कहाँ उडे १ अर्ब ३८ करोडका १९ हजार ड्रोन ?- समाचार - कान्तिपुर समाचार

कहाँ उडे १ अर्ब ३८ करोडका १९ हजार ड्रोन ?

कृष्ण आचार्य, मातृका दाहाल

काठमाडौँ — ड्रोन क्यामरा अस्वाभाविक परिमाणमा आयात गरी पुँजी पलायन गरिएको तथ्य भेटिएको छ । हङकङ र चीनबाट एक वर्षमा करिब १९ हजार थान ड्रोन आयात गरी केही व्यापारीले योजनाबद्ध रूपमा १ करोड ४ लाख ५८ हजार अमेरिकी डलर (हालको विनिमय दरअनुसार १ अर्ब ३८ करोड ४६ लाख रुपैयाँ) मुद्रा बाहिर पठाएको पाइएको हो । 

मुलुक कोभिड र डेंगी महामारी तथा राजनीतिक अस्थिरताबाट गुज्रिएका बेला ०७८ साउनदेखि ०७९ भदौसम्म अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल भन्सार कार्यालय हुँदै ती ड्रोन आयात गरिएको थियो । त्यति धेरै ड्रोन न नेपालमा खपत हुन्छ, न सहज खरिद/बिक्री । ‘यति धेरै ड्रोन आयात अनुमति दिएर डलर बाहिर पठाउनुको कारण के हो, त्यसरी आयात गरेका सामानको खपत कहाँ हुने हो, ठूलो प्रश्न छ,’ स्रोतले भन्यो, ‘कागजमा मात्रै आयात देखाएर पुँजी पलायन वा भारत तस्करी भएको हुन सक्छ ।’

ड्रोन आयातको अभिलेखमा विभिन्न व्यापार, व्यवसाय र कारोबारमा संलग्न ठूला घरानियाँ नै जोडिएको स्रोतको दाबी छ । हङकङ र चीनबाट अस्वाभाविक रूपमा धेरै ड्रोन आयात भएको थाहा पाएपछि अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगले ‘शंकास्पद कारोबार’ आशंकामा अनुसन्धान अघि बढाएको छ । ‘अनुसन्धानका लागि भन्सार विभागसँग ड्रोन आयातको सम्पूर्ण विवरण मागेका छौं । अन्तरसम्बद्ध कागजात अर्थ मन्त्रालयसँग पनि मागेका छौं,’ अख्तियार स्रोतले भन्यो । अख्तियारले गृह मन्त्रालयसँग ड्रोन उडानसम्बन्धी अनुमति लिएका निकायको विवरण मागेको छ ।

अस्वाभाविक रूपमा धेरै ड्रोन आयात हुन थालेको थाहा पाउनासाथ अर्थ मन्त्रालय, भन्सार विभाग र राजस्व अनुसन्धान विभागले फरक–फरक हिसाबले अनुसन्धान गर्न खोजेका थिए । ‘तर अर्थ मन्त्रालयको उच्च नेतृत्वकै दबाबपछि छानबिन तथा अनुसन्धान गर्न पाइएन,’ यसबारे जानकार अर्थका एक अधिकारीले भने, ‘त्यसपछि पनि ड्रोन आयात रोकिएन, झन्झन् बढेर गयो ।’ कतैबाट पनि अनुसन्धान नहुने सम्भावना देखेर केही सरकारी अधिकारीहरूले यो विषय अख्तियारसम्म पुर्‍याएका हुन् ।

माओवादी नेता जनार्दन शर्माले अर्थ मन्त्रालयको नेतृत्व सम्हालेलगत्तै ड्रोन अस्वाभाविक रूपमा आयात भएको देखिन्छ । अर्थ मन्त्रालयका एक अधिकारीको दाबीअनुसार यो प्रयास ओली नेतृत्वको सरकारकै पालादेखि भएको हो । ‘राजनीतिक नेतृत्वसँग कुरा नमिल्दा त्यतिबेला आयात भएन,’ ती अधिकारीले भने । ०७८ असार अन्तिम साता शेरबहादुर देउवा प्रधानमन्त्री बने । त्यसपछि माओवादीका तर्फबाट शर्मा अर्थमन्त्री भए । त्यसको अर्को महिनाबाटै ड्रोन आयातको खेल अघि बढेको देखिन्छ । ‘राजस्व प्रशासनले यसबारे अर्थमन्त्रीलाई जानकारी पनि गराइसकेको छ,’ अर्थका ती अधिकारीले भने, ‘शंकास्पद कारोबारमाथि शंकास्पद तरिकाले नै कुनै अनुसन्धान भइरहेको छैन ।’

