हुँदैन बिहान मिर्मिरेमा तारा झरेर नगएबन्दैन मुलुक दुई–चार सपूत मरेर नगएजब–जब सहिदहरू सम्झनामा आउँछन्, भूपी शेरचनको यो कालजयी सृजनाले तिनीहरूको उत्सर्गको अर्थ र औचित्य बोध गराउँछ । अनि, राष्ट्र निर्माणको बलिवेदीमा चढेका ती इतिहासनिर्माताको बलिदानप्रति गर्व महसुस हुन्छ, सम्मानले शिर निहुरिन्छ ।
२०७४ को आम निर्वाचनमा लज्जास्पद हार बेहोरेर खुम्चिएको नेपाली कांग्रेसलाई तत्कालीन प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओली संसद्मा प्रतिपक्षी दल कता हरायो भन्दै कटाक्ष गर्थे र सुझाउँथे, ‘प्रमुख प्रतिपक्षी दल बर्नभिटा खाएर तागतिलो हुनुपर्यो ।’
भारतीय टेलिभिजन एबीपीका अन्तर्वार्ताकार दिवाङ्गले प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल (प्रचण्ड) लाई सोधे, ‘के यो सरकार प्रो–चाइना हो ?’ प्रचण्डले सन्तुलित भाषामा जवाफ फर्काए, ‘आजको नेपाली राजनीतिमा कोही पनि प्रो–चाइना, प्रो–इन्डिया वा प्रो–अमेरिका छैन । मेरो लाइन प्रो–नेपाल हो ।’
जबजब नेपालमा सरकार बनाउने अभ्यास सुरु हुन्छ, तबतब दृश्य–अदृश्य शक्तिकेन्द्रहरू सलबलाउन थाल्छन् । आम निर्वाचन–२०७९ को नतिजाले पूर्ण आकार नलिँदै सुरु भएको सलबलाहट निर्वाचन आयोगले राष्ट्रपति विद्यादेवी भण्डारीसमक्ष नतिजा प्रतिवेदन बुझाएसँगै बढेर गएको छ ।
नेपाली कांग्रेसको प्रधानमन्त्री म्याराथनमा एउटा लोभलाग्दो र विरल दृश्य देखिएको छ । एक महामन्त्री विश्वप्रकाश शर्माको अर्का महामन्त्री गगन थापालाई प्रधानमन्त्री बनाउने अभियान ! नेपाली समाजले दलहरूका समकक्षी नेताहरूको इगो, ईर्ष्या अनि अस्वस्थ गुटबन्दी देखेको छ ।
मेरी ब्राजिलियन साथीले हालैको राष्ट्रपति चुनाव प्रकरणमा मतदाताको बाध्यताका बारेमा लेखेकी छन् । उनी लेख्छिन्, “ब्राजिलमा यस पटकको राष्ट्रपति चुनावमा ‘क’ र ‘ख’ उम्मेदवार थिए । मैले ‘क’ लाई मतदान गरें । वास्तवमा दुवै असल वा राम्रा उम्मेदवार होइनन् । ‘क’ भ्रष्ट छ भने ‘ख’ भ्रष्ट त छ नै, डिक्टेटर टाइपको सन्की पनि छ । त्यसैले भ्रष्ट, सन्की र डिक्टेटर टाइपकोलाई भन्दा मलाई भ्रष्टलाई मत दिनु राम्रो लाग्यो । किनकि त्योभन्दा राम्रो र अर्को इमानदार विकल्प थिएन । हुन्थ्यो भने म त्यसैलाई मत दिन्थें । प्रजातन्त्रमा मतदाताको बाध्यता हेर न, खराबहरूमध्येबाटै छान्नुपर्ने ! मैले विवेक पुर्याएँ नि, कम खराबलाई छानेर ? कि मैले मतदानमै अनुपस्थित हुनु बेस हुन्थ्यो ? तिमीलाई के लाग्छ ?”
गत साता भारतीय मूलका ४२ वर्षीर्य ऋषि सुनक बेलायतको प्रधानमन्त्री नियुक्त भएपछि दक्षिण छिमेकी तरंगित भयो । बेलायतको इतिहासमा पहिलो पटक एक जना ‘भारतवंशी’ प्रधानमन्त्री भएको भन्दै एक थरी भारतीय गौरवान्वित भए भने अर्का थरीले फरक कोणबाट प्रश्न उठाए, ‘गर्व गर्ने कि सिक्ने ?’
रमिता, चटक, तमासा आदि पर्यायवाची शब्द हुन् । यी पर्यायवाची शब्दहरूको सूचीमा अब ‘नेपाली राजनीति’ पनि थपिदिए हुने भयो । किनकि, हाम्रो राजनीति र रमितामा भेद छुट्याउन कठिन हुन थालेको छ । राजनीतिका सञ्चालकहरू चटके र राजनीति तिनले देखाउने चटकमा सीमित हुँदै गएको छ । जनसाधारण तमासे बन्न विवश छन् ।
राष्ट्रपतीय संस्थामाथि अखबारी टीका–टिप्पणी प्रीतिकर हुँदै होइन । तर, महामहिम राष्ट्रपति विद्यादेवी भण्डारीका एकपछि अर्को विवादित कर्मले टिप्पणी गर्न उत्प्रेरित गरिरहन्छन् । सायद नेपालको संविधानले निर्दिष्ट गरेको आलंकारिक भूमिका उनलाई स्वीकार्य छैन । त्यसैले त ‘रेफ्री’ को भूमिका बिर्सेर बेला–बेला राजनीतिक खेलाडीझैं प्रकट भइरहिन्छन् र विवादमा मुछिन्छिन् ।
नेपाली समाजमा एउटा चल्तीको उखान छ, ‘भाग्य छ भन्दैमा डोकामा दूध दुहेर अडिँदैन ।’ प्रधानमन्त्री शेरबहादुर देउवा थोरै भाग्यमानी राजनीतिकर्मीमध्ये पर्छन्, जसको भाग्य यति बलियो छ, ‘डोकामा दूध दुहे पनि अडिएला’ कि भनेझैं लाग्छ ।
