बेजोड बेथानचोक

पुस २३ मा घुम्न जाने पक्का गर्‍यौं । घुम्न त जाने तर कहाँ जाने ? छोटो समयमा पुगिने र 'हाइकिङ' गर्न पनि मिल्ने ठाउँको खोजीमा थियौँ । युट्युबमा राखिएका ‘घुमन्तेहरु’ हरुको भ्लग र साथीभाइको सल्लाह अनुरुप हामीले रोज्यौं, बेथानचोक । त्यहाँ पुगिसकेका साथीहरुले सूर्योदयको दृश्य सुनाउँदा कतिबेला पुगौं झैँ भयो । तर हाइकिङको समयले मन आत्तियो, सूर्योदय नछुटाउन मध्यरातमै हिँड्नुपर्ने रहेछ । कोही भन्थे, 'हिँड्नुपर्छ ८ घण्टा !'

हामीसँग लामो हाइकिङको अनुभव थिएन । 'ट्रेकिङको अनुभव नहुने रातको २ बजे नै हिँड्नुपर्छ ।' यस्तै कुराले हाम्रा आँखा अन्य क्षेत्र हेर्नतिर घुमे । तर उपत्यका छेउका सबै क्षेत्र फन्को मारेपछि दुवैको मन अडियो बेथान चोकमै । नजिक पनि अनि सस्तो पनि । त्यसपछि अडान लियौं,'आखिर हामीले खोजेको हाइक हो । सकिन्छ, बेजोडले हिँडौंला ।'

अघिल्लो दिन नै बेथानचोक नारायण पुगेर टेन्टमा बस्ने उपाय नसोचेका होइनौं । चिसोले बस्न सकिन्न भन्ने स्थानीयको सल्लाहले हामी हाइकका लागि तयार भयौं । 'सानो चक्कु पनि बोक्नु, हाइकमा केहि पर्‍यो भने ?' मध्यरातमै हिँड्नु पर्ने भय एकजनाको मुखबाट फुत्कियो । घरमा चक्कु नभेटेपछि सानो कैंची ब्यागमा घुसारेँ । आवश्यक सामग्री(औषधि, ब्यान्डेज, मुभ, गुलकोज र केही ड्राइ फुड) ब्यागमा प्याक गर्‍यौं । साथै प्याक गर्‍यौं केहि साहसिक र रमाइलो अनुभव बटुल्ने साहस ।

बिदा लिएर अफिसबाट निस्कनै लाग्दा सहकर्मीहरुले ठट्यौली शैलीमा भने,'सनराइज होइन सनडाउनसम्म पुग्छौं तिमी दुई ।' त्यसपछि सनराइज हेर्नैपर्छ भन्ने जोश थपियो । माइतीघरबाट साढे एक बजेतिर पनौतीको गाडी चढ्यौँ । मन भने बेथानचोक घुम्न हिँडिसकेको थियो । कतिबेला उठेर हिँड्ने, कति घण्टा सुत्ने अथवा नसुत्ने यस्तै/यस्तै योजना बुन्दै पनौती पुग्यौं । काम गरेको एक वर्ष भइसक्दा पनि यसअघि दुईजना हामी यसरी कहिल्यै घुम्न गएका थिएनौं । ‘वर्क एनिभर्सरी’ सेलिब्रेट गर्ने राम्रो बहाना बनिरहेको थियो हाम्रो घुमघाम ।

करिब साढे ३ मा हामी पनौती बसपार्क पुग्यौं । ढुंगखर्क जाने बस साढे ४ बजेमात्र हिँड्ने जानकारी पाएपछि खाजा खाने नधो गर्यौं । यात्राका लागि छुट्दै गर्दा बेथानचोकमा खेलपत्रकार प्रकाश तिमिल्सिनाको घर पर्ने कुरा न्यूजरुमै सुनेका थियौं । हामीले नम्बर खोजेर उहाँलाई फोन घुमायौं । अर्गानिक रिसोर्टबाट स्वागतसहितको फोनको घण्टी बज्यो । कोही नजिकका आफन्त भेटिए झैं यता ढुङ्खर्क छुट्ने बसपार्कमा हामी ढुक्क भयौं । पहिलै सम्पर्क भएको होमस्टे क्यान्सिल गर्‍यौं ।