नेपालमा खासगरी सञ्चारमाध्यम, फिल्म/मनोरञ्जन, सुरक्षा, वैज्ञानिक अध्ययन/अनुसन्धान, शैक्षिक जस्ता क्षेत्रमा तोकिएका सर्त र बन्देजको अधीनमा रही सीमित संख्यामा ड्रोन प्रयोग हुने गरेको छ । ती अधिकारीका अनुसार नेपाली बजारमा यति धेरै ड्रोनको माग नै छैन । ‘ड्रोन उडान अनुमति र प्रयोगका लागि सजिलो र खुकुलो व्यवस्था पनि छैन,’ उनले भने । आयात भएको भनिएको सामान निरीक्षण र रुजु तथा मूल्यांकनमा विमानस्थल भन्सारका सीमित कर्मचारी मात्रै संलग्न भएको देखिन्छ ।

सुशासन (व्यवस्थापन तथा सञ्चालन) ऐन–०६४ को दफा ४५ अनुरूप जारी ‘मानवरहित हवाई उपकरण उडानसम्बन्धी कार्यविधि ०७५’ अनुसार नेपाल नागरिक उड्डयन प्राधिकरणमा दर्ता गरेर सम्बन्धित जिल्ला प्रशासन र गृह मन्त्रालयबाट अनुमति लिएपछि मात्रै ड्रोन प्रयोग गर्न पाइन्छ । दुई किलोसम्मको ड्रोन प्रयोग गर्दा सम्बन्धित जिल्ला प्रशासन कार्यालयबाट अनुमति लिनुपर्ने हो । त्यसमाथिका तौल भएकाको हकमा गृह मन्त्रालयबाट अनुमति लिनुपर्ने व्यवस्था छ । संवेदनशीलताका आधारमा उडानका लागि विभिन्न क्षेत्र तथा मापदण्ड तोकिएको छ । त्यही कारण नेपालमा एकै वर्षमा करिब १९ हजार ड्रोन आयातको सम्भावना देखिँदैन । यसरी आयात गरिएको भनिएको ड्रोन गृह मन्त्रालय र नेपाल नागरिक उड्डयन प्राधिकरण कतै पनि दर्ता गरिएको छैन ।

नागरिक उड्डयन प्राधिकरणका अनुसार ०७८/७९ मा १ सय ६१ वटा र ०७९/८० मा १ सय ८२ वटा मात्रै ड्रोन दर्ता गरिएका छन् । ‘यसको अर्थ बजार र आवश्यकताबिनै धेरै ड्रोन आयात देखाई अन्य कुनै शंकास्पद कारोबार भइरहेको हुनुपर्छ,’ अर्थका ती अधिकारीले भने । कस्तो खालको शंकास्पद कारोबार भएको हुन सक्छ भन्नेबारे राजस्व प्रशासन तथा अख्तियारका अधिकारीहरूले दुई खालको प्रारम्भिक अनुमान गरेका छन् ।

