'के घर के डेरा'मा नकस्सिएको सम्बन्ध

यही कुरा भन्नका लागि दुई परिवारको कथा पटकथामा उनिएको छ । तर भन्न खोजेको कुरामा इमानदार बन्न नसक्दा 'के घर के डेरा'दीपेन्द्र के खनालको कमजोर निर्देशकीय बन्न पुगेको छ । कमजोर पटकथा, क्लिसे संवाद र चर्को पार्श्व ध्वनीले फिल्ममा दर्शक बाँधिनै पाउँदैनन् । कथ्य वाचनमा नयाँ प्रयोग गर्दै आएका खनालको यो निर्देशन सिर्जनशिलताका हिसाबले तारिफलायक छैन । फिल्मको कथा सामान्य छ, नेपाली दर्शकको नजिक छ । तर, उक्त विषय, र पात्रहरूसँग दर्शकलाई एकाकार गराउन असफल हुनु नै फिल्मको प्रमुख कमजोरी हो ।

सजन राई (दयाहाङ राई) र आकृति (सुरक्षा पन्त)आफ्नी छोरीसँगै डेराको जीवन बिताउँदैछन् । दुई दम्पति पूर्व खेलाडी पनि । सजन नामजस्तै सज्जन, उनको लागि आफ्नो इमान ठूलो छ । मालसमान ढुवानी गर्ने गाडी चलाएरै परिवार सम्हाल्दै आएका छन् । तर, डेरावाल जिन्दगीबाट वाक्क भएकी आकृति भने काठमाडौंमै घर ठडेको देख्न चाहन्छिन् । अर्कोतर्फ देखाइएको छ, काठमाडौंमा घर भएको शंके (विपिन कार्की) र लालिमा (वर्षा राउत)को जोडी । शंकेलाई डर छ, आफ्नो पहिलो पत्नीले झैं लालिमाले पनि काठमाडौंमा भएको घर आफ्नो पोल्टामा पारेर भाग्लिन् भन्ने । त्यसैले आफ्नै घरलाई डेराको भन्दै लालिमालाई झुक्काउँदै आइरहेका छन्, उनी । घरकै लोभमा शंकेसँग बिहे गरेकी लालिमाले शंकेको झुठ पत्ता लगाउलिन् त ? यी दुई डेरावाल र घरवाला दम्पति कसरी एकअर्कासँग जोडिन्छन् ?' के घर के डरा'को बाँकी कथा हो ।

काठमाडौंमा डेरा गर्दै आएका अनि घर भाडामा दिँदै आएका घरवालाका लागि यो फिल्मले उठाएको विषय रोचक बन्न सक्थ्यो । तर, जबर्जस्त दर्शक हँसाउने चक्करमा बुनिएको पटकथाले दर्शकलाई फिल्मसँग जोडेर राख्न सकेको छैन । दर्शक पात्रहरूसँग एकाकार नै हुन पाउँदैनन् । फिल्म हेरिरहँदा लाग्छ, काठमाडौंमा डेरा गर्नेहरूलाई आफ्नो इमान बेचेर जसरी पनि घर नै बनाउनुछ र घर हुनेहरूलाई अरुले घर खोसिदेला भन्ने डर ।

फिल्ममा नयाँ कुरा केही छैन, अधिकांश दृश्य दर्शकले सजिलै अनुमान गर्न सक्छन् । द्वन्द्व कुन पात्रले सिर्जना गर्दैछ भन्ने कुरा सहजै पर्दामा देखाइदिँदा पनि ट्वीस्ट एण्ड टर्नले दिनसक्ने मज्जा दर्शकले अनुभव गर्नै पाउँदैनन् । केही दृश्यमा डेरावाल र घरवालाका समस्या देखाइएका छन् । संवादबाट मात्रै दर्शक हँसाउन खोजिएको छ । बीचबीचमा बज्ने रिंगटोनमा दर्शक मज्जाले हाँस्न सक्छन् । त्यसबाहेक हँसाउने सिचुएस्नल कमेडीको अभाव खट्कन्छ । कमिक पन्चलाइन छैनन् । डेरावाल र घरवालाको रस्साकस्सीमै फिल्म घुमिरहँदा पात्रहरूबीचको सम्बन्ध स्थापना गर्न फिल्म चुकेको छ । पदम र उसको छोरासँगको सम्बन्धलाई राम्रोसँग स्थापना गरिएको छैन । घरबेटी आमा र विदेशमा भएको छोराको सम्बन्धलाई उतिकै महत्त्वका साथ स्थापना गर्न नसक्दा उनीहरूको वियोगमा दर्शकको मन दुख्दैन । घरबेटी आमा पर्दामा आँशु खसाल्छिन्, यता दर्शकको मन चसक्क पनि हुँदैन । उक्त दृश्य अनवाश्यक रुपमा तन्काइएको छ ।

