परिवारकी जेठी छोरी भएकाले एकै पटक अनेक जिम्मेवारी सम्हाल्नुपर्ने परिस्थितिले मलाई विचित्र अवस्थामा पुर्याएको छ । कुनै काम पूरा गर्न आफूमा मात्रै भर पर्नुपर्ने बाध्यताले, असुरक्षाभाव र अन्योललाई चिरेर काम फत्ते गर्नु तथा स्वतन्त्रता र सबलताका सिकाइलाई एकसाथ अघि बढाउनु कहिलेकाहीं कठिन हुँदो रहेछ । व्यक्तिगत उपलब्धि कायम राख्दै आमाबाबुप्रतिको जिम्मेवारी कुशलतापूर्वक निर्वाह गर्न सकेकामा मेरो प्रशंसा पनि उत्तिकै हुने गर्छ । अर्कातिर, यति गर्दागर्दै पनि ‘यो मेरी छोरी होइन, छोरो हो’ भनेको सुन्दा म हरेक पटक चिमोटिने गर्छु ।
हामी यस्तो समयमा बाँचिरहेका छौं जति बेला ‘महिला सशक्तीकरण’ शब्दावली जनजिब्रोमा लगभग बसिसकेको छ । सँगसँगै दुर्भाग्यपूर्ण के छ भने, परिस्थितिवश महिलाहरूको ठूलो हिस्सा आज पनि आफ्नो नियन्त्रणबाहिरको काम गर्न बाध्य छ ।
हुर्किंदै गरेकी केटीको जीवन, लज्जा र मौनतावरिपरि घुमिरहन्छ । महिलालाई सानैदेखि खुट्टा खुम्च्याएर बस्न र आफूलाई छोप्न सिकाइन्छ । महिला भएर जन्मिनु पाप नै होजस्तो महसुस गराइन्छ । महिला शरीर लिएर जन्मिएकामा अपराधीझैं ठानिन्छ । फलस्वरूप हुर्किसकेपछि पनि महिलाहरू आफ्ना इच्छा र चाहना परिवारसामु राख्न सक्दैनन् । आफूलाई चुप लगाएरै उनीहरूको जीवन बित्छ ।
कसैले मलाई बुझाइदेओस्, के मेरो थर नै मेरो जिन्दगीका महत्त्वाकांक्षाहरू, मेरो सीप, मेरो उद्देश्य र स्वयं मेरो परिचायक हो ? म मित्तल परिवारकी सदस्य हुँ र आफ्नै चाहनाको पेसामा आबद्ध भएर अघि बढ्न चाहन्छु । हाम्रो समुदाय र समाज, अझ भनूँ सिंगो देशले भोगिरहेका जटिल सामाजिक चुनौतीहरूलाई दिगो समाधान दिन सक्ने कार्यक्षेत्रमा आबद्ध भएर अर्थपूर्ण पेसागत जीवन बाँच्न सकूँ भन्ने हेतुले मैले विकाससम्बद्ध क्षेत्रमा काम गर्ने निधो गरेकी हुँ ।
