थलारा, बझाङ — दर्के झरीको आवाजले सोमबार बिहान साढे ३ बजे नरे पार्कीको निद्रा खुल्यो । उठेर बाहिर आउँदा घरवरिपरि खोलाजत्रै पानीको भल बगिरहेको थियो । गाउँको पुछारमा बग्ने डिक्लीगाडखोला चर्को आवाजले गडगडाइरहेको थियो ।
बझाङको थलारा गाउँपालिका–४, डिक्ला गाउँको पूर्वी कुनामा बस्ने पार्की आत्तिए । उनको घरभन्दा करिब १ किलोमिटरमाथि ढोगदिना डाँडामा गत वर्ष नै सानो पहिरो सुरु भएको थियो । ढोगदिनाको पहिरो फुट्यो भने घर रहँदैन भन्ने डर उनमा थियो । ‘मान्छे त जोगाउनुपर्यो भनेर आमा, श्रीमती र केटाकेटीलाई ब्युँझाँए । झरीमै हामी सबै छिमेकी गगने सार्कीको घर गयौं,’ ५५ वर्षीय पार्कीले सुनाए ।
करिब सय मिटर दूरीमा रहेको पार्कीको घरमा (जहाँ १८ जना थिए) जहान परिवार पुर्याएपछि अब त सुरक्षित भइयो भनेर ढुक्क भएका उनले एक्कासि सम्झे– पहिरोले घर नै बगायो भने के खाने ? गगनेका छोरा कलकलाई लिएर घर फर्के अनि एकएक बोरा धान उठाए । ‘आमाको औषधि र केटाकेटीको ओढ्ने लुगा पोको पारेर फर्किन के लागेका थियौं, एक्कासि ठूलो आवाजसहित पहिरो फुट्यो,’ पार्कीले भने, ‘कुहिरो र झरीको अँध्यारोमा पहिरो झर्दा खसेका ढुंगा आपसमा ठोक्किएर आगोका झिल्का उठ्न थाले । हामी दुवै भागेर पर पुग्यौं ।’
करिब २० मिनेटसम्म गड्याङगुडुङ आवाजसहित पहिरो खसिरह्यो । ढुंगा खस्न रोकिएपछि कलक र नरे घर नजिक आए । नरेको घर केही भएको रहेनछ । जुन घर सुरक्षित भनेर केही बेरअगाडि परिवार छाडेर आएका थिए, त्यो घर र वरिपरिका अरू ६ घरको नामोनिसान थिएन । उज्याले हुन्जेलसम्म आधा गाउँ नै बगर बनिसकेको थियो । कलकका परिवारका १८ र नरेका ५ गरी २३ जना बसेको घरलाई बीचमा पारेर १ किलोमिटर जति पहिरो फैलिएको थियो ।
बुधबार दिउँसो मात्रै केही सम्हालिएका नरे अब एक्लो भएका छन् । जीवनको उत्तरार्द्धमा एकै पटक सबै परिवार गुमाएर एक्लिनुको पीडा त उनको मनमा छँदै छ, बिहानै सपरिवार गगनेको घरमा नपुर्याएको भए कसैलाई केही नहुने रहेछ भन्ने पछुतोले उनलाई झन् विक्षिप्त बनाउने गरेको छ । ‘आफ्नै घरमा राखेको भए केही नहुने रहेछ,’ उनले रुँदै भने, ‘उता सुरक्षित होला भनेर पुर्याएँ, मार्न पठाए जस्तो भयो ।’
आमा, श्रीमती, चार छोराछोरी, भाइ, भाइबुहारी र भतिजाभतिजी गरी १७ जना परिवारका सदस्य गुमाएका कलक सार्कीको अवस्था झन् पीडादायी छ । छिनछिनमा बेहोस हुने उनका आँखा रुँदारुँदा राता भइसकेका छन् । ‘जे हुनु भइहाल्यो भनेर मन बुझाउने प्रयास गर्छु,’ उनले भने, ‘यस्तै देख्नका लागि म मात्रै किन बाँचे हुँलाजस्तो लाग्छ ।’
शवको सनाखत गर्ने मान्छे अरू नभएका कारण उनीहरूलाई लैजानुपर्ने भए पनि अझै विक्षिप्त अवस्थामै रहेको घटनास्थलमा उद्धारको नेतृत्व गरिरहेका प्रहरी निरीक्षक लोकेन्द्र कार्कीले बताए । ‘गाउँले र हामीले सम्झाइबुझाइ गरिरहेका छौं,’ उनले भने, ‘नरे र कलक मात्रै नभएर उनीहरूका आफन्तको अवस्था पनि सामान्य छैन ।’ उनीहरू अहिले आफन्तको घरमा बसिरहेको कार्कीले बताए । शनिबार साँझसम्म २३ जना बेपत्ता भएका यो परिवारका चार जनाको शव भेटिएको छ । घटना स्थलमा नेपाली सेना, नेपाल प्रहरी, सशस्त्र प्रहरी र स्थानीयले बेपत्ताको खोजी गरिरहेका छन् ।
प्रकाशित : कार्तिक ७, २०७८ ०६:२५