पहिलो अनुमान हो– नेपालमा आयात गरी भारतमा योजनाबद्ध रूपमा तस्करी भएको हुन सक्छ । भारत सरकारले ०७८ माघ २६ (९ फेब्रुअरी २०२२) देखि ड्रोन आयातमा प्रतिबन्ध लगाएको छ । भारतले यसअघि पनि बेलाबेलामा चीनबाट आउने ड्रोनमा प्रतिबन्ध लगाउने गरेको थियो । भारतमा अनुसन्धान र विकास, रक्षा र सुरक्षा प्रयोजनबाहेकमा ड्रोन आयात गर्न पाइँदैन । आतंकवादी हमलामा ड्रोन प्रयोगको सम्भावना हुनुका साथै आफ्नै मुलुकमा उत्पादित ड्रोन प्रयोग बढाउन भारतले आयातमा कडाइ गरेको छ । भारतले सन् २०३० सम्ममा विश्वकै ड्रोन हब बन्ने लक्ष्यसाथ आयातमा प्रतिबन्ध गरेको हो । ‘भारतमा आयात प्रतिबन्ध रहेका कारण यहाँबाट तस्करी भएको हुन सक्छ,’ प्रारम्भिक अनुसन्धानमा संलग्न एक अधिकारीले भने, ‘तर, भारतले आयात प्रतिबन्ध लगाउनुअगावै अर्थात् ०७८ साउनदेखि नै नेपालमा ड्रोन आयात ह्वात्तै बढेको छ । भारतमा ड्रोन पूरै अभाव नरहेकाले त्यहाँ मात्रै तस्करी भयो भन्ने पनि लाग्दैन ।’

भारतमा उपलब्ध ड्रोनभन्दा चीन तथा हङकङका ड्रोन सस्ता छन् । मूल्यको फरकपनका कारण केही ड्रोन नेपाल हुँदै भारत तस्करी हुन सक्ने आधार पनि छन् । ‘भारतमा तस्करी गरिएको भए गम्भीर वित्तीय अपराध हो । यसले हाम्रो विदेशी विनिमय सञ्चिति र राजस्वमा समेत असर पारेको छ,’ ती अधिकारीले भने, ‘चीन र हङकङबाट आयात गर्दा डलर बाहिरिन्छ । भारत तस्करी गरे अनौपचारिक माध्यमबाट पैसा यहाँ ल्याउनुपर्ने हुन्छ । यसले राजस्व प्राप्ति हुँदैन । त्यसकारण पनि यसबारे गम्भीर अनुसन्धान हुन जरुरी छ ।’

अनुसन्धानमा संलग्न अधिकारीले बढी ड्रोन आयातको पछाडि पुँजी पलायनको आशंका पनि गरेका छन् । ड्रोन त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलबाट मात्रै भित्रिएको देखिएको छ । स्थलमार्गबाट ड्रोन भित्रिए/नभित्रिएको विवरणबारे अर्थका अधिकारी अनभिज्ञ छन् । ‘ड्रोन आयातको प्रतीतपत्र (एलसी) खोल्ने तर सामान यहाँ नल्याई पुँजी पलायन गरिएको हुन सक्छ,’ ती अधिकारीले भने, ‘आयात–निर्यातमा यस्तो खेल विगतमा पनि हुने गरेको थियो ।’ अर्थात् कर छली, भ्रष्टाचार तथा अन्य गैरकानुनी क्रियाकलापबाट आर्जित रकम वैध बनाउन आयात–निर्यातमा फर्जी कागजात तयार पारी रकम विदेश पुर्‍याउने गरिएका उदाहरण छन् । त्यही रकम पछि वैदेशिक लगानीका रूपमा पनि भित्र्याएर सम्पत्ति शुद्धीकरण गरिएका विवरण विगतमा सार्वजनिक भइसकेका छन् ।

आलु र प्याज आयातको फर्जी विवरण त्यसैको एउटा उदाहरण हो । नक्कली कागजात बनाई आलु, प्याज आयात गर्ने भनी साढे ४१ करोड रुपैयाँ भारत पुर्‍याएर सम्पत्ति शुद्धीकरण गरेको अभियोगमा बैंकका दुई शाखा प्रमुखसहित ५ जनाविरुद्ध विशेष अदालतमा ०७७ वैशाखमा मुद्दा दायर भएको थियो । ड्रोनका नाममा पनि यस्तै भएको हुन सक्ने अनुसन्धानमा संलग्न अधिकारीहरू बताउँछन् । ‘त्यसो होइन भने आयात गर्ने/गराउनेले ती ड्रोन कहाँ गए देखाउन सक्नुपर्छ,’ ती अधिकारीले भने, ‘निष्पक्ष अनुसन्धान हुने हो भने एक सातामा यसबारे सत्यतथ्य बाहिर आउन सक्छ । तर, अर्थ मन्त्रालयको उच्च तहकै संलग्नताको अनुमानले अनुसन्धान प्रभावकारी रूपमा अघि बढेको छैन ।’

