‘भीमकाय त्रिविलाई घिस्रिन पनि सकस’ समाचारले विश्वविद्यालयको बेथितिपूर्ण कार्यप्रणाली फेरि उजागर गरेको छ  । धेरै अर्थमा नेपालीको गौरवको प्रतीक हो त्रिवि  ।

मुलुककै शैक्षिक मात्र होइन समुन्नतिको आधारसमेत हो । यसले राष्ट्रकै उच्चतम शैक्षिक/प्राज्ञिक जनशक्ति उत्पादन गरिरहेकै छ । यस्तो संस्था विकृति–विसंगतिमा भासिँदै जानु कसैलाई स्वीकार्य नहुनुपर्ने हो । तर व्यक्तिगत स्वार्थपूर्ति र अनुशासनहीनताले यो संस्थालाई अस्तव्यस्त बनाइरहेको छ । त्रिविमा विद्यार्थीहरूको ठूलो चाप छ ।

प्राध्यापक र कर्मचारी पनि धेरै छन्, त्यसैले व्यवस्थापन सम्हाली नसक्नु छ । मुलुकभरि छरिएका क्याम्पसहरूको सम्पत्तिको अभिलेख र हिसाबकिताब राख्नै मुस्किल छ । पाठ्यक्रम तर्जुमा, पठनपाठन, अनुसन्धान, शैक्षिक क्यालेन्डर परिपालन सब गन्जागोल छन् । सरकारै अविवेकी हुनु अनि राजनीतिक नेतृत्वको सीमित स्वार्थका कारण त्रिविको यस्तो बेहाल भएको हो । त्रिविलाई उत्कृष्टको केन्द्र बनाउने कि सधैं व्यक्तिगत स्वार्थ सिद्ध गर्ने अखडा । अन्य देशको अभ्यासबाट केही सिक्ने हो भने यसको सञ्चालनको तौरतरिकामा फेरबदल आवश्यक छ ।

त्रिविलाई अब सात प्रदेशका सरकारहरूको मातहत राख्न र सबै शैक्षिक गतिविधि प्रदेशबाटै गराउन जरुरी छ । साथै राजनीतिक हस्तक्षेपमुक्त संस्था बनाउने अनि ‘बोर्ड अफ ट्रस्टी’ को व्यवस्था गरी सञ्चालन/व्यवस्थापन गर्ने परिकल्पना गर्न सके त्रिविले राज्यको एउटा वौद्धिक किल्ला बन्ने अवसर पाउनेछ ।
– माधव लोहनी, कीर्तिपुर