कविता : चटारो

हिउँदभरि
आकाशकै बर्को ओढेर सुत्छ
बिनाकुनै सन्ताप
वल्लो वन, पल्लो वन सुसेल्दै डुल्छ

हठात् आइपुग्छ जब
प्रत्येक वर्षको बर्खा
जुरेलीलाई गुाडको सम्झना आउाछ
जसरी बुढेसकाललाई जीवनको सम्झना आउाछ
मृत्युशय्या मान्छेलाई धर्मको सम्झना आउाछ
कठै !
त्यतिन्जेलसम्म त
काललाई पनि बहुतै
चटारो परिसकेको हुन्छ !

जब अकाश गर्जन थाल्छ...