ढुङ्खर्कको गाडीभित्र बसेर गफिन थाल्यौं । काम, पढाइका प्रेसर छोडेर नयाँ गन्तव्यका लागि हिँडेका हामीलाई यात्रामा भेटिने सबै कुरा रमाइलो लाग्दै थियो । 'त्रिशूलीको कान्छी बदाम, खानुस् मिठो छ,' भन्दै डालो बोकेका एकजना भाइ नजिकै उभियो । गहुगोरो वर्ण, कैला आँखाका ती भाइ हरेक यात्रीको छेउमा पुगेर दोहोर्‍याउँथ्यो,'त्रिशूलीको कान्छी बदाम खानुस् । कान्छी बदाम मिठ्ठो हुन्छ ।' छेउमै भएका अर्का यात्रीले ठट्टा गर्दै भने,'जेठी बदाम चाहिँ छैन '? माहोल हाँसोमय बन्यो । भाइ मुसुक्क हाँसे मात्रै ।

भनेकै समयमा गाढी नगुड्दा हामीलाई भने अत्यास लाग्यो । सायद गन्तव्य पुग्ने हतारो थियो त्यो । भाइ ढुङ्खर्क जाने यात्रीलाई बदाम बेच्थ्यो । गज्जब त के भने उनका बुवा गाडीकै छेउमा चटपटेको गाडा अड्याएर ढुङ्खर्कका यात्रीलाई चटपटे बनाएर खुवाउँथे । उनकी आमा गाडी छुटिने चोकमै बदाम बेच्दी रहिछिन् । यो व्यवसायिक परिवार लकडाउनभरी कसरी बाँचे होला ? प्रश्न मनमा उब्जियो ।

त्यतिकैमा गाडी पनि ढुङखर्कतिर हुँइकियो । गाडीमा थारु गीत बजिरहेको थियो । पाटीखर्कमा पहेलैं लटरम्म फलेका सुन्तलाको बोट अनि पातलो बस्ती नाघेर गाडी अगाडि गुड्न थाल्यो । धुलोलेप हामीलाई नचिन्ने बनायो । साढे १ घण्टाको यात्रापछि हामी ढुङखर्क पुग्यौं । रिसोर्टदेखि एकजना दाइ बाइक लिएर ढुङ्खर्क बसपार्क आइपुगे । बाटो उकालो थियो । एक बाइकमा ३ जना सवार हामी खाल्डाखुल्डीमा झन्डै लडेनौँ । १५ मिनेटको यात्रा दिनभरको भन्दा रोमाञ्चक बन्यो । कारण हामी बेथानचोकको रिसोर्ट पुग्यौं ।

डर र साहसको त्यो १ घण्टा

खानापछि भोलिको हाइकका विषयमा रिसोर्टका दाजुहरुसँग लामो छलफल भयो । राति वनमा केही जंगली जनावर त आउँदैन नि ? प्रश्न राख्न नपाउँदै रिसोर्टका दाइले भने,'अँ, चितुवा, भालु, बाँदर त आइरहन्छ ।' २ बजे नै उठेर हाइक गर्ने हाम्रो साहसिक निर्णय दाइको कुराले डगमगायो । तर सनराइज हेरेरै छाड्ने निर्णय मनमनै दोहोर्‍यायौं । त्यसैले डरबीच पनि हाइक गरेर जाने कुरा गर्‍यौं । त्यतिकैमा रिसोर्टका दाइले नै बाइक पुग्ने बाटोसम्म पुर्‍याइदिने कुरा राखे । १ बजे नै उठेर अपरिचित जंगलमा हिँड्ने योजना बनाएका हामीलाई दाइको प्रस्तावले राहत दियो ।

