पोखरी मासेर खेल मैदान

मर्चवारी २, अमुवामा रहेको यस पोखरीलाई बुद्धकालीन पोखरी मानिन्छ । त्यसमा भगवान् बुद्ध नुहाउन आउने गरेको किंवदन्ती छ । बस्तुभाउका लागि पानी खुवाउन, सिँचाइ गर्न र स्थानीय महिलाले छठ, जितियालगायत पर्वमा नुहाउन पोखरी प्रयोग गर्थे ।

गाउँपालिका अध्यक्ष केशवनन्द बानियाँले पोखरी पुर्ने नियत नभए पनि गाउँको पायकमा पर्ने भएकाले त्यस क्षेत्रमै खेल मैदान बनाएको बताए । ‘बुद्धकालीन किंवदन्तीबारे थाहा भएन,’ उनले भने, ‘८ नम्बर ब्लकको जग्गा हो । स्थानीयले माटो निकाल्दा–निकाल्दा पोखरी बनेर पानी जमेको थियो ।’

गत वर्षको बजेटमा प्रदेश ५ ले ‘एक पालिका एक खेल मैदान’ अभियानअन्तर्गत बजेट विनियोजन गरेको थियो । त्यसअन्तर्गतको ३३ लाख रकमबाट मर्चवारी गाउँपालिकाले पोखरी पुर्ने ठेक्का लगाएको हो । उक्त रकमबाट पोखरीमा माटो हालेर पुर्ने र सम्याउने काम भएको इञ्जिनियर सञ्जीव साहनीले बताए । ‘३ दशमलव २ मिटर गहिरो पोखरी थियो,’ उनले भने, ‘त्यसलाई पुरेर समथर पारिएको छ ।’ इन्जिनियर साहनीका अनुसार पोखरी पुर्नुअघि गाउँपालिकाले प्रदेश सरकारसँग राय लिएको थियो । उक्त रायअनुसारै काम अगाडि बढाएको साहनीको दाबी छ ।

मैदानलाई गाउँपालिका स्तरीय खेल खेल्ने र प्रतियोगिता गर्न मिल्ने बनाइनेछ । त्यसका लागि भलिबल, क्रिकेट, फुटबल, ब्याडमिन्टनलगायतका कोर्ट र मैदान बनाइनेछ । अहिलेसम्म देखिने गरी कुनै संरचना बनाइएको छैन । रकम अपुग भएकाले बाँकी काम स्थानीय तहको बजेटबाट गर्ने अध्यक्ष बानियाँले बताए । ‘माटो धेरै पुर्नुपर्ने भएकाले रकमजति त्यसमै खर्च भयो,’ उनले भने, ‘थप संरचनाका लागि गाउँपालिकाको बजेट उपयोग गर्नेछौं ।’ त्यसका लागि चालु आवमा डीपीआर गर्ने योजना छ । ‘अहिले सानो बिल्डिङ बनाउने र तारबार गर्ने काम हुनेछ,’ उनले भने ।

प्रमुख प्रशासकीय अधिकृत खेतबहादुर खत्रीले पोखरी मास्ने नियत नभई खेल मैदान बनाउँदा पोखरीको केही भाग उपयोग गरिएको दाबी गरे । अलपत्र अवस्थामा रहेको पोखरीलाई प्रदेश सरकारकै बजेटबाट सुन्दर बनाउने योजना अगाडि बढाइएको उनले बताए । ‘खेल मैदानका साथ पोखरी संरक्षण पनि हुने दोहोरो फाइदा हुनेछ,’ उनले भने ।

त्यस क्षेत्रका प्रदेशसभा सदस्य अष्टभुजा पाठकले खेल मैदानका लागि पोखरी मास्नु गलत भएको बताए । ‘अन्यत्र सार्वजनिक जग्गा थियो,’ उनले भने, ‘पोखरी नै पुर्नुपर्ने थिएन । तर, गाउँपालिकाले पुर्‍यो । यो राम्रो भएन ।’