एकछिन सोचौं त— यो देशमा राजनीतिक नेतृत्व जति अकुशल र गैरजिम्मेवार छ, चिकित्सक र स्वास्थ्यकर्मीहरू पनि त्यति नै गैरजवाफदेही हुन्थे भने यतिबेलाको अवस्था कस्तो हुन्थ्यो होला ?
सरकारले एउटै डिजिटल प्ल्याटफर्ममार्फत अधिकांश सार्वजनिक सेवा दिने गरी ‘नागरिक एप’ सुरु गर्नु आफैंमा सकारात्मक थालनी हो । झन्डै तीन वर्षदेखि तयारी थालिएको यस एपलाई सूचना प्रविधि दिवसको अवसर पारेर आइतबार प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले सार्वजनिक गरेका हुन् ।
जुन दिन देशमा कोरोना भाइरस संक्रमित संख्या र संक्रमण दर दुवै सर्वाधिक उचाइमा पुगेको थियो, त्यही दिन अर्थात् आइतबार लुम्बिनी प्रदेशमा भने सत्ता–राजनीतिको नैतिक पारो स्वाट्टै तल झरेको थियो । प्रदेश संसद्मा अविश्वासको प्रस्ताव छल्न बिहान नौ बजे राजीनामा दिएका मुख्यमन्त्री शंकर पोखरेलले त्यसको बाह्र घण्टा नबित्दै पुनः त्यही पदको शपथ लिन भ्याइसकेका थिए ।
मुलुकमा कोभिड–१९ संक्रमित हुनेको संख्या आइतबार एकै दिन सात हजार नाघेको छ, जुन हालसम्मकै सबभन्दा उच्च हो । अहिले नेपालले भोगिरहेको यो महामारीको एउटा दु:खान्त के हो भने हामीले न हिजोका कमजोरीबाट कुनै पाठ सिक्यौं, न त आफैंले गत साल गरिसकेका असल अभ्यास नै पछ्यायौं ।
कोरोना भाइरस संक्रमणको उत्कर्षतर्फको उकालो अझै कति ठाडो र टाढा छ, निश्चित छैन । सरकारले भने अब आफूले केही गर्न नसक्ने भन्दै अहिल्यै आत्मसमर्पण गरिसकेको छ, जुन अत्यन्त आपत्तिजनक छ ।
कैयौं देशमा अझै कोभिडविरुद्धको खोप पुगेकै छैन । यस मानेमा नेपाललाई भने भाग्यमानी मान्नुपर्छ, अहिलेसम्म करिब ४ लाखले सिरम इन्स्टिच्युट अफ इन्डियाले उत्पादन गरेको कोभिसिल्ड खोप दुवै मात्रा लगाइसकेका छन् । तैपनि माघ दोस्रो साता नै सुरु भएको खोप अभियान जुन गतिमा अघि बढ्नुपर्थ्यो, त्यसो हुन सकेको छैन ।
कोरोना संक्रमण दर अकासिएपछि काठमाडौं उपत्यकामा लगाइएको निषेधाज्ञाका क्रममा सरकारले अत्यावश्यकीय वस्तुका पसलहरूलाई समय तोकेर सञ्चालन अनुमति दिएको छ । त्यस्ता सामग्री ढुवानी गर्ने सवारी साधन पनि चल्न दिने बताइएको छ ।
कोभिड–१९ संक्रमण तीव्र गतिमा फैलिँदै गएपछि सरकारले काठमाडौं उपत्यकासहित संक्रमित संख्या बढी देखिएका जिल्लाहरूमा निषेधाज्ञा गर्ने निर्णय लिनु आफैंमा अस्वाभाविक होइन । तर के भुल्नु हुँदैन भने, केवल निषेधाज्ञा लगाएकै भरमा संक्रमण स्वतः रोकिँदैन ।
पछिल्ला दिनहरूमा मुलुकमा कोभिड–१९ संक्रमण दर मात्र होइन, सिकिस्त बिरामी हुने अनुपात र ज्यान गुमाउनेको संख्या पनि उत्तिकै बढिरहेको छ । अस्पतालहरूमा जुन रूपमा पूर्वाधार अभाव देखिन थालेको छ, यसले झनै कहालीलाग्दो भविष्यको संकेत गरेको छ ।
२०७२ को भूकम्पले ढलेको धरहराको उद्घाटन गरिएसँगै कतिपय क्षेत्रबाट पुनर्निर्माणका सबै काम सकिएजसरी व्याख्या गर्न थालिएको छ । पक्कै पनि, भूकम्पले ढालेको ऐतिहासिक सम्पदामध्येको एक धरहरा फेरि ठडिनु सुखद विषय हो ।