नेपाल नागरिक उड्डयन प्राधिकरणका प्रवक्तासमेत रहेका निमित्त उपमहानिर्देशक जगन्नाथ निरौलाले प्राधिकरण र स्थानीय प्रशासनमा अभिलेख नजनिएका सबै ड्रोन अनधिकृत हुने बताए । एक वर्षमै हजारौं ड्रोन आयात हुनुलाई स्वाभाविक मान्न नसकिने उनको भनाइ छ । ‘हजारौं ड्रोन एकै वर्षमा आयात भएका हुन् भने त्यो स्वाभाविक हुँदै होइन । स्वाभाविक रूपमा आयात भएको हो भने प्राधिकरणमा अभिलेख/दर्ता हुनुपर्‍यो । सञ्चालन/प्रयोगका लागि गृह मन्त्रालय वा मातहत कार्यालयबाट अनुमति लिनुपर्छ,’ निरौलाले भने, ‘कसैले अनुमतिबिना प्रयोग/सञ्चालन गर्छ भने हामीले सूचना पाएसम्म जफत र नियन्त्रणमा लिन्छौं ।’

ड्रोन आयात गरेको अभिलेख देखाएर गैरकानुनी कारोबार गरेको आशंकामा दुई महिनाअघि गृह, अर्थ र सञ्चार मन्त्रालयका सचिवको बैठक बसेको थियो । बैठकमा ड्रोनसम्बन्धी छुट्टै कानुन बनाएर नियमन गर्नेसम्बन्धी अनौपचारिक छलफल भए पनि शक्तिकेन्द्रको दबाबमा त्यो विषय त्यत्तिकै रोकिएको स्रोत बताउँछ । तीन सचिवको बैठकपछि असोज २४ मा गृह मन्त्रालयले ड्रोनको अनधिकृत प्रयोग नगर्न विज्ञप्ति जारी गरेको थियो ।

प्रकाशित : पुस ६, २०७९ ०६:४५
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्

राष्ट्रपतिलाई अध्यादेश अस्वीकार गर्ने अधिकार छ ?

राष्ट्रपति भण्डारीले सम्पत्ति शुद्धीकरण अनुसन्धानसम्बन्धी अध्यादेश मात्र होइन, संसद्ले पारित गरेको नागरिकता विधेयक पनि रोकेकी छन्
मुद्दा फिर्तासम्बन्धी पछिल्लो अध्यादेश पनि रोक्न उनलाई एउटा समूहले उक्साउँदै छ जबकि यो काम राष्ट्रपतिले होइन, सर्वोच्चले मात्र गर्न सक्छ
तुफान न्यौपाने

काठमाडौँ — कुसमयमा अध्यादेशमार्फत फौजदारी कानुन संशोधन गरी मुद्दा फिर्तासम्बन्धी आफ्नो अधिकार विस्तार गर्ने सरकारको प्रयासले जटिलता बढाउने देखिएको छ । मुलुकी फौजदारी कार्यविधि संहितामा ‘जुनसुकै तहमा विचाराधीन मुद्दा पनि फिर्ता लिन सक्ने’ कानुनी व्यवस्था गर्न तयार अध्यादेश अहिले राष्ट्रपति कार्यालय शीतल निवासमा छ ।

मन्त्रिपरिषद्ले अध्यादेश पठाएको एक साता बित्दा पनि जारी गर्ने वा अस्वीकृत गर्ने विषयमा राष्ट्रपति विद्यादेवी भण्डारी निर्णय गरेकी छैनन् ।

