मासिँदै सिमसार- गण्डकी - कान्तिपुर समाचार
विश्व सिमसार दिवस

मासिँदै सिमसार

पाहुना बनेर आउने विदेशी चरा पनि हराउन थालेका छन्
प्रतीक्षा काफ्ले

कास्की — हिउँद लागेपछि नेपाल भित्रिने विदेशी चरा पछिल्लो वर्ष देखिँदैनन् । खाना र न्यानोको खोजीमा आउँने पाहुना चरा कताकति फाट्टफुट्ट रुपमा मात्रै देख्न सकिन्छ । विदेशका तालतलैया बरफ बन्दा यस्ता चराहरू खानाकै खोजीमा नेपाल आउने पर्यावरणविद् डा. सुवास अधिकारी बताउँछन् । ‘नेपालमा करिब चार महिना पाहुना चराले राज गर्छन्‚’ अधिकारी भन्छन, ‘पछिल्लो वर्ष त्यति देखिएका छैनन् ।’

पोखरामा रहेका विभिन्न ताल बर्सेनि खुम्चिदै गएका छन् । बस्ती बढ्दै गइरहेको छ । मान्छेले सहज आवासको खोजी गर्दा भु–अतिक्रमण बढ्दै गएको छ । यसले सिमसार क्षेत्र जोखिममा छन । ताल किनारमा होटल घर लगायत पूर्वाधार निर्माणको क्रममा छन् । अन्यत्र पनि भू–अतिक्रमण बढ्दै गइरहेको र यसले वर्षेनी सिमसार क्षेत्र घट्दै र जोखिमयुक्त अवस्थामा छन् । पछिल्लो समय सिमसार क्षेत्र लोप हुँदै गएपछि चराचुरुङ्गी पनि लोप हुँदै गएका हुन् । सिमसार क्षेत्र दुर्लभ चराचुरुङ्गीको बासस्थान मानिन्छ । राष्ट्रिय सिमसार नीति, २०५९ अनुसार, नेपालको तराईका सिमसार क्षेत्रमा मात्रै ३२ प्रजातिका स्तनधारी जनावर पाइन्छन् ।

४ सय ६१ प्रजातिका चरा (जसमध्ये १५ प्रजाति दुर्लभ श्रेणीका), ९ प्रजातिका कछुवा, २० प्रजातिका सर्प र २८ प्रजातिका माछा पाइन्छन् । नेपालबाट रामसारमा कोशिटापु वन्यजन्तु आरक्ष, बिसहजारी ताल चितवन, जगदीशपुर, कपिलवस्तु, घोडाघोडी ताल कैलाली, गोक्यो ताल सगरमाथा, गोसाइकुन्द रसुवा, फोक्सुादो ताल डोल्पा, रारा ताल मुगु, माइपोखरी इलाम र फेवासहित पोखरा उपत्यकाका ९ वटा ताल सूचीकृत भएका छन् । भूगोल, हावापानी र जैविक विविधतामा देखिएको विविधताले गर्दा गण्डकी प्रदेशमा पनि प्रशस्त मात्रामा सिमसार क्षेत्र रहेको आँकलन गर्न सकिने अधिकारी बताउँछन् । सिमसार सुक्नेगरी अत्यधिक मात्रामा भूमिगत पानीको दोहोन गर्ने कार्य पनि बढ्दै गएको अधिकारीले बताए । ‘समुदायका अगुवा र सरकार स्वयंले पनि आफूअनुकूल तथा व्यावसायिक नीति ल्याएर क्षणिक फाइदा लिनका लागि दीर्घकालीन घाटा हुने कार्य गरिरहेका छन्‚’ अधिकारी भन्छन्, ‘ऐन-नियम मिचेर काम गर्ने उपर सरकारले पनि कडाइ गर्न सकेको छैन ।’ विश्वको पर्यायवरण र जलाधारका निम्ति सिमसारको भूमिका महत्त्वपूर्ण मानिन्छ ।