बेथान चोक जाने उत्साहले निदाउन सकिरहेका थिएनौं । बाइक पुग्ने ठाउँपछि १ घण्टा हिँड्नु थियो । जबरजस्ती निदायौं । आँखा फोनको अलार्मले ठिक्क चार बजे खुल्यो । दुई दाइ बाइकमा तयार थिए । अनि सुरु भयो उकालो यात्रा । ४:३० बजे आकाशमा ताराहरु बलिरहेको थियो । तर जंगलको बाटो अध्याँरो । चिसो उतिकै । कच्ची सडक । त्यहीमाथि उकालो बाटो । बाइक हरेक घुम्तीबाट उकालो लाग्दा अब सुइँकिने भो' तलतिर भन्ने हुन्थ्यो । उकालो लाग्दै जाँदा बाइक पनि नचढ्ने । बाइकबाट ओर्लिने ढकेल्ने क्रम चलिरह्यो । जङ्गलको यात्रामा जुनको उज्यालो निकै मनमोहक थियो । सनराइजको दृश्य मनमा घुमिरह्यो । करिब १ घण्टाको यात्रापछि हामीलाई बेथान चोक जाने म्याप सरसर्ती भनेर फर्के दाइहरु ।

त्यहाँबाट स्थानीयलाई बेथानचोक नारायणथान पुग्न ४५ मिनेट लाग्ने रहेछ । हामीलाई पक्का १ घण्टा । 'परको डाँडामा दुइवटा सोलारको बत्ती बलेको छ नि । त्यही हो पुग्नुपर्ने । बाटो नछोडी जानु । दायाँ नलाग्नु । एक ठाउँमा बाटो होइन कि भन्ने ठाउँ आउँछ । तर त्यसैबाट अगाडि बढ्नु,' दाइहरुले तल ‌ओरालो लाग्ने सिमेन्टको भर्‍याङ देखाउँदै भनेका थिए ।

टाउकोमा हेडलाइट राखियो । धन्न हेड लाइटको उज्यालो परसम्म देखिने रहेछ । सुनसान जंगल । निस्पट्ट अँध्यारो । अगाडिको दुईवटा बत्ती हेर्यौं । अब पर्‍यो फसाद । भर्‍याङ उक्लँदै गर्दा कैँची याद आयो । लामो बाटो हिँड्नु नपर्ने भएपछि रिसोर्टमा छोडी आएको कैँची दिमागभरी घुमिरह्‍यो । तर एकअर्कासँग नडराए झैं गरी हामीले बेथानथोक नारायणथानको बाटो हिँड्न सुरु गर्‍यौं ।

बत्तीले पाइला राख्न मिल्ने बाटो देखाउँथ्यो, अरु सबै कालै । अँध्यारो रातमा जंगलको बाटो हिँडिरहँदा मनमा अनेक कुरा खेले । अगाडि बढिरह्यौं । उज्यालोमा ढुक्क हुने मन अँध्यारोमा त्यतिकै डराउँदो रहेछ । अँध्यारोमा जे पनि अँध्यारै देखिने । त्यहीमाथि अँध्यारोमा देखिने फरक/फरक आकृति । बाटैमा पनि कोही ढुकिरहेको जस्तो छायाँ देखिने ।

