एमाले र माओवादी केन्द्रबीच कुन सिद्धान्त र विचारका आधारमा एकता भएर नेकपा बनेको थियो ? दुई पार्टी एक हुनुको उद्देश्य के थियो ? आखिर नेकपा लामो समय किन टिकेन ? यस्ता तमाम प्रश्नको उत्तर विघटित नेकपाका नेताहरूको व्यवहारले दिइरहेको छ ।
देशलाई कोरोना संक्रमणले जसरी गाँजेको छ, राजनीतिले पनि त्यसरी लपेटेको छ । यति बेला कोरोना कहर र राजनीतिक खिचातानीको सिकार भइरहेको छ देश । कोरोनाको दोस्रो सुनामी चल्नुभन्दा अघि राजनीतिक दलहरूले देशभर कार्यक्रम गरे, सभा गरे ।
फेरि बर्दियामा बाघले मान्छे खायो । पछिल्ले समय बर्दियाबाट आउने तातो खबर हो । यही साता पनि एक गैंडा गणकलाई बाघले मार्यो । त्यो बाघलाई नियन्त्रणमा लिएर ललितपुर चिडियाखानामा सारिएको छ ।
मुखमा जनता जनता भन्दै व्यवहारमा मतदाता मात्र ठान्ने राजनीतिक दलको व्यवहार नयाँ होइन । खासगरी नेकपाको विभाजनपछि जनता शब्द फेरि व्यापक उच्चारण हुन थालेको छ । जहिल्यै जनता भने पनि व्यवहारमा उनीहरुलाई नै मर्का पर्ने काम बारम्बार हुँदै आएका छन् । आखिर जनता त्यत्ति सस्तो चिज हो, सँधै उपयोग हुने ?
दुई टुक्रामा विभाजित नेकपाका नेताहरूको भाषा सुन्दा लाग्छ, उनीहरूले राजनीतिक संस्कार सिकेका रहेनछन् । एकअर्कालाई खुइल्याउन उनीहरूले पूरै तागत लगाइरहेका छन् । यसप्रति उनीहरूमा अलिकति पनि लज्जाबोध छैन ।
नेकपाका पछिल्ला घटनाक्रमले देखाउँछन्– एउटा पक्ष अर्कोलाई निषेध गर्ने अवस्थामा पुगेको छ । निरन्तर बैठक भइरहँदा सहकार्य र सहमतिको सम्भावना क्षीण हुँदै गएको देखिन्छ ।
नेकपाको घरमा उपियाँको राज थियो । तिनलाई मार्ने बहानामा अध्यक्षद्वय केपी शर्मा ओली र पुष्पकमल दाहालले आगो सल्काए । त्यो आगो उनीहरू बसेकै घरमा बढ्दै छ । यो चिसोमा उनीहरू त्यही आगो ताप्दै छन् । अनि एकले अर्कोलाई आगो लगाएको आरोप लगाइरहेका छन् ।
अमेरिकी राजनीतिज्ञ विलियम क्लेले भनेका थिए– ‘राजनीतिमा कोही स्थायी मित्र र शत्रु हुँदैन, स्वार्थ मात्र स्थायी हुन्छ ।’ नेकपाका अध्यक्षद्वयबीच पनि यस्तै सम्बन्ध छ, न मित्रको न शत्रुको ।
प्रधानमन्त्री एवं नेकपा अध्यक्ष केपी शर्मा ओलीले अर्का कार्यकारी अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाललाई आइतबार सहजै भनिदिए, ‘सँगै बस्न सकिन्न भने अलगअलग जाऔं । तपाईंले कुनै कदम चाल्नुभयो भने त्योभन्दा ठूलो कदम म चाल्छु ।’
