कानुनविद्हरूले प्रधानमन्त्री–राष्ट्रपतिको कदमले प्रतिनिधिसभा विघटन हुन नसक्ने बताएका छन् । भंग गर्ने व्यवस्था संविधानमा नभएकाले त्यो जीवितै रहेको र सभामुखले अधिवेशन बोलाउन सक्ने उनीहरूको तर्क छ ।
छोराका हत्यारालाई कारबाही गर्नुपर्ने माग राखेर लामो समयदेखि सत्याग्रहमा होमिएकी गंगामाया अधिकारीले पुन: आमरण अनसन सुरु गरेकी छन् । कोभिडको महामारी सुरु भएपछि वीर अस्पतालको ट्रमा सेन्टरको सातौं तलामा आइसोलेसनमा राखिएकी गंगामायाले आइसोलेसन बेडबाटै सोमबार सत्याग्रह सुरु गरेकी हुन् ।
प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले अप्रत्याशित रूपमा गरेको प्रतिनिधिसभा विघटनको सिफारिसलाई राष्ट्रपतिले तुरुन्त अनुमोदन गरेपछि देशमा संवैधानिक संकट छाएको छ ।
न्यायका लागि वर्षौंदेखिको प्रतीक्षा गरिरहेका द्वन्द्व पीडितहरुले आफूलाई राज्यले निरीह र निमुखा बनाएको भन्दै अब आफूहरु त्यो अवस्थाबाट बाहिर निक्लन चाहेको बताएका छन् ।
‘यसअघि र यसपछिका पनि सबै सिफारिस सरकारले कार्यान्वयन गर्नुपर्छ, म त्यो गराएरै छाड्नेछु,’ २०७१ कात्तिक ३ गते मानवअधिकार आयोगको अध्यक्ष नियुक्त भएलगत्तै पूर्वप्रधानन्यायाधीश अनुपराज शर्माले पत्रकार सम्मेलन गरेर भनेका थिए, ‘कार्यान्वयन गराउन कसै गरे पनि सकिनछु भने आयोगसँग एक हतियार छ, त्यसको प्रयोग म गर्नेछु ।’
आजीवन स्वच्छ छवि र मिलनसार व्यक्तित्वका रूपमा परिचित कान्तिपुरका सहायक सम्पादक बलराम बानियाँको दुःखद निधनसँगै देशले एक जोधाहा पत्रकारको क्षति व्यहोरेको छ । बानियाँ कान्तिपुरको स्थापनाकालदेखि पत्रकारितामा सक्रिय थिए । सुरुवाती वर्ष पत्रिकाको सम्पादन मण्डलमा रहेर काम गरेका उनी ०५६ सालदेखि रिपोर्टिङमा सक्रियतापूर्वक लागे ।
उनको योजना थियो, घर फिर्नुअघि मुस्ताङ पुग्ने, पसिना निकालेर मज्जाले डाँडाहरू उक्लिने अनि सौन्दर्य निहार्ने । सब कुरा ठिकठाक हुँदो हो त भेरोनिका कोडीको यो इच्छा यतिबेला पूरा भइसक्थ्यो । उनी मुस्ताङको सौन्दर्यमा रत भएर युरोप फिर्ने तयारीमा जुटिरहेकी हुन्थिन् । तर उनको यो घुमघामको धोको कोरोना महामारीले पूरा हुन दिएन ।
अंग्रेजीमा एउटा शब्द छ, ‘जेनोफोबिया’ । यसको सदृश नेपाली शब्द नभएकाले यसलाई ‘विदेशीलाई घृणा गर्ने रोग’ भनी अर्थ्याउनुपर्ने अवस्था छ । शब्दहरू व्यवहारबाट बन्ने गर्छन् । हाम्रो सांस्कृतिक व्यवहारमा विदेशीलाई घृणा होइन, पाहुना मान्ने चलन छ । त्यसैले हामीले त यसमा प्रेम दर्साउने गरी भन्न थाल्यौं, ‘अतिथिदेवो भव’ । त्यसैले ‘जेनोफोबिया’ लाई सुहाउने कुनै शब्द हामीसँग रहेन ।
कुनै पनि कुराको कारण हुन्छ । हामीले दैनन्दिन व्यवहारमा देख्दै आएका र स्वाभाविक रूपले भइरहेजस्ता लाग्ने साह्रै साधारण घटनामा पनि कारण छन् । यत्ति हो, हामी तिनको कारणबारे ज्यादा उत्सुक हुँदैनौं ।
