मेरी आमाको खास नाम छैन । हजुरआमा गाली गर्नुपर्दा भन्थिन्– तँलाईं ‘बाङ्गी’ । त्यसै नामले बोलाउँथिन्, कुरा काट्थिन्– यस्ती ‘बाङ्गी’, उस्ती ‘बाङ्गी’ । हाम्री हजुरआमा थिइन् साह्रै कडा मिजासकी । डल्ली डल्ली, तर जिरे खुर्सानीजस्ती । बुहारी कसरी तह लाउनुपर्छ, उनी विज्ञ थिइन् । बुहारी भनेपछि फुटेको आँखाले देख्न नसक्ने । घर नजिकको ढिस्कोबाट उभिएर बारीमा काम गरिरहेकी बुहारीलाई बेस्मारी हपार्थिन्– काम नगरेर के गफ गरिरहन्छन् बाइफालेहरू । बुहारीहरू हजुरआमाको छाया देखेर पनि तर्सिन्थे ।
एक्काइसौं शताब्दीको प्रभासमा हाम्रो सनातनी समाज र साँघुरो मनोदशालाई खोतल्दै आइपुगेकी छन्– शान्ति प्रियवन्दना । उनको कवितासङ्ग्रह ‘जिल खाइरहेको एक्काइसौं शताब्दी’ ले वर्तमान समाज र समयलाई अग्रभागमा राखेर हामीतर्फ प्रश्नको झटारो हानेको छ । एक्काइसौं शताब्दीलाई कसरी एक्काइसौं शताब्दी बनाउने, त्यो मूलमन्त्रमा शान्तिका शब्दहरू संकेन्द्रित छन् ।