फेवातालमा सिमसार क्षेत्र मास्दै पूर्वाधार खडा गर्ने प्रतिस्पर्धा छ । तालको मुहानपट्टिको जग्गा किनबेच रोक्का भए पनि उत्तरतर्फ खपौदीपट्टि भने सिमसार क्षेत्रकै जग्गा खरिदबिक्री भइरहेको छ । तालसँगै जोडेर रेस्टुरेन्ट र रिसोर्ट बनाउने काम पनि रोकिएका छैनन् । सिमसार क्षेत्रमा स्थानीयले पनि खेतीपाती गर्दै आएका छन् । यस्तै, बेगनास तालमा सिँचाइ निर्माणका लागि सरकारबाटै जग्गा अतिक्रमण भएका छन् । ताल संरक्षणका लागि खोलिएका राष्ट्रिय ताल विकास बोर्ड, प्रदेश ताल संरक्षण तथा विकास प्राधिकरणबाटै सिमसार क्षेत्र मासिएका छन् । सिमसारविपरीत गतिविधि भइरहदा सरकार मौन छ । संविधानले सिमसारको जिम्मा संघको वन तथा वातावरण मन्त्रालयलाई तोकेको छ । मन्त्रालयअन्तर्गत राष्ट्रिय निकुन्ज तथा वन्यजन्तु संरक्षण विभागले रामसारमा सूचीकृत सिमसार क्षेत्रको नियमन, व्यवस्थापन तथा संरक्षण गर्नुपर्छ । रामसार सूचीमा सूचीकृत भएपछि पनि पोखराका तालमा स्थानीयको मनपरि रोकिएको छैन ।

कानुनको फराकिलो पार्दै यस्ता दोहन कार्यमा संलग्नलाई कानुनी सजायको दायरामा ल्याउन जरुरी रहेको सामाजिक अभियान्ता रामबहादुर पौडेल बताउँछन् । ताल संरक्षण तथा विकास प्राधिकरण, गण्डकी प्रदेशबाट गरिएको प्रदेशभित्रका तालको सर्वेक्षण तथ्यांकअनुसार हालसम्म यस प्रदेशमा २ सय ९० ताल (हिमताल १ सय २६ र ताल, कुण्ड, दह, पोखरी समेत १ सय ६४ वटा) छन् । ती तालबाहेक यस प्रदेशमा सिमसार क्षेत्रको रुपमा नदी, जलासय, सिमान्त चाप, सिञ्चित धान खेतसमेत रहेका छन् । यद्यपि ती ताललगायत सिमसार क्षेत्रको उचित संरक्षण, व्यवस्थापन र दिगो उपयोग भने हुन सकेको छैन । खासगरी सीमसार क्षेत्र वनस्पतिका आकर्षक भूमि र पन्छीका निम्ति आश्रय थलो मानिन्छ भने पानीको आधारदेखि जलाधारका स्रोत पनि । पोखराका फेवा, बेगनास, रूपा, दिपाङ, खास्टे, न्युरेनी, गुँदे, मैदी र कमलपोखरी २०७२ मा रामसार सूचीमा सूचीकृत भएका थिए । रामसारमा सूचीकृत कास्कीका यी ९ तालका पानीले ओगटेको क्षेत्र ९ सय २४ हेक्टर छ भने तालको जलाधार क्षेत्र र तालसँग अन्तर सम्बन्धित सेती जलाधार क्षेत्रसमेत गरी यी तालको सञ्जालले ओगटेको कुल क्षेत्रफल दुई हजार ६ सय १० हेक्टर छ । राष्ट्रिय निकुञ्ज तथा वन्यजन्तु संरक्षण विभागका महानिर्देशक डा. महेश्वर ढकालले मनाङको तिलिचो ताललाई पनि सूचीकृत गर्न अध्ययन थालिएको बताए । ‘उच्च हिमालमा पर्ने यो तालको सम्भाव्यता अध्ययन भइरहेको छ’ उनले भने, ‘अन्य स–साना ताललाई पनि अध्ययन गर्नुपर्ने देखिन्छ ।’ उनले जथाभावी सडक निर्माण र मानवीय गतिविधिले सिमसार क्षेत्र लोप हुने अवस्थामा रहेको बताए । ‘तालमा ढुंगा, गिट्टी थुपारिदा पनि समस्या छ’ उनले दोहोर्‍याए, ‘वन्यजन्तुलाई खानेकुरा नहुदाँ मासिएका छन् । तालको संरक्षण नगर्दासम्म र अतिक्रमण नरोकिँदासम्म सिमसारको संरक्षण हुँदैन ।’

