तिमिराच्छन्न काल

यतिखेर,

बतास सुवास हराएर कतै

चिसो सिरेटो बिसाउन आइपुगेको छ भञ्ज्याङमा,

पहाड गम्लङ्ग कालो पछ्यौरी ओढ्छे,

सङ्गीत हराएको पातमा

अन्धकारको जाँतोबाट मौनता चुहिन थाल्छ,

जुनकीरीको पिलपिल स्थिर हुन्छ,

र निख्खर कालो विन्दुमा बदलिन्छ,

सधैं चम्किरहने ताराहरु तमसमा बेरिन्छन् ।

क्षितिजतिर हेर्छु–

सेतो हिमाल हो या कालो चट्टान हो त्यो ?

नदी हो या निश्चल, तर ज्युँदो अजिङ्गर ?

जून हो या फुलो परेको आँखा ?

बादल हो या धराको घाँटीमा परेको गाँठो हो त्यो ?

देख्छु– त्रासको बाक्लो जामा लगाएर निर्धक्क छ काल

र, यो बस्तीको वरिपरि रोलर कोस्टरझैं फन्फनी घुमिरहेछ ।

आमाको मनतातो काख छुटेको बालकझैं म भने

आशको घाम कहिले उदाउला– पर्खिरहेछु,

सायद यो रात निकै लामो हुनेछ ।