नागरिक उन्मुक्ति पार्टी र जनमत पार्टीको मागबमोजिम जेलमा रहेका उनीहरूका नेता–कार्यकर्ता छुटाउन अघि बढाइएको अध्यादेशले एकैपटक कम्तीमा तीनवटा प्रश्न जन्माएको छ । पहिलो, यो अध्यादेशले मुद्दा फिर्ता लिने सम्बन्धमा नेपालले गर्दै आएको अभ्यासमा ‘पाराडाइम सिफ्ट’ गर्ने छ । प्रचलित फौजदारी न्याय प्रणालीमा यति ठूलो परिवर्तन जनताका प्रतिनिधिले छलफल नगरी कार्यकारीको इच्छाशक्तिमा मात्रै गर्न मिल्छ कि मिल्दैन ? दोस्रो प्रश्न हो– निर्वाचन सम्पन्न भएर ताजा जनादेश लिएर नयाँ जनप्रतिनिधि आउँदै गरेको सन्दर्भमा प्रतिनिधिसभाको अधिकारमा समेत हस्तक्षेप गर्ने गरी सरकारले राजनीतिक उद्देश्यले अध्यादेश ल्याउन पाउँछ कि पाउँदैन ? र, तेस्रो प्रश्न हो, हाम्रो संवैधानिक व्यवस्थामा राष्ट्रपतिलाई सरकारले पठाएको अध्यादेश जारी नगर्ने वा त्यसमा ‘विचार गर्ने’ अधिकार छ कि छैन ?

सुरुमा पहिलो प्रश्नलाई हेरौं– यो अध्यादेशले हाम्रो फौजदारी न्याय प्रणालीमा जे परिवर्तन गर्न खोजेको छ, संसद्मा छलफल नगरी कार्यकारीको अधिकारले मात्रै कानुनमा त्यो तहको परिवर्तन गर्न मिल्छ कि मिल्दैन ?

अध्यादेशले ‘मुलुकी फौजदारी कार्यविधि संहिता’ को दफा ११६ मा एउटा उपदफा थप्ने प्रस्ताव गरेको छ । उक्त दफामा रहेका ८ वटा उपदफाले निश्चित प्रकृतिका मुद्दा फिर्ता लिन सकिने व्यवस्था गरेका छन् र त्यसका लागि अपनाउनुपर्ने प्रक्रिया पनि तोकेका छन् । त्यहीअनुसार सरकारले कानुनमै रोक लगाइएका बाहेकका र जिल्ला अदालतमा विचाराधीन मुद्दा फिर्ता लिन सकिने व्यवस्था गरेको छ । सरकारले अहिले अध्यादेशमार्फत ‘जुनसुकै तहका अदालतमा विचाराधीन मुद्दा पनि फिर्ता लिन सक्ने’ व्यवस्था गर्न लागेको छ । कानुनविद्हरूका अनुसार यो अध्यादेशका विषयमा सबैभन्दा ठूलो समस्या यहीं छ । ‘अदालतका फैसलाहरू माथिल्लो तहको अदालतले फैसला नै गरेरबाहेक उल्ट्याउन सक्दैन । अध्यादेशको यो व्यवस्था कार्यान्वयन हुने हो भने जिल्ला वा उच्च अदालतका फैसलालाई सरकारले सिधै निष्क्रिय बनाउन सक्छ । सरकारले त्यत्रो ठूलो अधिकार आफूमा लिन खोजेको छ,’ एक पूर्वन्यायाधीशले भने, ‘यो कुरा हाम्रो संविधान, कानुन र सर्वोच्च अदालतले विकास गरेको नजिरसँग सिधै बाझिन्छ । यस्तो अधिकार कुनै पनि सरकारलाई छैन । यो त विधिको शासन र शक्ति पृथकीकरणको आधारभूत मान्यताकै विपरीत छ ।’

हुन पनि तल्ला अदालतले गरेका फैसलालाई माथिल्ला अदालतले न्यायिक प्रक्रिया पूरा गरेर मात्रै उल्टाउन सक्छन् । अध्यादेशले भने माथिल्ला अदालतमा निहित ‘पुनरावेदनको क्षेत्राधिकार’ अप्रत्यक्ष रूपमा सरकारमा सार्न खोजेको देखिन्छ । नेपालको फौजदारी कानुनमा जिल्ला अदालतमा विचाराधीन मुद्दा मात्र फिर्ता लिन सक्ने व्यवस्था छ । जुनसुकै तहका अदालतमा विचाराधीन मुद्दा पनि फिर्ता लिने अधिकार सरकारलाई दिने हो भने तल्ला अदालतले गरेको फैसला र त्यसमाथि माथिल्ला अदालतमा लाग्ने पुनरावेदनको अर्थ रहने छैन ।

