गाउँलाई बीचमा पारेरसुरु हुनेछ आवाज आउनु ।पहिले कुकुरहरू भुक्नेछन् कतैनेरकेही पर हिन्हिनाउनेछ घोडापारी कतै कराउनेछ स्यालबीचमा कतै हुनेछ तित्राको चिरचिरकतै हल्लनेछन् पातहरू अँध्यारोमार, कतै सुनिनेछ बाटोमा कसैको एक्लै हिँड्नुयी सबैभन्दा बाहिरहुनेछ सबैभन्दा ठूलो गर्जन बाघको
हुन त यो क्लिसे भइसक्यो, तरै पनि विश्वमा अझै बहस हुन्छ– विचारधाराले साहित्य जन्माउँछ कि साहित्यले विचारधारा ? यो बहस यसकारण हुन्छ किनभने लेखनको टाउकोमा दुवैथरीको अनुहार छ ।
मञ्च थियो कालेबुङ रामकृष्ण रङ्गमञ्च । नाम रामकृष्ण रङ्गमञ्च भए पनि पहिलोपल्ट असली मानेमा रङ्गमञ्च बनेको थियो । मञ्चको बीचमा उभिएका थिए-मनबहादुर मुखिया । दर्शकदीर्घामा ललित गोले, चुन्निलाल घिमिरे, देवराज शेर्पा, मोहन-पुकार, मेनुका प्रधान, कमला लेप्चा, जीवन गुरुङ, पी. अर्जुनलगायतका दार्जिलिङका जानेमाने नाट्यकर्मीहरू थिए ।
आधुनिक भारतीय नेपाली साहित्यमा दलित र सबाल्टर्न शीर्षकमा सिक्किमको नाम्ची महाविद्यालयले तीनदिने अन्तर्राष्ट्रिय संगोष्ठी सञ्चालन गरेको छ । भारत सरकारको मानव संसाधन विकासको प्रकल्प राष्ट्रिय उच्चतर शिक्षा अभियानले आयोजना गरेको उक्त कार्यक्रममा तीन दिनमा ६ वटा प्राविधिक सत्र चलेको थियो ।
यतातिर बस्तीमा शहरमा जस्तो एकै नजरमा ‘लभ’ हुँदैन । ‘महाभारा’का डुक्पा र सुक्मतीले त छक्कै पारे । सुक्मतीले डुक्पा र डुक्पाले सुक्मती, एकार्कालाई देख्ने बित्तिकै मख्खिँदैनन् मात्रै, झाडी पनि छिर्छन् । चुम्माचाटी पनि गर्छन् । हाम्रोतिर हो भने त्यहाँसम्म पुग्न त दस–बीस पन्ना लाग्छ–लाग्छ ।
