मनोजबाबु पन्त

प्रिय अपरिचित, म यो आलेख तपाईंलाई सम्बोधन गरेर लेख्दै छु । तपाईं र म पूरै अपरिचित छौं । वर्षौंदेखि हामीहरू यही सहरको फरक कुनाहरूमा बस्छौं । इन्ची टेपले नाप्यो भने हाम्रो ठेगाना त्यति टाढा त होइन, तर तपाईं र म यति धेरै स्वकेन्द्रित छौं, आफ्नै भोगाइका सातपत्रे ओढेर हामी यति धेरै दूरस्थ छौं– हामीलाई हाम्रो दूरी कति टाढा लाग्छ । सहरका गल्ली, चोक, मोटर, मल, फुटपाथ वा फल्चातिर हामीहरू पक्कै ठोकिएका छौं होला धेरैपटक । तर, न त तपाईंसँग त्यस्तो अजिब अदा छ, न त मसँग त्यस्तो तिलस्मी ओरा छ, जसको सहाराले हामीहरू एकअर्कालाई मोहर गरेका हुँदा हौं । भुइँमै हराएका, भित्तामै टाँसिएका आयतन बोकेर हामीहरू वर्षौंदेखि यही सहरको त्यही भीडमा घिस्रिरहेका छौं, एकअर्काको अजनबी भएर ।

गत मे महिनामा विश्व–सिनेमा जगत्ले सत्यजित रे (२ मे, १९२१–२३ अप्रिल, १९९२) को १ सय औं जन्म–जयन्ती मनायो । जान्नेहरु भन्छन्– ‘सत्यजित रेका सिनेमा नहेरी बाँच्नु भनेको घाम नहेरी बाँच्नुजस्तै हो, जून नहरी बाँच्नुजस्तै हो ।’ सत्यजितको ‘पथेर पाञ्चाली’ र त्यस फिल्मकी एक कलाकार चुनीबाला देवीमाथिको विमर्श :