लेखक आहुतिले नेपाली चलचित्रहरूको विषयवस्तु र शिल्पकेन्द्रित चिन्तन मनन गर्ने सवालमा विद्वान्हरू गम्भीर उदासीन छन् भन्ने आशय आफ्नो स्तम्भ ‘पञ्चायती’ मा लेखे ।
विश्व संस्कृतिको एउटा महत्त्वपूर्ण हिस्सा मानिन्छ चलचित्रलाई । कुनै पनि देशको सांस्कृतिक उत्पादनलाई त्यस देशले अवलम्बन गरेको अर्थराजनीतिक अभ्यास, विश्व बजारको दबदबा र क्षेत्रीय तहका सांस्कृतिक प्रभावले सोझै असर पुर्याएको हुन्छ ।
वर्तमान विश्व व्यवस्थाले सिर्जना गरेको असमानतापूर्ण अर्थराजनीतिक सम्बन्धलाई परनिर्भरता सिद्धान्तको दृष्टिकोणबाट विश्लेषण गर्ने फ्रेन्च–इजिप्टियन दार्शनिक प्रोफेसर समिर अमिन ८६ वर्षको उमेरमा केही साताअघि यस धर्तीबाट विदा हुनुभयो ।
नेपाल त्यस्तो देशको रूपमा परिणत भएको छ, जहाँ जनस्वास्थ्यको सुधारका लागि एक अर्थोपेडिक सर्जन आफ्नो ज्यानको बाजी लगाएर चरणबद्ध अनशन गर्न बाध्य छन् । तर जनस्वास्थ्यकै नाममा सरकारी लालकिताबबाट तलब बुझ्नेहरू भने डाक्टर केसीको अनशनको सम्बन्धमा केही देख्न, सुन्न र बोल्न नपरोस् जस्तो गरेर प्रत्येकपटक मौन रहन्छन् ।
ज्ञान उत्पादनमा पूर्वीय चिन्तन र वैचारिक शुद्धतालाई केन्द्रमा राखेर लेखक चन्द्रदेव भट्टले ‘विद्वानहरूले विराएको बाटो’ कान्तिपुरमा प्रकाशित गर्नुभएको आलेख प्राज्ञिक नश्लवादको पक्षमा खरोसँग उभिएको देखिन्छ । लेखकले तर्क गर्नुभए जस्तै नेपाली समाज ‘शान्ति’ र ‘अमनचैन’ हराएको अवस्थामा पुग्नुमा नेपालको समाज विज्ञान क्षेत्रमा काम गर्ने प्राज्ञिकहरूले नै बाटो बिराएर हो भन्ने तर्कमा त्यति दम छैन । कमजोर छ ।
वरिष्ठ निर्देशक यादव खरेलले एक सन्दर्भमा तर्क गरे– नेपालमा चलचित्रकर्मीको बौद्धिक चेतना न्यून भएकै कारण नेपाली चलचित्रको यथोचित विकास र यसको स्वस्थ आलोचना हुन नसकिरहेको हो ।
