राजेन्द्रसिंह भण्डारी

सुख, शान्ति र समृद्धिको अपेक्षित फलको परिणाम आम नागरिकको पोल्टामा कहिले पर्ने हो, ठेगान छैन । न्याय र अन्यायबीचको खाडल पुर्न अहोरात्र कर्तव्यपरायण रहने प्रहरीको भरमग्दुर व्यावसायिक प्रयासका बावजुद कति रिगल अझै लिगल हुँदै जाने हुन्, अत्तोपत्तो छैन ।

रिगल कानुनबमोजिम नै छुटे । रिगल अब लिगल भैसके । कानुनले नै असल आचरणको सभ्य, संस्कारी र गुणकारी मानवको पगरी लगाइदिएपछि अब उनी सबै तरुणका अनुकरणीय युवा नेतामा रूपान्तरण भैसके ।

उस्तै तथ्य र प्रमाणका आधारमा कसैलाई झ्याप्पै समात्ने, कसैलाई निजको व्यवहारका आधारमा कोट्याईकोट्याई, निहुँ खोजीखोजी कारबाही गर्ने । उही व्यक्ति, उही पात्रलाई निर्वाचनमा उम्मेदवार बनाउँदा महान् समाजसेवी देख्ने र गरिमामय व्यवस्थापिकामा शपथ खुवाउनेहरू, के निजको विगत र वर्तमानका विषयमा अनभिज्ञ थिए होलान् ?

गोजीमा धन भएका र राज्यसत्तामाथि आपराधिक मन भएकाबीचको अवैध कोखबाट जन्मेका भ्रष्टाचारी नामक सन्तानहरूले अहिले डाँडाकाँडा ढाकेका छन् । लोकतन्त्रकै मलजलमा हुर्केका यी सन्तानहरू हलक्क बढेका छन् ।

सक्कली र अक्कली राज्य संयन्त्रले षड्यन्त्रपूर्वक घटाएको नक्कली भुटानी शरणार्थी प्रकरण न्यायिक निरूपणका लागि अर्को चरणमा प्रवेश गर्दै छ । अनुसन्धानकर्मीको इमान र स्वाभिमानको जगमा संकलन गरिएका घटनासम्बद्ध तथ्यहरूले लेनदेनलाई केही हदसम्म भए पनि पुष्टि गरेका छन् ।

सेतो रंगलाई राज्यको शक्तिकेन्द्र र ठूलाबडाको पहिचानको रंगका रूपमा स्थापित गर्न अमेरिकाले राष्ट्रपति भवनलाई नै ह्वाइटहाउस नामकरण गर्‍यो । यसबाट रंगका आधारमा वर्गीय विभाजन र सामर्थ्यको पहिचान गर्ने प्रणालीको संस्थागत विकास हुन गयो ।

अपराधमा निर्भर राजनीतिको कोर्स करेक्सन नभएसम्म मुलुकले कोल्टे फेर्न नसक्ने रहेछ । आम नागरिकको अवचेतन मनमा गहिरो प्रभाव पार्न र केही हदसम्म विश्वास जगाउन सफल रवि लगायतको पछिल्लो प्रकरणले यही कुरा पुष्टि गर्छ । राजनीतिक फाँटमा रवि र उनको ‘कोर टिम’ को जसरी आवेगयुक्त इन्ट्री भयो, त्यसरी नै समयानुकूल निर्णयमा चूक गर्दा र घटनाक्रममा तादात्म्य मिलाउन नसक्दा उनी आफैं वाञ्छित आरोपको भुमरीमा गिजोलिन पुगे ।

हो, मैले दोहोरो नागरिकता र राहदानी लिएकै हुँ, सोबापत म कानुनी कारबाही भोग्न तयार छु’ भन्ने सार्वजनिक साबिती बयानसँगै रवि लामिछाने सरकारबाट बाहिरिएका छन् ।

राजनीति न ठाँट हो न त ढाँट हो । लोकमतको पगरी गुथेर ठाँटमा सजिने र राज्यदोहन गरिरहने प्रवृत्तिका गतिहीन, नीतिहीन र ऊर्जाविहीन पुराना दलहरूका पौराणिक नेताहरूको विकल्पमा एकाएक रविको वज्र–उपस्थिति भएको छ ।

म्याद सकियो, हदम्याद बढाउने प्रयास असफल भयो, त्यसैले निर्वाचनको माध्यमबाट फेरि पुरानिया र समानुपातिक विधिबाट आफन्त र घरानियाहरूको म्याद थपिदिनुपर्ने अवस्था आइलागेकाले निर्वाचनको प्रक्रियामा जानुपर्ने भयो । दसैं आयो खसीबोकाको खुबै बिक्री भयो, तिहार आयो फूलमाला बिक्न थालेलगत्तै निर्वाचन आयो मतदाता बिक्न र कार्यकर्तामा परिणत हुन थालेका छन् ।