भूपालमान : चौध वर्ष सात महिना२०७१ सालको मध्यमंसिरमा सुनधारा पछाडिको भोटेबहालको एउटा होटलमा भेट्दा बिन्जेल–५, सिन्धुपाल्चोकका भूपालमान दमाई समयको पटरीमा अल्झिएको जिन्दगानीको बाँकी घडी कसरी चलाउने भनेर गहिरो बिलखबन्दको बन्दी बनिबसेका थिए ।
गणतन्त्रको यात्राप्रति जनआन्दोलन उठानका दिनमा समेत खड्गप्रसाद ओलीमा विश्वास थिएन । त्यसताका काजु कमरेडका रूपमा परिचय सघन बनाइरहेका ओली बालकोटको बाल्कोनीमा बसेर काजु मुक्याउँदै फर्माइरहेका थिए– आजको दिनमा गणतन्त्रको कुरा गर्नु भनेको बयलगाडा चढेर अमेरिका जान खोज्नुजस्तै हो ।
हिजो,दुई तल्ले माटे घरट्याङ्कामा केही हजार रकमकेही मुरी धान फल्ने खेत र पाखोबारीगाउँमा त्यत्ति भएको मानिसलाई सामन्त भन्नेहरु को थिए ?सामन्त भन्दै तिनको टाउको गिँड्नेहरु को थिए ?
मेरी हजुरआमा बित्नुभएको थियो, जब हो कि होइन भन्ने स्तरको रमरम सम्झना जम्मा गर्न सक्ने उमेरमा थिएँ म । त्यस्तै झल्कोजस्तो लाग्ने सम्झना छ— हजुरआमाको, हाम्रो भेगका एक जना चर्चित ‘गाइने’ लालबहादुरले घरको आँगनमा बसेर हजुरबाको कर्खा गाएको र हजुरआमा फलैंचामा बसेर हत्केलामाथि चिउँडो राखेर सुकसुकाइरहनुभएको ।
आजको मानव जाति आफैंसँग श्रेष्ठताको होडमा छ । एउटा ग्रहबाट अर्को ग्रहमा यात्रा । नयाँनयाँ खोज आविष्कार । सुविधाहरूको स्तरोन्नति । एउटा देशसँग अर्को देशको प्रतिस्पर्धा । एउटा आविष्कारसँग अर्को आविष्कारको प्रतिस्पर्धा ।
उपोद्घात- आजका आधुनिक मानिसका पुर्खाहरूले बितेको ७० हजार वर्षमा अनेकन महामारी खेप्दै, त्यससँग जुध्दै, बाँचेका केही संख्याले जनसंख्या बढाउँदै र अघि बढ्दै गए । र, हामी आजको समयमा आइपुगेका छौं ।