फिल्ममा जुम सटहरू यति धेरै प्रयोग गरिएका छन् कि ती दृश्यले आँखा तान्न सक्दैनन् ।त्यस्तै, फिल्ममा प्रयोग गरिएको पार्श्व ध्वनी निकै कर्कसपूर्ण लाग्छन् । कति दृश्यमा पात्रहरूको भावना भंग गर्ने किसिमले नै पार्श्व ध्वनीको प्रयोग गरिएका छन् । थुप्रै दृश्यमा पार्श्व ध्वनी चर्को सुनिन्छ । फिल्मको सुरुवात र अन्तिमतिर आउने पार्श्व गीतले भने केही राहत मिल्छ । महिला चरित्र चित्रणमा भने पटकथाकार महेश दवाडीको अपरिपक्वता देखिन्छ । लालिमालाई पतिको सम्पत्ति (घर) हडप्नकै लागि वैवाहिक सम्बन्धमा जोडिएको महिलाको रुपमा फिल्ममा प्रस्तुत गरिएको छ । लालिमालाई जसरी पनि शंकेको घरको लालपुर्जा खोजेर घरको नामसारी गर्ने हतारोमा देखाइएको छ । त्यस्तै आकृतिलाई पनि काठमाडौंमा घर बनाउनका लागि गलत बाटो अप्नाउन पछाडि नपर्ने महिलाको रुपमा प्रस्तुत गरिएको छ । आफू मात्रै होइन पतिलाई पनि त्यही बाटोमा डोर्‍याउने महिलाको रुपमा प्रस्तुत गरिएको छ ।

जे होस्, आकृतिलाई भने 'ग्रे' चरित्र चित्रणमा लेखिएको छ । त्यस्तै, झा चरित्रलाई 'पियन' भनेर बोलाउने दृश्य, 'हाउसफूल ४' को अक्षय कुमारको चरित्रबाट प्रभावित देखिन्छ । 'पियन' भनिसकेपछि बज्ने सिग्नेचर ध्वनी अक्षय कुमारको 'भूला' चरित्रबाट टपक्क टिपिएको देखिन्छ ।

फिल्ममा अभिनेत्री सुरक्षा पन्तले गरेको अभिनय पात्र सुहाउँदो र विश्वासिलो लाग्छ । उनी आफ्नो चरित्रमा कतै लाउड लाग्दिनन् । सुरक्षाको कस्ट्युमदेखि, कालो कोठी र फरक हाउभाउले आकृति चरित्र पर्दामा जीवन्त लाग्छिन् । कति दृश्यमा लाउड लागे पनि सुरुदेखि अन्तिमसम्म विपिन कार्की भने शंकेको चरित्रबाट बाहिरिएका छैनन् । अभिनेत्री वर्षा राउतको अभिनय अन्य फिल्ममा भन्दा खासै फरक देखिएको छैन । दयाहाङ राईको अभिनय पनि उस्तै लाग्छ ।

'चिसो मान्छे', 'आमा'का निर्देशक दीपेन्द्रले 'के घर के डरा'मार्फत् सम्बन्ध कति महत्त्वपूर्ण हुन्छन् भन्ने कुरा देखाउन खोजेका छन् । तर पर्दामा सम्बन्धको महत्त्व देखाउन चुकेका छन् । उनीजस्ता निर्देशकले विषयवस्तुको चयनमा मात्रै होइन पटकथाको वजनमा पनि ध्यान दिए भविष्यमा'के घर के डरा' बन्ने थिएन ।