सिमसारलाई स्वस्थ बनाउन वरिपरिको जलाधारको संरक्षण हुनेगरी योजना बनाउनुपर्ने गण्ढकी प्रदेशको उद्योग पर्यटन, वन तथा वातावरण मन्त्रालयका सचिव बद्रीराज ढुंगाना बताउँछन् । १ सय ७२ मध्ये नेपाल पनि रामसार महासन्धीको पक्ष राष्ट्र हो । महासन्धीका प्रावधान र राष्ट्रिय सिमसार नीतिमा भएका व्यवस्थालाई आत्मसाथ गरी गण्डकीमा रहेका महत्त्वपूर्ण सिमसार क्षेत्रको अभिलेखीकरण गर्ने, तिनको उचित व्यवस्थापनका लागि नीतिगत अप्ठ्यारा फुकाउने तथा आर्थिक उपार्जन गर्न सक्ने खालका परिणाममुखी कार्यक्रम तर्जुमा र कार्यान्वयन गर्नुपर्ने उनको भनाइ छ ।

सरकारले सिमसार क्षेत्रलाई महत्त्व दिँदै २०५९ मा सिमसार संरक्षण नीति ल्यायो । २०६९ मा सोही नीतिलाई परिमार्जन गर्‍यो । त्यसमा सिमसार र त्यसको वरपर स्रोत संरक्षण गर्न’ सिमसार कोष स्थापना गर्ने नीति पनि अघि सारेको थियो । नीतिअनुरूप राष्ट्रियस्तरमा समन्वय गर्न सचिवस्तरमै कार्यदल व्यवस्था छ । तथापि सिमसार क्षेत्र जोखिममै रहेको प्रदेश वन तथा वातावरण मन्त्रालयले जनाएको छ । ढकालका अनुसार तालमा फोहोर फाल्न रोक नलगाए, प्लास्टिकजन्य वस्तु निषेध नगरे, महानगरले छुट्टै संरचना बनाई बजेट विनियोजन गरेर तालका पानीको गुणस्तर मापन गर्ने; सीमसार क्षेत्रको अनुगमन र अध्ययन गरे मात्र न्यूनीकरण हुन सक्छ ।

सन् १७ डिसेम्बर १९८७ का दिन नेपालले कोसी टप्पु वन्यजन्तु आरक्षलाई रामसार सूचीमा सूचीकृत गरेर १७ अप्रिल १९८८ देखि रामसार महासन्धिको नेपाल पक्ष राष्ट्र बनेको थियो । नेपालको कूल ८ लाख १९ हजार २ सय ७७ हेक्टर सिमसार क्षेत्रमध्ये जम्मा ६० हजार ५ सय ६१ हेक्टर विश्व रामसार सूचीमा सूचीकृत भइसकेको छ । हालसम्म विश्वका २ हजार ४३५ सिमसार क्षेत्र (क्षेत्रफलः २५ करोड ४६ लाख ८५ हजार ४२५ हेक्टर) रामसारको सूचीमा सूचीकृत छन् । पृथ्वीका धेरैजसो सिमसार क्षेत्र लोप हुने क्रममा छन् । यस्ता अधिकांश सिमसार क्षेत्र एसियामा पर्दछन् । मानव अस्तित्वसँग प्रत्यक्ष सम्बन्ध राख्ने महत्त्वपूर्ण सिमसारको विश्वस्तरमै संरक्षण गर्नका लागि सन् १९७१ मा रामसार महासन्धी भएको थियो । रामसार महासन्धिले अन्तर्राष्ट्रिय महत्त्व बोकेका तथा अतिसंवेदनशील सङ्कटापन्न र खतरापूर्ण जैविक प्रजाति पारिस्थितिकीय समुदायलाई आश्रय प्रदान गर्ने सिमसारलाई रामसारको सूचीमा सूचीकृत गर्ने गर्दछ ।

प्रकाशित : माघ १९, २०७९ १०:१४
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्

लाखे जोगाउने तन्नेरीहरू

प्रशान्त माली

काठमाडौँ — सानैदेखि नाच्न निकै मन पराउने ललितपुरका अनिल महर्जन ‘लाखे’ नाचेको देख्दा भने निकै डराउँथे । तर पनि लुकीलुकी नाचको हरेक स्टेप राम्ररी नियाल्थे । अनि घरमा नक्कल गर्थे ।

नाच्नका लागि उनीसँग मुकुट र पोसाक भने थिएन । सुनाकोठीको शान्त भजन मण्डलका थकालीहरूलाई सुरुमा नाचमा भाग लिन्छु भन्दा उनी हाँसोको पात्र बनेका थिए । शान्त भजन मण्डल लाखे नाच आयोजना गर्ने र भजन कीर्तन गर्ने समूह हो ।

