सम्झनाहरुको तुक्का नै त हो जिन्दगी 

धेरैपल्ट–

आफ्नै हृदयलाई सम्सुम्याएर भित्र हेर्न कोसिस गरेँ

अलिकति प्रेम रहेछ

अलिकति सम्बोधन रहेछ

तर,

त्योभन्दा धेरै आफ्नै अनुभवहरुको डिट रहेछ ।

म त कसरी–कसरी

माथि घरको मूल खम्बामा अल्झिरहेको आफन्तको सोघाजस्तो

पर बारीमा एक्लै बसिरहेको पुङ साम्माङजस्तो

घुमाउने घरको घरबुढीजस्तो

बा तकतक बसिरहेको रहेछु सपनाहरुको माङगेन्ना उठाउन नसकेर ।

देशै छोडेर–

कहीा कतै जानु पनि सकिना

कहिलेकाहीा साह्रै नमिठो गरी विरक्ति पठाउँछु

सिकमुरी फूलजस्तो

सिमेक्वा चरीजस्तो

हाउ नाक्मा

बा कसोकसो आफ्नै दु:ख सम्झिन्छु र पर घामलाई हेरी पठाउाछु ।

जन्मेपछि मर्नु संसारको रीत हो

कति हितका दौंतरीहरु गइसके संसार छोडेर

तर, सम्झना त झन् बल्झिएर आउादो रहेछ

मन हुनु भनेको पनि संसारको सबै दु:ख बुझ्नु रहेछ ।

यो ढुंगाको चेप हुादै बगेको पानी

मेरो आाखाबाट बगेर गएको आासु हो कि ?

घरमाथि एक्लै उभिएको बडरको रुख

आफन्तहरु छुटेर गएको निशानी हो कि ?

आागनमा एक्लै उभिइरहेको लाभेन्दाको बोट मेरो सपनाको जंगल हो कि ?

यसरी मैले धेरैपल्ट कल्पेको छु

आफ्नै आँसुका थोपाहरुलाई कुल्चादै कुल्चादै बेंसीतिर धान रोप्न गएको बेला ।

यसरी सोच्नुहुन्न थियो कि ?

यसरी त बुझ्नहुन्न थियो कि ?

तर, परिबन्ध पनि यसरी आइलाग्छ कि,

जब धारिलो ढुंगाका टुक्राहरुलाई मेरो पाइतलाले कुल्चिन्छ

त्यति नै पल्ट छाम्छु तिम्रो मायाले दुखेको मेरो मुटु

तर,

त्यो गलत रहेछ आफैंलाई बिर्सिएर अरुप्रति मरिमेट्नु ।