विप्लव प्रतीक

हाइकु लेखन जापानमा उदय भएको हो, सोह्रौं शताब्दीमा । हाइकुमा अक्सर प्रकृतिको छवि देखिन्छ या यसले शब्दमार्फत छवि निर्माण गर्छ । सरलता, गहिराइ र स्पष्ट अभिव्यक्ति यसको चारित्रिक विशेषता हो । मेरो हाइकुसँग कुनै साइनो थिएन । न पढ्ने मौका जुरेको थियो, न चासो नै थियो । हाइकुसँग मेरो परिचय सन् २००६/०७ तिर जब लेखक भूषिता वशिष्ठसँग भेट भयो, तब भयो । 

सिन्थेसाइजरबाट बज्ने संगीतको मेलोडीभन्दा साँच्चिकैका बाजाहरूबाट निस्किने सुर–धुन ज्यादा कर्णस्पर्शी हुन्छ, अधिक हृदयस्पर्शी हुन्छ । र, वाद्ययन्त्रहरू बन्नुभन्दा पहिले मानिसको आवाजलाई संगीत गुरुहरूले अकाउस्टिक वाद्ययन्त्रको दर्जामा राखेका छन्, जुन प्राकृतिक स्रोतबाट पवनको माध्यम हुँदै कानसम्म पुग्छ ।

बमले गहिरो पारेको खाडलको डिलमा उभिएको छु अहिले,

चमेली फिल्मबाट प्रसिद्धि कमाएका निर्देशक रवि बरालले हो, मलाई रबिन तामाङसँग परिचय गराएको । ठमेलमा ब्याम्बुस भन्ने रेस्टुराँ थियो उनको र त्यहीँ उनी हरेक शुक्रबार आफ्नो प्रस्तुति पनि दिन्थे ।

यहाँ सबको हिसाब हुनेछपाप गरेर प्रार्थनागृह बनाउनेहरुको निरीहको गला निमोठ्ने अट्टाहासीहरुको हिसाब हुनेछ, सबको हिसाब हुनेछ ।

फेरि खुल्छ समयको पुरानो चिहान,यादका अस्थिपञ्जरहरु ब्युाझिन्छन्,मनको गुाडमा अतीतका पन्छी फेरि फर्केर आउँछन्,फेरि राँकिन्छ आकाशको आँखा,बडो जोसले देखेको सपना दिवसको सफरमा कतै हराएपछि आज पनि मलिन मुहारको घाम घोसे मुन्टो लगाएर लुरूलुरू ओर्लिन्छ र कुइनेटोमा पुगेर हराउँछ ।

बाल्यकाल छुट्दै थियो आयुको कन्तुरबाट र किशोरवयतर्फ लम्किँदै थिएँ म । तिनताक रात बडो अँध्यारो हुन्थ्यो, अहिले अलि फिक्का भएजस्तो लाग्छ अँध्यारो । त्यस्तो चुक घोप्टिएको रातमा रेडियो नेपालको रात्रिकालीन सेवामा बज्ने आधुनिक गीतहरूको कार्यक्रम सुन्नुको मजा नै बेग्लै हुन्थ्यो । 

नजाने संसारको कुनकुन प्रदेशउसकै मनखुसी डुल्दैडुल्दै,कहिले नदी, पहाड, जंगल र सागर छुँदैमायालुका केश फर्फराइदिँदैकेही थकित मानिसहरुलाई शीतल बाँड्दै मन्द पवन मछेउ आइपुगेको छसुवासको सौगात लिएर ।