‘त्यतिबेला त म निकै पातलो थिएँ । नाच्न अघि सर्दा बलियो मान्छेले त सकेन । तिमीले कसरी सक्छौं भनेर विश्वास गरेका थिएनन् । पहिलो पटक जिद्दी गरेर नाचेको थिएँ,’ ललितपुर महानगर–२७ का महर्जन सम्झन्छन्, ‘खाली खुट्टा नाच्नुपर्छ । पहिलो पटक नाच्दा पैतलाको छाला उप्केर चार दिनसम्म टेक्न नहुने भएको थियो । पछि नाच्ने तरिका जानेपछि बल्ल सहज भयो ।’ उनले लाखे नाच्न थालेको डेढ दशक बितिसकेको छ । तर उनले हालसम्म पारिश्रमिक भने लिएका छैनन् । ‘देवताको कामलाई पैसासँग तुलना गरेको छैन,’ उनले मुस्कुराउँदै भने ।


पाटन हखाः टोलका २६ वर्षीय अनिल महर्जन लाखे नाच्ने परिवारकै पहिलो व्यक्ति हुन् । उनी सानो छँदा नै पाटनमा नाच लोप भइसकेको थियो । पेसाले हस्तकलाकर्मी उनलाई आफ्नो संस्कृतिको महत्त्वबारे बुझ्न निकै उत्सुकता छ । यसकै कारण चार वर्षदेखि उनले लाखे नाच्न थालेका हुन् । ‘लाखेलाई आजु (भैरव) र राक्षस दवैका रूपमा पुजिन्छ । आफू पनि त्यो अवतारमा नाच्न पाए कस्तो महसुस हुन्थ्यो होला भन्ने मनमा लाग्थ्यो,’ उनी सुनाउँछन्, ‘पहिलो पटक लाखे नाच्दा निकै डर लागेको थियो । मुकुट लगाइसकेपछि धुप बाल्दा डरले थरथर कामेको सम्झना छ ।’ नाच प्रशिक्षणका क्रममा सबै कुरा जाने पनि मुकुट लगाउँदा फरक अनुभव हुने गरेको उनी बताउँछन् । भन्छन्, नृत्यकर्ममा बस्न सक्नुपर्छ । नाचमा कुखुराको मासु, अन्डा खान हुर्दैन । रक्सी सँगुनका रूपमा एक धुट्की खानु बेग्लै कुरा हो । मादकपदार्थ सेवन गरेर नाच्दैनौं ।’ उनी लाखे नाच आयोजना गर्ने ‘यल लायकु मिप्वा लाखे पुचः’ मा आबद्ध छन् ।

आफ्नो संस्कृति परम्परा जर्गेना गर्नकै लागि नाच्ने गरेको बताउँछन् पाटन नकबहिल टोलका २२ वर्षीय पुजन श्रेष्ठ । उनी पनि यल लायुक मिप्वा लाखे पुचः मा ०७५ देखि आबद्ध छन् । ‘पुर्खाले संरक्षण नगरेको भए आज हाम्रो पुस्ता लाखे नाचबारे अनभिज्ञ हुन्थ्यौं । आउँदो पुस्तालाई नाचबारेमा थाहा दिन पनि लागिपरेका हौं,’ उनले भने । आफ्नो भविष्य बनाउने नाममा सम्पदा संरक्षण प्रवर्द्धनप्रति बेवास्ता गर्ने युवाहरू थुप्रै छन् । उनीहरूलाई आफ्नो करिअर र परम्परा सँगसँगै लैजानुपर्नेमा उनी जोड दिन्छन् । ‘संस्कृति बचेन भने विकृति मौलाउँछ,’ उनले भने ।