जंगली जनावर आइहाले हातमा बोकेको सेल्फी स्टिकले डिफन्ड गर्ने कुरा गर्दै साहसिक भइ टोपल्दै अगाडि बढिरह्यौँ। त्यतिकैमा दोबाटोजस्तै देखिने ठाउँ आइपुग्यो । दायाँतिर लाग्ने एउटा बाटो अनि सिधै हिँड्ने अर्को । 'बाटो नछोडी हिँड्नु । दायाँ नलाग्नु,' दाइका कुरा मनमै गढेर बसिसकेको थियो । अब भने दोबाटो आइपुग्यो । हामी निर्धक्क बायाँको बाटोतर्फ हिँड्यो । भने झैं त्यो बाटो, बाटो जस्तो पटक्कै लाग्थेन । एकदमै भिरालो । एकअर्कालाई साहरा बनाउँदै त्यो बाटो पछाडि पार्‍यौं ।

कसैले पछाडिबाट झम्टिन आउँछ कि भनेर हेर्थ्यौं । झट्ट पछाडि फर्कँदा अगाडि बाटो छ कि छैन भन्ने मेसो नपाउने, मन त्यतिकै चिसो हुन्थ्यो ।

उकालो ओरालो हिँड्दै गयौं । कहिले जंगलले बीचमा गोरेटो भेटिन्थ्यो । कतै फेरि सिमेन्टकै भर्‍याङ । भिरमा खुट्टा उत्तिकै काँप्थे । उकालोमा हिँड्दा ताराहरु नजिकै आइपुगे जस्तो लाग्ने । हिँड्दै गर्दा सही बाटो कसरी पछ्याउने भन्नेतिर हाम्रो ध्यान हुन्थ्यो ।

आधा घण्टा अँध्यारोमा उकाली ओराली पार गरेपछि डाँडाको बत्ती हामीबाट लुक्यो । त्यसपछि दुवैको मुखबाट डरको स्वीकारोक्ति निस्कियो,'खोइ बत्ती, कतै हामी हराएनौं । बाटो बिरायौं कि ।' पाँच मिनेटको हिँडाइपछि फोहोर यता भन्ने बोर्ड रुखमा टाँसिएको भेटायौं । सही बाटोमा छौं भन्ने ढुक्कको लामो सास तान्यौं ।

४५ मिनेटको हिँडाइपछि पर अर्को डाँडाको पछिल्तिर एक धर्को राता किरण देखियो । आगोको ज्वाला झैं ठिक आकाशको फेदमा चम्किरहेको दृश्यले मन लोभ्यायो । लाग्यो,'कतै सूर्य उदाउन त सुरु भएन, हामी साँच्चिकै सनडाउनमै पुगिने हो त ?

मनको डर सूर्य उदाउनु अघिको त्यो सुन्दर दृश्यले भगाइदियो । थकान बिर्सियौं, स्वाँस्वाँ गर्दै गन्तव्यतर्फ छिटो छिटो पाइला चाल्यौं । हामी क्षितिजलाई बेहुली झैं रातो रंगले सजाएको गन्तव्यतर्फ बत्तियौं रफ्तारले । सूर्यको किरण देखिएको ठाउँबाट बेथानचोक नारायणथान पुग्न अगाडि ठूलो पहाड चढ्नुपर्ने भयो । उकालोमा स्वास अड्किएला झैं हुने । त्यहीमाथि चिसो सिरेटो । ३ हजार मिटरको उचाइमा पुगेर हामीले हाम्रो गन्तव्य भेट्यौँ । आँखा अगाडि सुन्तले रंग र रातो रंगको मिश्रित आनन्ददायी दृश्य । घाम उदाउन सुरु गर्दा हामी खुसीले चिच्यायौं । पहाडहरु हामी भन्दा साना देखिए । पहाडलाई तुँवालोले ढपक्कै ढाकेको दृश्य । प्रकृतिको यो सौन्दर्य एकसाथ हेरिरहँदा यात्रा भरीको डर र थकान क्षणभरमै गायब भए ।