कानुनविद्का अनुसार कानुन र सर्वोच्च अदालतले प्रतिपादन गरेका सिद्धान्तले फौजदारी मुद्दा फिर्ता लिन पाउने सरकारको अधिकारलाई सीमित पारेका छन् । सरकारले केही अपवादजन्य अवस्थामा मात्रै मुद्दा फिर्ता लिन पाउँछ । त्यसका लागि पनि कानुनबमोजिम प्रक्रिया अनिवार्य पालना गर्नुपर्छ । दिगो र शान्तिपूर्ण राजनीतिका लागि कतिपय अवस्थामा आन्दोलनरत पक्षलाई मूलधारमा ल्याउन पनि सरकारले सम्झौता गरेर मुद्दा फिर्ता लिनुपर्ने अवस्था आउन सक्छ । आस्थाका आधारमा थुनिएका, राजनीतिक प्रतिशोध साधेर मुद्दा लगाइएका र सामान्य कसुरमा पनि गम्भीर अपराधको अभियुक्त बनाइएका व्यक्तिका मुद्दा सरकारले फिर्ता लिन सक्छ ।

काठमाडौं विश्वविद्यालय (केयू) को ‘स्कुल अफ ल’ का डिन ऋषिकेश वाग्ले कानुनले सरकारको मुद्दा फिर्ताको अधिकारलाई सीमित पारेको भए पनि ती व्यवस्था सधैंका लागि अकाट्य हुन् भन्न नमिल्ने बताउँछन् । उनी भन्छन्, ‘राज्यले आवश्यकताअनुसार निर्णय गर्न पाउँछ । तर, त्यसका लागि कानुन निर्माणको उद्देश्य सोहीबमोजिम हुनुपर्छ । अहिले सरकार गठनका लागि सहज वातावरण बनाउन मात्र अध्यादेश ल्याइएको देखिन्छ । यो सरासर गलत छ ।’

पूर्वप्रधानन्यायाधीश अनुपराज शर्मा एक तहको अदालतबाट फैसला भइसकेको मुद्दा फिर्ता लिनै नमिल्ने बताउँछन् । ‘कहिलेकाहीं जेलमा रहेको व्यक्तिलाई छुटाउनुपर्ने अवस्था आउन पनि सक्छ, त्यसका लागि सरकारले निर्णय गरेर राष्ट्रपतिमार्फत सजाय माफी मिनाहा गर्ने हो,’ उनले भने, ‘राजनीतिक उद्देश्यले ल्याइएको यो अध्यादेश सिधै संविधानविपरीत छ ।’

अब अर्को प्रश्नलाई हेरौं । ताजा जनादेश लिएर आउँदै गरेको प्रतिनिधिसभाको अधिकारमा समेत हस्तक्षेप गर्ने गरी सरकारले अध्यादेश ल्याउन पाउँछ कि पाउँदैन ?

सिद्धान्ततः सरकारले संसद् नरहेको वा अधिवेशन नचलेको अवस्थामा अध्यादेश ल्याउन पाउँछ । संविधानको धारा ११४ मा ‘संघीय संसद्का दुवै सदनको अधिवेशन चलिरहेको अवस्थामा बाहेक अन्य अवस्थामा तत्काल केही गर्न आवश्यक परेमा मन्त्रिपरिषद्को सिफारिसमा राष्ट्रपतिले अध्यादेश जारी गर्न सक्ने’ व्यवस्था छ । संविधानको यो धारामा रहेको ‘तत्काल केही गर्न आवश्यक परेमा’ भन्ने वाक्यांशले सरकारको स्वेच्छाचारितालाई नियन्त्रण गर्छ । यसअघि केपी शर्मा ओली सरकारले ल्याएको नागरिकतासम्बन्धी अध्यादेशलाई अन्तरिम आदेशमार्फत रोक लगाउँदा सर्वोच्च अदालतको संवैधानिक इजलासले २०७८ जेठ २७ मा यससम्बन्धी व्याख्या पनि गरेको छ । त्यसमा भनिएको छ, ‘सरकारले अध्यादेश जारी गर्दा संविधानद्वारा निर्धारित सीमा नाघ्न सक्दैन । शासकीय सुविधा वा अमूक राजनीतिक उद्देश्य प्राप्तिका लागि विधायिका (संसद्) लाई छलेर अध्यादेश जारी गर्दा त्यसबाट विधायिकाको अधिकार र प्रभावकारितामा अनुचित हस्तक्षेप गरेको अवस्था पैदा हुन सक्छ । विधायिकालाई छल्ने उद्देश्यले जारी गरिएको अध्यादेशलाई छद्म विधायन मानिन्छ र त्यस प्रकारको अध्यादेशले संवैधानिक वैधता प्राप्त गर्न सक्दैन भन्ने कानुनी सिद्धान्त रहिआएको छ ।’