पाटन नःटोलका १८ वर्षीय सुप्रिन्स शाक्यलाई संस्कृतिप्रति औधी मोह छ । उनी कात्तिक नाच, अष्टमाटिका नाचमा पनि नृत्य गर्छन् । लाखे नाचमा बाजा बजाउँछन् । तीनपाकु (लाखेसँगै नाच्ने अर्को पात्र) का रूपमा पनि नृत्य गर्छन् । सानै उमेरदेखि संस्कृति सम्पदाप्रति रुचि भएकाले संस्कृतिको अभिन्न अंगका रूपमा काम गर्दै आएको उनी बताउँछन् । लाखे नाच र अन्य नाचमा निकै भिन्नता छ । अरू नाचमा देवहरूको नृत्य हुन्छ । लाखेमा दानवको । ‘बाजाको ताल पनि छुट्टाछुट्टै हुन्छ,’ उनले भने । यल ल्याकु मिप्वा लाखे पुचःका अध्यक्ष उत्तमरत्न शाक्य मूर्तिकार हुन् । ०३९ सालदेखि कात्तिक नाचमा कामसेन राजा, बुद्धअवतारको भूमिका खेल्दै आइरहेका उनी पछिल्लो समय लोप भइसकेको लाखे नाच जर्गेना गर्न लागिपरेका छन् । लाखे नाचका गुरु उनकै अग्रसरतामा दुई दशकभन्दा बढी समय बन्द भइसकेको नाच ०७४ यता निरन्तर रूपमा चल्दै आएको छ । नाचलाई अझै दिगो बनाउन ०७५ मा उनकै नेतृत्वमा ‘यल ल्याकु मिप्वा लाखे पुचः’ संस्था पनि दर्ता गरेका छन् । लाखे नाच नेवार समदायले विशेष चाडपर्वमा मात्र नचाइन्छ । यो ठूलठूला आँखा, जामा, चोलो, दाह्रा निस्केको रातो वर्णको मुकुट पहिरिएर झ्याप्प बाक्लो डरलाग्दो कपाल, कम्मरमा धँगलाको आवाज निकाल्दै, धिमे र भुस्याको जीउ नै थर्किने आवाजमा मञ्चन गरिने नाच हो । नाचमा शरीर पूरै हल्लाउनुपर्ने भएकाले निकै ऊर्जा चाहिन्छ ।


नेवार समदायमा विभिन्न प्रकारका नाचहरू नचाइन्छ । प्रायः देवी नाचहरू छन् । यीमध्ये लाखे नाच भिन्नै फरक रोचकको छ । धिमे, धाः, दमोखी बाजाको तालमा नचाइने नाच घण्टाकर्ण चतुदर्शी, गाईजात्रा, मतयाः, जनैपूर्णिमाका अवसरमा विभिन्न ठाउँमा नचाइन्छ र इन्द्रजात्रामा काठमाडौंमा देखाइन्छ । नाचका लागि नाथ गुरु अनिवार्य रूपमा पूजा गर्नुपर्छ ।

यल ल्याकु मिप्वा लाखे पुचःका अध्यक्ष शाक्यका अनुसार नेपाल भाषामा ‘ला’ को अर्थ मासु र ‘खे’ को अन्डा बुझिन्छ । ‘मासु र अण्डा अत्यधिक मन पराउने राक्षस भएकाले लाखे भनिएको हो । लाखे नेपालमा १२ वर्षसम्म अनिकाल परेका बेला वृष्टि गराउन भक्तपुरका राजा नरेन्द्रदेव, कान्तिपुरका तान्त्रिक बन्धदत्त आचाज र रथचक्र भनिने ललितपुरका ललित ज्यापूले भारत असमको कामरूपकामाक्ष पर्वतबाट यक्षका सन्तान रातो मत्स्येन्द्रनाथ ल्याउँदा सँगै आएको मानिन्छ,’ उनले भने, ‘त्यसैले लाखेलाई राक्षसका सन्तानका रूपमा पनि लिइन्छ ।’

नेपालमा धेरै प्रकारका लाखे छन् । संरक्षक देवताका रूपमा सबै लाखेको छुट्टाछुट्टै महत्त्व छ । धेरै लाखे नाच अस्तित्वविहीन भइसकेका छन् । पुचःका अध्यक्ष शाक्यले युवाहरूको समर्थनमा ‘मिप्वाः’ लाखे नाच पुनः ब्युँताइएको बताए । नेपाल भाषामा ‘मि’ को अर्थ ‘आगो र ‘प्वाः’ को ‘आगोवाला’ लाखे भन्ने बुझिन्छ । नाचमा लाखेसँगै अर्को पात्र ब्याँचा (भ्यागुतो) अथवा ‘तीनपाकु’ पनि नाच्ने गर्दछ । कथनअनुसार मिप्वाः लाखे र भ्यागुतो तीनपाकुलाई कृषकका सहयोगी हुन् । रोपाइँ सकेर सबै किसान आराम गर्दै थिए । लाखेले धानबाली बिगार्न थाल्छ । भ्यागुतोले बाली नबिगार्न लाखेसँग आग्रह गर्छ । तर, लाखेले उल्टै भ्यागतोलाई लखेट्छ । लाखे खाल्डोमा फस्छ । भ्यागुता ज्यान जोगाएर उफ्रिएर बाहिरिन्छ । नष्ट हुन लागेको बाली भ्यागुताले जोगाइदिएको विश्वासमा त्यही हाउभाउमा नाच नचाउने गरेको पुचःका अध्यक्ष शाक्य बताउँछन् ।


