प्रधानमन्त्री खड्गप्रसाद शर्मा ओलीको तन र मनबीच गज्जबको सन्तुलन देखिन्छ । उनको मनले उनको तन (शरीर) लाई आफ्नो कब्जामा लिएको छ । त्यसैले हो, उनी तीनचार घण्टा चल्ने बैठकहरूमा अलिकति पनि नआत्तिई बस्न सक्छन् । धाराप्रवाह बोल्न सक्छन् । उनी आफ्नो तनले दिएको सकस कतै प्रतिविम्बित हुन दिँदैनन् ।
देश अहिले तमासामय भएको छ । सत्ता पक्षका अनावश्यक विचरणले पनि र प्रतिपक्षको खुम्चिँदो हैसियतले पनि । नेपाल कम्युनिस्ट पार्टीको मूल प्रवाहका तीन नेता अध्यक्ष तथा प्रधानमन्त्री केपी ओली, वरिष्ठ नेता माधव नेपाल र अर्कार् वरिष्ठ नेता झलनाथ खनाल संगीतमय सन्ध्यामा मस्त देखिएका छन् । यो राम्रो कुरा हो । देशका मुख्य नेताहरू खैंजडी बजाइरहेका छन् भने यसलाई समृद्धिको संकेत मान्नुपर्छ । यति बेला देशमा कुनै समस्या छैन ।
केही समयअघि निरञ्जन कोइरालासँग बौद्ध महांकालस्थित उनको निवासमा भेट्दा उनले सोधेको एउटा प्रश्नले मलाई झस्काएको थियो । निरञ्जनको प्रश्न सोझो थियो, ‘समकालीन नेपाली समाजमा बीपीको स्थान के छ ? के उहाँ अहिले पनि उत्तिकै लोकप्रिय हुनुहुन्छ ?’ मैले निरञ्जनलाई जवाफ दिएको थिएँ, ‘बीपी नेपाली समाजमा अहिले पनि सर्वप्रिय हुनुहुन्छ । नेपालको लोकतान्त्रिक आन्दोलनका सर्वमान्य नेता ।
दीपक न्युयोर्कजस्तो संसारको राजधानीका रूपमा कहलिएको ठूलो शहरमा ‘उबर’ चलाउँछ भन्दैमा उसलाई ग्रेहाउण्ड बस अड्डाको लोकेसन पनि थाहा होला भनेर कसरी सोच्नु ? फोन गरेर बोलाउने मानिस आएर कारमा नबसेसम्म दीपकले कुनै पनि लोकेसनबारे सचेत हुनु आवश्यक थिएन । साँच्चै, न्युयोर्क जगमग र जीवन्त शहर हो ।
यतिबेला, परिप्रेक्ष्यमा, प्रमुख प्रतिपक्षी दल नेपाली कांग्रेसभित्र सांगठनिक हिसाबले असन्तोष र विद्रोहको ज्वाला नराम्रोसंग भड्किने सम्भावना देखिएको छ । एउटै पार्टीभित्र संस्थापन पक्ष र इतर पक्षको उपस्थितिले संगठनलाई अराजकताको डरलाग्दो भुमरीतिर धकेलिरहेको देखिन्छ । सभापति शेरबहादुर देउवा आफू वरपर भएका राजनीतिक घटनाक्रमतिर अलिकति पनि सचेत देखिएका छैनन् । न त आफूलाई ‘इतर पक्ष’ भनिएकोमा रमाएका वरिष्ठ नेता रामचन्द्र पौडेल नै सतर्क देखिएका छन् ।
यो साता, मंगलबार, देशमा लोकतन्त्रवादी नेता कृष्णप्रसाद भट्टराई ‘किशुनजी’ को ९६ औं जन्म–जयन्ती मनाइयो । उहाँ नेपाली कांग्रेसका संस्थापक नेता हुनुहुन्थ्यो । उहाँको जन्म–जयन्ती सामाजिक सञ्जालमा उहाँका तस्बिर राखेर, उहाँका स्मृतिहरू ताजा गर्दै, सामान्य ढंगले मनाइएको थियो ।
नेकपा अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ जानी–नजानी विवादमा परिराखेका हुन्छन् । हालै उनको अध्यक्षतामा बसेको नेकपाको सचिवालय बैठकले कामरेड वामदेव गौतमलाई पार्टी उपाध्यक्षमा नियुक्त गर्न विधान संशोधन गर्ने प्रस्ताव पारित गरेपछि उनी एक पटक फेरि विवादमा परेका छन् ।
यति बेला नेपालको राजनीतिक क्षितिजमा नकारात्मक संक्रमणको लहर चलेको छ । खास गरेर, देशको प्रमुख प्रतिपक्षी दल नेपाली कांग्रेसका सभापति शेरबहादुर देउवा यो संक्रमणबाट सबैभन्दा बढी संक्रमित भएका छन् । आफूलाई जान्नेसुन्ने हुँ भन्ने जोकोही पनि व्यक्ति देउवाको नेतृत्वमा नेपाली कांग्रेसको कुनै भविष्य नभएको बताउँछ ।
छिमेकी मित्रराष्ट्र भारतले प्रकाशन गरेको भारतको नयाँ नक्सामा छिमेकी मित्रराष्ट्र नेपालको सुदूर पश्चिम सीमान्तमा रहेका कालापानी, लिपुलेक र लिम्पियाधुरासमेत समेटिएको ३७० वर्ग किलोमिटर भूभागलाई पनि आफ्नै सरहदभित्र समावेश गरेपछि नेपाली जनमत आक्रोशित भयो । नेपाली जनताले भारतीय विस्तारवादका विरुद्ध नयाँ–नयाँ शब्दावलीको निर्माण गरे । उत्तेजनाको एकलहर फैलियो, मेचीदेखि कालीसम्म । सामान्यतया यस्ता आक्रोशले हाम्रा सरकारहरू तनावग्रस्त हुँदैनन् ।
देशको सबभन्दा ठूलो लोकतान्त्रिक पार्टी यति बेला राजनीतिक हिसाबले अस्तव्यस्त मात्र छैन, तनावग्रस्त पनि छ । सभापति शेरबहादुर देउवाको कार्यशैलीप्रति विमति जनाउँदै प्रतिस्पर्धी रामचन्द्र पौडेल र उनका सहयोगीहरूले सभापतिको निरन्तर विरोध गर्दै आएका छन् । उनीहरूको आरोप छ, सभापति देउवामा नेपाली कांग्रेसजस्तो ऐतिहासिक पार्टी सञ्चालनका लागि ‘भिजन’ भएन । उनले पार्टी एकता मजबुत तुल्याउन सकेनन् ।