सूर्यको किरण बिस्तारै हामीमाथि पर्न थाल्यो । बेथानचोकबाट देखिने विभिन्न हिमालका टुप्पा सुन जस्तै चम्कन थाले । सूर्य उदाउनुको अघिको त्यो अद्भूत आनन्दलाई भिडियोदेखि फोटाहरुमा क्याप्चर गर्‍यौं । आँखै अगाडि सूर्य लजाए झैं विस्तारै उदायो । त्यो आनन्दलाई मनमा कैद गरेर हामी पाँच घण्टाको पैदल यात्रा गर्दै रिसोर्ट फर्क्यौं ।

बेथान चोकको किम्बदन्ती

मल्ल राजाको पालामा नारायण भक्तपुरको कोलाहल मन नपरेर बेथानचोकमा प्रतिस्थापित भएको किम्बदन्ती त्यहाँका बासिन्दामा प्रचलित रहेछ । पहिला ढुंगखर्कबासीले यो उचाइलाई नारायणथान भन्थे । तर अगार्निक रिसोर्टका सञ्चालक मध्येका एक रमन तिमिल्सिनाका अनुसार यो ठाउँको पूरानो नाम बेथानचोक नारायण नै हो । गाउँपालिकाको नाम बेथानचोक नारायण राखिएपछि अहिले सबैले यो ठाउँलाई बेथानचोक नारायण भन्दै आएका छन् ।

आफ्नो गाउँमा आन्तरिक पर्यटकको घुँइचो यसरी बढ्लान् भनेर पहिला सोचेका थिएनन् रमनले । लकडाउनबीच पर्यटक आउने जाने क्रम बढ्यो । मिडियामा आइसकेपछि एक्सासी बेथानचोकको चर्चा चुलियो । त्यसपछि लकडाउनमै उनले अन्य दुई साथिसँग मिलेर त्यहाँ ' होलिडे इन' अर्गानिक रिसोर्ट खोल्ने सोचे । 'पहिला यस्तो चहलपहल हुन्थेन । लकडाउनमा चहलपहल बढ्यो । अनि हामीले रिसोर्ट खोल्ने सोच्यौं । पर्यटन क्षेत्रलाई पनि टेवा पुग्ने,' रमनले सुनाए,'लकडाउनको प्रगति भन्नुपर्छ यो रिसोर्टलाई । छ वटा कोठा र एउटा ठूलो हलको बस्ने व्यवस्था छ ।'

साथी मदन तिमिल्सिना र प्रमोद तिमिल्सिना मिलेर उनले त्यहाँ रिसोर्ट खोलेका रहेछन् । भविष्यमा व्यवस्थित तरिकाले अगाडि बढेमा आन्तरिक मात्र नभइ वैदेशिक पर्यटकलाई पनि बेथानचोकमा आकर्षित गर्न सकिने उनी बताउँछन् । 'अहिले आन्तरिक पर्यटक मात्र आइरहेका छन् । व्यवस्थित तरिकाले अगाडि बढ्यौं भने अन्य पर्यटक पनि तान्न सकिन्छ । सोच त हाम्रो ठूलै छ । ८/१० वटा रिसोर्टहरु होस् यहाँ । पर्यटन विकासको लागि हामी अगाडि बढिरहन्छौं,' रमनले भने,'यहाँकै समितिले व्यवस्थापन मिलाउँदैछ सबै ।'

'ललितपुरबाट पनि नारायणथान देखिन्छ । सबै बेल्टबाट उचाइमा पर्छ यो ठाउँ,' लकडाउन अगाडि बोइज होस्टेल चलाएका रमनले सुनाए । उनको रिसोर्ट घटस्थापनादेखि खुलेको हो । अहिले धेरैजस्तो पर्यटक सम्पर्ककै आधारमा आउने गरेको उनी बताउँछन् । 'यहाँ रिसोर्ट खोलेर खुशी छौं । पर्यटक आउनुहुन्छ । डेढ रोपनी जग्गा भाडामा लिएर खोलेको हो । अब थेग्नै नसक्ने पर्यटक आउनु भयो भने तनावै छ,' मुसुक्क हाँस्दै सुनाए ।