सरकार निर्माणका लागि बहुमत नपुगेपछि नागरिक उन्मुक्ति पार्टी र जनमत पार्टीको समेत समर्थन जुटाउन सरकारले उनीहरूको मागबमोजिम नेता–कार्यकर्ता छुटाउन अध्यादेश ल्याउने निर्णय गरेको हो । त्यसैले सर्वोच्च अदालतले नागरिकतासम्बन्धी अध्यादेश रोक्न ‘शासकीय सुविधा वा अमूक राजनीतिक उद्देश्य प्राप्तिका लागि विधायिकालाई छलेर अध्यादेश जारी गर्दा त्यसबाट विधायिकाको अधिकार र प्रभावकारितामा अनुचित हस्तक्षेप हुन जान्छ’ भनी गरेको व्याख्या अहिलेको सन्दर्भमा पनि आकर्षित हुने देखिन्छ ।

केयूको ‘स्कुल अफ ल’ का डिन वाग्ले सरकारले सबै वैध अधिकार प्रयोग गर्न पाउने भए पनि त्यसको औचित्य परीक्षण हुने बताउँछन् । ‘विधायिका आउँदै छ भन्ने मात्र आधारमा निरपेक्ष रूपमा सरकारलाई अध्यादेश ल्याउने अधिकार छँदैछैन भन्न त मिल्दैन । कुनै युद्ध वा प्राकृतिक विपत्तिको अवस्था आयो भने सरकारले अध्यादेश ल्याउँदा पनि प्रश्न उठ्दैन,’ उनले भने, ‘तर, अहिले ल्याउन लागिएको अध्यादेशको अत्यावश्यक उद्देश्य देखिँदैन । केवल सरकार बनाउन सजिलो हुने गरी ल्याउन लागिएको अध्यादेश नैतिकता र राजनीतिक स्वच्छताका हिसाबले पनि अनुपयुक्त छ ।’

पूर्वप्रधानन्यायाधीश शर्मा पनि अहिलेको कामचलाउ सरकार सत्ता प्राप्तिका लागि जुनसुकै हदसम्म जान तयार देखिएको बताउँछन् । ‘अध्यादेश अहिले नै नल्याई नहुने अर्जेन्सी केही देखिँदैन । १०/१५ दिन कुरेर कानुन संशोधन गर्न नै आवश्यक छ भन्ने सरकारले ठान्छ भने प्रतिनिधिसभाबाट निर्णय गराउन के को आपत्ति हो ? बुझ्न सकिएको छैन,’ उनले भने ।

अब तेस्रो प्रश्नमाथि चर्चा गरौं– सरकारले पठाएको अध्यादेशमाथि ‘विचार गर्ने’ कुनै पनि अधिकार राष्ट्रपतिलाई छ कि छैन ?

