‘एक्लो’ पढुन्जेल काठमाडौं घमाइलो भइरह्यो । दुई–चार अध्याय पढेपछि पुसका दिन फासफुस भइजाने रहेछन् । लामो अन्तरालपछि पहिलोचोटि एक साता लगाएर यस्तो औपन्यासिक ठेली सफलतापूर्वक छिचोल्न सकेकामा मात्र होइन, रचनाको रोमाञ्च वा आत्मतृप्तिजस्तो केही भेट्न सकेकामा आफैंलाई एकफेर धन्यवाद भनूँजस्तो पनि लाग्यो ।
नेपाली कविताको ‘कमेडी’ के हो भने यहाँ प्रथम कवि पनि छन्, आदिकवि पनि छन् । ‘पृथ्वीनारायण’ लेख्ने सुवानन्द दासलाई प्रथम कवि मानिएको छ भने ‘कान्तिपुरी नगरी’ लेख्ने भानुभक्त आचार्यलाई आदिकवि । तर, अर्थका हिसाबले प्रथम कवि र आदिकविमा कुनै भिन्नता देखिँदैन । नेपाली समाज कविहरूलाई दर्जा दिनमा उदार नै छ ।
पूर्वीय परम्परामा ७५ देखि १०० वर्षको उमेर संन्यासाश्रमका रूपमा परिभाषित छ । यो ऋषितुल्य चरणमा कतिपयले अम्मल छाड्छन्, संघसंस्थाको सम्बद्धता छाड्छन्, पारिवारिक जिम्मेवारी छाड्छन् । तर, ८५ वर्ष पुग्दा पनि साहित्यिक पत्रिकाको सुसेधन्दा छाड्न सकेनन्, ‘अभिव्यक्ति’ (२०२७) का सम्पादक/प्रकाशक नगेन्द्रराज शर्माले ।
वर्ष २०७८ को साहित्यतर्फ ‘रिपोर्ट कार्ड’ बनाउन तम्सेको छु । हतारहतार प्रेस पसेका थुप्रै पुस्तक त्यतै कतै अड्केका छन् । तर, वैशाख १५ सम्म तिनले पुरस्कार गुठीहरूको दर्ता नम्बर पाइसक्नेछन् । तिनको रोजाइमा बजारभन्दा पनि पुरस्कार पर्छन् । तिनलाई बजारले वास्ता नगरे पनि पुरस्कारदाताले पत्याइरहेकै छन् । असल—कमसल पुस्तक हरेक वर्ष पुरस्कृत भएकै छन् ।
