गत बुधबार अपराह्न सामाजिक सञ्जालमा अकस्मात् खबर फैलियो– कवि तथा पत्रकार संगीतश्रोता र रसुवाली कविलाई गिरफ्तार गरियो । जब पत्रकार, कविलेखक र शुभचिन्तकहरूले व्यापक विरोध सुरु गरे, तब प्रहरीले ‘झुक्किएर गिरफ्तार गरियो’ भनी रिहा गर्‍यो ।

गणतन्त्र, समावेशिता, संघीयता, धर्मनिरपेक्षता लगायतका विषय, जुन आज नेपाली समाजमा राजनीतिक उपलब्धि मानिन्छन्, तिनको मुख्य स्रोत माओवादी कम्युनिस्ट आन्दोलन थियो । यो तथ्य सँगसँगै अपूर्ण एवम् बिब्ल्याँटो संघीयता, विकृत धर्मनिरपेक्षता र षड्यन्त्रकारी समानुपातिक समावेशिता भएको कचल्टिएको संविधान बन्न पुग्यो, जसमा पनि शान्तिप्रक्रियामा आएपछि माओवादी कम्युनिस्ट आन्दोलनको नेतृत्व डफ्फामा विकसित विकृतिको नै मुख्य भूमिका छ ।

केही वर्षदेखि महिलाहरूले घरपरिवार भताभुंग बनाएका खबर आइरहेछन्– श्रीमान् विदेशमा परिवारका लागि कमाउन गएको, श्रीमती भने देशमा अर्कैसँग सल्केकी ... श्रीमान्ले पठाएको पैसा लिएर प्रेमीसँग टाप ठोकेकी ... ... । त्यसै गरी ‘फलानी केटी त पटकपटक प्रेमी फेर्छे,’ ‘धनाढ्य विवाहित महिलाको त झन् कुरै नगरौं’ जस्ता संवादचाहिँ छापामा समाचार त बन्दैनन् तर व्यावहारिक जीवनमा व्यापक चर्चाको विषयका रूपमा उपस्थित छन् ।

सम्भवतः मानव समाजमा सबैभन्दा लामो वैचारिक संघर्ष अध्यात्मवाद र भौतिकवादको वैचारिकीका बीचमै हुनेछ । त्यस विशद संघर्षमा प्रवेश गर्नु यस लेखको मनसुबा होइन, तैपनि धर्म र आस्तिकताको विपक्षमा उभिने नास्तिकता किन विद्रोही चरित्रभन्दा माथि उठ्न सकेन र पटकपटक पराजित हुँदै आयो भन्ने विषयमा बहस उठाउने उद्देश्य भने पक्का राखेकै छ ।

राजनीति मात्र सही भएर पुग्दैन, त्यसलाई सफल पार्न कलाको प्रयोग गर्न सक्नुपर्छ । राजनीतिकर्मीहरूबीच यो भनाइ सर्वस्वीकार्य रहिआएको छ । आजको पुँजीवादी विश्व राजनीतिलाई दिशानिर्देश कसले गरिरहेको छ ? स्पष्टै छ- बहुराष्ट्रिय कम्पनी र देशभित्रका निगमीकृत पुँजी घरानाहरूले । सीधा राजनीतिलाई निर्देशित गर्न तम्सिनेहरूले राजनीतिमा कलाको प्रयोग गर्नु अनिवार्य बन्छ ।