पैंसट्ठी वर्षको पूरै जीवन उनले गाउँमा बिताए । सर्लाहीको सिसौटिया गाउँ नै हरिहर महतोको संसार हो । त्यहाँ उनको एउटा झुपडी छ र अलिक पर दुई बिघा खेत । महतोले त्यही घर र खेतको दूरी नापेरै जिन्दगी बिताए । बिहान घरबाट खेतमा जाने र साँझ खेतबाट घर फर्किने नित्य क्रम चलिरहँदा देशमा धेरैखाले परिवर्तन भए ।

काठमाडौंस्थित अमेरिकी दूतावासले एमसीसी परियोजना नेपालकै हित र अनुरोधमा अघि बढेको र यो इन्डो–प्यासिफिक स्ट्राटेजीकै एक अंग भएको जनाएको छ । अमेरिकी सबै कार्यक्रमहरू यही स्ट्राटेजीअन्तर्गत सञ्चालन भइरहेको दूतावासले प्रस्ट पारेको छ । 

संक्रमणकालीन न्यायिक आयोगहरूमा पदाधिकारी सिफारिस गर्न गठित समितिले लामो समय निर्णय गर्न नसकेपछि राष्ट्रिय मानवअधिकार आयोग प्रक्रियाबाटै बाहिरिने भएको छ । प्रमुख आयुक्त अनुपराज शर्माले अनावश्यक उल्झनका कारण समितिबाट आयोग फिर्ता आउने निर्णयमा पुगेको बताए । ‘१० महिना बितिसक्दा पनि समितिले निर्णय लिन सकेन, अब त्यसमा हामी बसिरहनु उचित हुँदैन,’ उनले भने, ‘मैले हाम्रो प्रतिनिधिलाई फिर्ता हुनु भनी पत्रै लेखेर दिइसकेको छु ।’

मांसहार र शाकाहारका बारे त सबलाई थाहै छ, यसबीच उम्रिएको अर्को वर्ग भिगनबारे चाहिँ ? भिगनको भोजन हो के ? किन कोही भिगन हुन्छ ? कति छन् यस्ता मान्छे यो संसारमा अनि हाम्रो देशमा ? के हुन्छ यस्तो खानाले ? यसबारे यहाँ एउटा रिपोर्ट छ– आउनुस्, यही सेरोफेरोमा केही बात मारौं–भोजनका हिसाबले प्राणीहरू दुईथरी छन्— शाकाहारी र मांसहारी । गाई, हरिण, हात्ती आदि मासु खाँदैनन् ।

उनलाई भनिएको थियो– गरिब समुदायका मानिसलाई उन्नत जातको बीउबिजन दिइएको छ, बाख्रा पाल्न लगाइएको छ र खोर बनाएर कुखुराका चल्ला बाँडिएको छ जसमा वादी समुदाय पनि पर्छ ।