यो मेरो आफ्नै गन्थन हो । घरको कुरा हो । भित्रको कुरा बाहिर ल्याएकोमा गाली खाऊँला । तर, ठीकै छ । अहिले रुकुम घटनाले धेरैको ‘रगत उमालिरहेका’ बेला मलाई भने यसबारे चुँइक्क बोल्न मन लागेको थिएन । आफ्नै घरमा जातीय छोइछिटो कायम छ, समाजलाई गाली गरेर बोल्नुको के अर्थ भन्ने लागिरहेको थियो । तर, स्वीकारोक्तिका लागि सही मौका हुन सक्छ भन्ने लाग्यो अनि लेख्दैछु ।
जतिखेर सोभियत संघ (रूस) र अमेरिकाका वैज्ञानिक चन्द्रमा छुन तल्लीन थिए, त्यतिखेरसम्म पृथ्वीकै उँचो भाग अर्थात् सगरमाथा (चोमोलोङ्मा) मा कसैले पाइला टेकेका थिएनन् । प्रयास वर्षौंदेखि भइरहेको थियो । केहीले त्यही लहडमा ज्यान गुमाइसकेका थिए ।
पश्चिम रुकुमको बर्बर हत्याकाण्डको समाचार शेयर गरेको केही मिनेटमै ट्वीटरमा म्यासेज आयो– ‘तेरो घरमा १७ वर्षकी बहिनी छ । १०–१२ जना केटाहरु हुल बाँधेर आए । त्यो बेला ढुंगाले नहानेर फूलमालाले स्वागत गर्छौ ?’
सायद ५ कक्षामा पढ्थें । विद्यालय घरबाट करिब २० मिनेटको दुरीमा । प्रायःजसो गर्मी सुरु भएपछि हामीहरु माथिल्लो कक्षाका दाई र काकाहरुसँग मिलेर पौडी खेल्न जान्थ्यौं । कहिले दरौंदी त कहिले अँधेरी खोला । दरौंदी थियो, स्कुलबाट दायाँतिर र अँधेरी खोला बायाँतिर ।
महामारीको बखत अङ्ग्रेजी साहित्यकार विलियम शेक्सपियरले प्रसिद्ध वियोगान्त 'किङ्ग लियर' लेखे । सर आईज्याक न्युटनले क्वारेन्टाइनमै रहँदा ग्रयाभिटि पत्ता लगाएर संसारलाई योगदान गरे । म किन केही योगदान नगरुँ ?
चौथो दिन (अर्थात एक महिना चार दिन) । उसले कहिलेकाहीँ लेखिरहन्छ, ‘तिमीले लेख्यौ भने म खुशी हुन्छु । लेख्न नछोड है ।’ हामी कर्ममात्रै गर्न सक्छौँ । कर्म गर्नुबाहेक हाम्रो बसमा केही छैन ।
त्यतिखेर म आफ्नै कोठामा अष्टावक्र गीता पढेर बसिरहेको थिएँ । थाहा छैन, ऊ कहाँदेखि आयो । अचानक मेरो अगाडि प्रकट भयो र भन्यो 'म महाभारत कथा सुन्न चाहन्छु ।' त्यसपछि मेरा जोरआँखाले उसको हुलिया पढ्न लाग्यो ।
हरेक बादलभित्र चाँदीको घेरा हुन्छ, भनिन्छ । कतिपटक वर्षातमा हवाई यात्रा गर्दा चट्याङले बादलभित्रैबाटै गन्तव्य खोजिरहेको र क्षितिजमा चट्याङका डरलाग्दा उज्याला धर्सा देखिएको क्षणको स्मृति आउँछ । चाहे ती सन्त्रासका हुन् या बादल फाटेर जाने भरोसाका ।
