको विरह ?

किन ओइलाएका छन्, त्यहीं छेउका गाउँजस्ता फूलहरू

धावनमार्गमै किन छोपिएको छ कङ्क्रिटले, टीकाजस्तो सुकोमल माटो ?

जाने प्रत्येक अनुहारमा टाासिएको छ–खडेरी

पुर्‍याउने एक एक मुहारमा बसेको छ–उदासी

सुन्दा,

एउटा देशद्रोही कुरुप आवाज सुनिन सक्ला

तर, कसले भन्न सक्छ?

बुद्धको पवित्र मन्त्र जप्नेले मनैबाट जपेको छ

सगरमाथाको सङ्लो उचाइ देखाउनेले

हृदयबाटै महसुस गरेको छ

६ महिनाको फूलजस्तो सन्तान छोडेर

त्यही सन्तानको भविष्य किन्न

स्तन दुखाउँदै हिँडेकी आमाको मनमा

फूल उम्रिन्छ कि काँडा ?

महाशय, रोप्नेहरूले बाटोमा फूल रोपे या काँडा ?

जवाफमा

तिनै आमाको रगताम्य पाइतालाहरु छन्

र छन्, पाइतालाबाटै बगेको रगतका नदीहरू

नदीमा नदी मात्रै बग्दैन

बग्न सक्छ– हिमालको कञ्चन आटो

बग्न सक्छ– पहाडको नागबेली बाटो

बग्न सक्छ– तराईको मलिलो माटो

के देश भन्नु

यही आटो, बाटो र माटो होइन र ?

पहाडको शिरमा बसेकाहरूले

रोक, यो बग्ने पहिरो शृङ्खला

जसरी मुटु निचोरेर विमानस्थलमा उभिएको छु म

कुनैदिन बग्ने यो पङ्क्तिमा देश नभेटियोस् ।