साँघुरो बाटो । लामो जाम । बग्रेल्ती गाडी । मान्छे नि उत्तिकै । बल्लबल्ल अगाडि पुग्यो, हेर्दा ढसमस्स परेर बसेको साँढे । सवार, बटुवा सबैलाई सास्ती खेपाएको जामको एकमात्र कारक साँढे । अनि त्यसलाई आसनबाट हटाउन तल्लीन ट्राफिक प्रहरी । यो दृश्यमा आफू पात्र हुँदा कुरो अर्कै भयो, नमिठो अनुभवको पाटोलाई बिर्सने हो भने यस्तो दृश्य प्रत्यक्ष सहभागी हुनेका लागि कहिले नबिर्सने अनुभव हुनसक्छ जुन हाम्रा गल्लीहरुमा तिनमा समाहित सडकहरुमा हरेक दिनको किस्सा हो ।
सन्दर्भ सन् २०१८ डिसेम्बरको अन्तिम साता हो । पुरानो वर्षलाई बाइबाई गर्दै सबै युरोपियनहरु नयाँ वर्षको सुस्वागतको प्रतीक्षामा थिए । म पनि 'पशुपतिको यात्रा सिद्राको व्यापार' भनेझैं नयाँ वर्षको स्वागत र आफन्तहरुसँग भेटभाट गर्ने निहुँमा इटालीबाट लक्जम्बर्ग भ्रमणमा निस्किएको थिएँ । झिलिमिली साँझले अंग्रेजी नयाँ वर्ष र क्रिसमसकालीन समयको उल्लास बढाउँदै थियो ।
'एक जना नेपालीलाई अजमान प्रहरीले पक्राउ गरेको छ, कहाँ राखेको छ थाहा छैन । दूतावासमार्फत सहयोग गरिदिनु पर्यो सर !', सुशीलजीले फोनमार्फत सहयोगको लागि अनुरोध गर्नुभयो । मैले घटनाबारे तुरुन्त नेपाली दूतावासमा जानकारी गराएँ । दूतावासमार्फत उनको बारेमा खोजी गरियो । अहिले पनि रिहाईको लागि आवश्यक सहयोग र पहल जारी छ ।
डेढ दशक अघिको कुरा, त्यति बेला म कान्तिपुर दैनिकमा आबद्ध थिएँ । कामकै सिलसिलामा यति एयरलायन्सका मालिक आङछिरिङ सेर्पासँग भेट भयो । त्यो दिन मुलुकका धेरै सफल व्यवसायीहरू भेला भएका थिए । त्यसअघि उहाँसँग सामान्य चिनजान भए पनि त्यो दिन १० मिनेट जति कुराकानी भयो । त्यही भेटले हाम्रो राम्रो चिनजान भएको थियो ।
मानिसले भने र भनिरहेका छन्, ‘भाग्यमानी मान्छे, चिट्ठा पर्यो, आदि ।' म लोकतान्त्रिक प्रवृत्तिको मान्छे, म त्यस्तो कडा नास्तिक र भौतिकवादी पनि होइन । मठमन्दिर, पूजापाठ, धर्म संस्कृति, रितिरिवाज लगायतका परिवेशमा जेलिलिएर जन्मे, हुर्के, बढेको मान्छे । पोहोर साल यसै ताकाको कुरो, माघ महिनातिर एक महिनाभर श्री स्वस्थानी कथा वाचन र श्रवण गर्ने समय र प्रचलन । जहाँ नवराजलाई हात्तीले माला लगाई दिएको भरमा राजा भएको महिमा भएको समय र पृष्ठभूमिमा भाग्यमानीको रूपमा चर्चा हुँदा समय र मनोविज्ञानलाई सबैजसो मानिसहरूबाट मलाई यसरी नै लिइयो । म अपाङ्गता भएको व्यक्ति राष्ट्रियसभाको सांसद हुँदाको चर्चा परिचर्चा ।
अलिकति आशा र उत्सुकता, अलिकति निराशा, अलिकति भ्रम अनि अलिकति यथार्थताको समिश्रण बोकेर अमेरिका प्रवेश गरेका थुप्रै नेपालीहरूले विगत केही वर्षयता अनाहकमा मृत्युवरण गर्नुपरेको कारूणिक र अप्रिय घटनाहरू चरणबद्द रूपमा बढिरहेका छन् ।
म एक अदक्ष विदेशी श्रमिकका रूपमा दक्षिण कोरिया पुगेको सुरु-सुरुमा यहाँका नागरिकहरूले तेरो देशमा टिभी छ? कम्प्युटर छ? भात पाउँछ? गाडी छ? रेल छ? जस्ता हेपाहा प्रवृत्तिका प्रश्नहरू गर्थे ।
मैले काम चलाऊ परिवार धेरै देखेको छु । हेर्दा गजबको देखिन्छ, श्रीमान् राजा, श्रीमती रानी । बच्चाहरू राजकुमार, राजकुमारी । श्रीमान् र श्रीमती राती ओछ्यानमा सँगै हुन्छन् तर दुईबीच दुरी कहिल्यै कम गर्न नसकिने हुन्छ ।
