लामो समयदेखि संस्कृति र इतिहासमा कलम चलाइरहेका अग्रज विद्वान् हुन्– जगदीशचन्द्र रेग्मी (८१) । मनोगढन्ते तर्क तेर्स्याएर इतिहासलाई बंग्याउने धाराविपरीत उनी अभिलेख र मूलग्रन्थको आधारमा मात्रै आफ्नो विश्लेषण अघि सार्न सिद्धहस्त मानिन्छन् । प्रामाणिकता र आधिकारिकतामा जोड दिने रेग्मी लिच्छवि संस्कृति र इतिहासका विज्ञ मानिन्छन् ।
प्रकाशन संस्था बुकहिलले मोहन मैनालीको पुस्तक ‘मुकाम रणमैदानः नेपाल–अंग्रेज युद्धको बखान’ को परिमार्जित संस्करण–कभर हालै सार्वजनिक गर्यो । ‘२०८० को पहिलो किताब, जो ६ महिनामै दोस्रो संस्करण छापियो,’ बुकहिलले आफ्नो फेसबुक पेजमा लेखेको छ, ‘पहिलो संस्करणमा भएका त्रुटि सच्याई आवरणको टाइपो परिवर्तनसहित चाँडै आउँदै छ ।’
संविधान कार्यान्वयन भए/नभएको, ऐनकानुन लागू भए/नभएको विषयमा चौथो अंगले प्रश्न गरिरहन्छ। समावेशिता र समानताका सवालमा समेत औंलो उठाइरहने पत्रकारिता आफैं भने कति समावेशी होला? के नेपालका सञ्चारमाध्यमले समावेशिताको पूर्ण अभ्यास गरेका होलान्?
शब्दलाई फारु गर्ने कवि/लेखक मलाई असाध्यै मनपर्छ । किनकि तिनले थोरै शब्दमा धेरै भन्न सक्छन् । कवि निर्भीकजंग रायमाझी शब्दलाई फुर्मास नगर्ने कविमा पर्छन् । अरूले नसोचेको विषय–विम्ब उनको चासो हो ।
लेखनमा सांस्कृतिक–वैचारिक स्पष्टता, किनारीकृतको आवाज, मुन्धुमी दर्शनसँगै वैश्विक चेतना बोक्ने प्रकाश थाम्सुहाङको निबन्धसंग्रह ‘शब्दथुम’ हालै सार्वजनिक भएको छ ।
२३.१२°C काठमाडौं
