जय नेपाल ! आओ मेरा प्यारा प्यारा भाइ–बहिनीहरू, रेडियो नजिक आओ,’ सुन्नासाथ पाँच–सात फिट पर बजिरहेको रेडियो नजिकै खुरर्र कुदेर यसरी जान्थेँ, मानौँ आवाज कानले होइन, सिङ्गो शरीरले सुन्ने हो । लाग्थ्यो, रेडियो सुन्नु, त्यहाँबाट प्रसारित हुने ध्वनिको आनन्द लिनु मात्रै होइन, त्यो यन्त्रलाई प्रेमपूर्वक सुमसुम्याउनु पनि हो । त्यसलाई आँखाको घडामा प्रस्टसित भर्नु पनि हो । अलिकति सामीप्य रेडियोलाई दिनू र अलिकति सामीप्य रेडियोबाट लिनू पनि हो ।
म बालखै छँदा मेरा हजुरबुवा परलोक हुनुभएको हो । हजुरबासितका रहलपहल र धमिला सम्झना स्मृतिमा उग्राइरहन्छु र काल्पनिक स्नेहले बेला–बेला आफैँलाई छ्याप्ने गरेको छु ।