राष्ट्रपति भण्डारीले यसअघि संघीय संसद्ले दुई पटक पारित गरी पठाएको नागरिकतासम्बन्धी विधेयकलाई समेत संविधानविपरीत प्रमाणीकरण गरिनन् । सम्पत्ति शुद्धीकरणसम्बन्धी कानुनहरूलाई संशोधन गर्न ‘केही नेपाल ऐन संशोधन गर्न बनेको विधेयक’ प्रतिनिधिसभाले पारित गरे पनि समयमै राष्ट्रिय सभाले पास गर्न सकेन, प्रतिनिधिसभाको कार्यकाल सकिएपछि निष्क्रिय बन्यो । सम्पत्ति शुद्धीकरण मामिलामा निगरानी राख्ने अन्तर्राष्ट्रिय निकाय एसिया प्रशान्त समूह (एपीजी) र फाइनान्सियल एक्सन टास्क फोर्स (एफएटीएफ) सँग सम्बन्धित मापदण्डअनुरूपका कानुन निर्माण हुन नसकेपछि मुलुक ‘ग्रे लिस्ट’ मा पर्ने जोखिम बढेको छ । सरकारले अध्यादेशमार्फत गर्न लागेको कानुन संशोधन पनि राष्ट्रपतिले अड्काइदिइकी छिन् । घरजग्गा, सेयर र क्यासिनोमा लगानी गरेर अवैध धनलाई चोख्याउँदै आएकाको ठूलो दबाबले विधेयक पारित हुन सकेको थिएन । अहिले पनि त्यही समूहको स्वार्थका कारण अध्यादेश रोकिएको भन्दै सरकारी अधिकारीहरू असन्तुष्ट बनेका छन् ।

संसद्ले पारित गरेको विधेयक र अध्यादेश दुवै रोकेकी राष्ट्रपति भण्डारीलाई अहिले सरकारले पठाएको मुद्दा फिर्तासम्बन्धी अध्यादेश पनि रोक्न केही समूहले सुझाउँदै आएका छन् । तर, संविधानविद्हरू भन्छन्– संविधानले राष्ट्रपतिलाई त्यस्तो कुनै अधिकार दिएको छैन । तर, राष्ट्रपति भण्डारीको ट्र्याक रेकर्ड र अहिले पनि विभिन्न समूहले संविधानविपरीत कदम चाल्न उक्साइरहेका कारण फेरि पनि अध्यादेश रोक्लिन् कि भन्ने आशंका जन्मिएको छ । ‘राष्ट्रपतिले गर्ने काम प्रधानमन्त्रीको सल्लाहबमोजिम मात्रै हुन सक्छ । राष्ट्रपतिले समेत आफूलाई लागेको गर्ने हो भने उनको प्रतिरक्षा कसले गरिदिने ? जवाफदेही को प्रति हुने ?’ एक पूर्वमहान्यायाधिवक्ताले भने, ‘अध्यादेश संविधानअनुरूप छ वा छैन भनेर विचार गर्ने अधिकार राष्ट्रपतिलाई छैन । त्यसको जस–अपजसको भारी प्रधानमन्त्रीले बोक्ने हो । राष्ट्रपतिले विवेक प्रयोग गर्ने अधिकार संविधानले दिएको छैन ।’

संविधानले अध्यादेशको राजनीतिक औचित्य परीक्षण गर्ने जिम्मा जनप्रतिनिधिहरूको सर्वोच्च संस्था संघीय संसद्लाई र त्यसको संवैधानिकता परीक्षण गर्ने जिम्मा सर्वोच्च अदालतको संवैधानिक इजलासलाई दिएको छ । संविधानको धारा ११४ ले राष्ट्रपतिले जारी गरेको अध्यादेश संघीय संसद्का दुवै सदनले स्वीकार नगरे स्वतः निष्क्रिय हुने व्यवस्था गरेको छ । त्यसैले सरकारले ल्याएको अध्यादेशलाई अनुचित ठहर्‍याएर संसद्ले अस्वीकार गर्न सक्छ । अर्को, संसद्ले बनाएको कानुन वा अध्यादेश संविधानसँग बाझिएको पाइए पनि त्यसलाई अमान्य वा बदर घोषित गरिदिने असाधारण अधिकार संविधानको धारा १३३ ले सर्वोच्च अदालतलाई दिएको छ । ‘त्यसैले अध्यादेशको परीक्षण संसद् वा सर्वोर्च्च अदालतमा मात्रै हुन सक्छ । राष्ट्रपतिले समेत त्यसको परीक्षण गर्ने हो भने मुलुकमा द्वैध शासन जन्मिन्छ,’ ती पूर्वमहान्यायाधिवक्ताले भने ।

प्रकाशित : पुस ६, २०७९ ०६:३३
पूरा पढ्नुहोस्
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्
×