कतिपय ठाउँको लाखे नाच तान्त्रिक विधिबाट नचाइन्छ । कतिपयका लागि धार्मिक विधि, शास्त्रगत कुरा चाहिँदैन । कुनै लाखे नाचमा जाति विशेष पनि हुनुपर्छ भन्ने छैन । नेवार समुदायका बाहेक अन्य जातीय समुदाय पनि नाचमा सहभागी हुन सक्छन् । नाचमा भाग लिन र रमाउन पाउँछन् । यसका लागि कुनै गठीको विशेष तालिम पनि चाहिँदैन । काठमाडौंको मजिपात लाखे भने विधिवत् रूपमा नचाइने भएकाले अन्य स्थानमा नचाउन मिल्दैन । मजिपाटको लाखे नाच, कुमारीको रथयात्राको भीड सँगसँगै देखापर्ने सबभन्दा आकर्षित एउटा डरलाग्दो राक्षसको नाच हो । इन्द्रजात्राको साता दिनसम्म यो नाच देखाइन्छ ।शान्त भजन मण्डलका कोषाध्यक्ष सुनील महर्जनका अनुसार सुनाकोठीमा १५ वटा समूहले छुट्टाछुट्टै लाखे नचाइन्छ । ‘तीमध्ये अझै दुई वटा समूहले तान्त्रिक विधिबाट नचाउँदै आएको छ,’ उनले भने । लाखे नाचका अध्येता गणेशराम लाछी भन्छन्, ‘ठाउँअनुसार लाखेको कथा छुट्टाछुट्टै छ । काठमाडौंमा सिमरौनगढबाट तलेजु भित्रिँदा कुमारीको अंगरक्षक रूपमा लाखेलाई ल्याएको पनि भनिन्छ ।’ उनका अनुसार लंकाबाट लाखे बोलाई एकै रातमा ‘सिमरौनगढ नगर बनाइदिए । सिमरौनगढमा तलेजु भवानी रहेकाले लाखेहरू नगर सुरक्षाका लागि त्यहीं बसेको र समय परिस्थितिवश तलेजुलाई नेपाल ल्याएपछि त्यसको सुरक्षासँगै लाखे पनि नेपाल आएको भन्ने कुरा राजा नान्यदेवले सिमरौनगढ निर्माण गरेको प्रसंग भाषा वंशावलीहरू उल्लेख छ । अध्येता लाछी भन्छन्, ‘कुमारी तलेजुकी प्रतीक हुन् । इन्द्रजात्रामा कुमारीको जात्रा हुने भएकाले उसका सुरक्षाका लागि लाखे पनि सँगै नचाइएको पनि किंवदन्ती रहिआएको छ ।’


उनका अनुसार लाखेलाई शान्त भैरवका रूपमा पनि पुजिन्छ । कुनै समय मनुष्य रूपी लाखे (राक्षस) र काठमाडौंकी ज्यापू युवतीबीच माया बस्छ । छिमेकीले लाखेलाई मानिसभन्दा फरकको रूप देखेपछि राजाकहाँ सुटुक्क खबर गर्छन् । राजाको आदेशमा सैनिकले लाखेलाई समात्छ । अनि उक्त लाखेले राक्षस भए पनि सबैको भलो/सहयोग गर्ने वाचा गर्छन् । राजाले लाखेको इच्छाअनुरूप काम गर्न छुट दिन्छ । लाखे नाच्न थालेदेखि उपत्यकामा भूतप्रेतको डर हट्न थाल्यो र शान्त भैरवका रूपमा मान्न थालियो । अनि उपत्यका नेवार समुदायले टोलटोलमा लाखे नचाउने चलन चलेको अध्येता लाछी बताउँछन् । पछिल्लो समय लाखे नाच राजनीतिक दलका सभासमारोह, जुलुसमा पनि नचाउन थालेको छ । परम्परागत रूपमा नचाउँदै आएको लाखेलाई देवताका रूपमा पुजिने भएकाले निश्चित समयबाहेक अन्यमा नचाउनु गलत भएको लाछी बताउँछन् ।

प्रकाशित : माघ १९, २०७९ ०८:४५
पूरा पढ्नुहोस्
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्
×