‘हाम्रा सम्माननीय प्रधानमन्त्री श्री दलबहादुर एकाएक बेपत्ता हुनुभयो ।’ सहरमा हल्ला फैलियो र त्यो ‘हल्ला’ खबर बनेर फैलिँदैफैलिँदै सीमान्त गाउँको म रहेको मुकामसम्म पनि आइपुग्यो । मुलुक र मुलुकवासी कसैले पनि त्यो खबरमाथि विश्वास गरेनन् । मलाई पनि विश्वास भएन । तर, अन्तत: त्यो खबर सत्य सावित भयो । प्रधानमन्त्री साँच्चिकै हराएका रहेछन् ।
१.कवि लासनिर टुसुक्क बसिरहेको थियो । चुपचाप । उसले केही मिनेटअघि एउटा बालकको छातीमा छुरी हानेको थियो । त्यसैले कविको हात रक्ताम्य थियो । ठीक मुटुमै छुरी रोपिएकाले बालकको मुटुबाटै रगतका पातला सिर्काहरू कविको अनुहारभरि छरिएको थियो । उसको कमिज र पाइन्ट पनि जताततै रगतैरगत लथपथिएको थियो ।
१. गाउँमा श्री ३ जंगबहादुर आए र आदेश जारी गरे— ‘हे नयाँ मुलुकका रैतिहरू ! अबउपरान्त तिमीहरू हाम्रा अधीन भयाका छौ । इमानदार भईकन मुलुकको नियमकानुन, रीतिथितिको पालना गर्नू ! सधैं हाम्रो आदेश पालन गर्नू ! कबै अर्घ्यालो नथाप्नू ! बाठो भएर कुनै तकसीर नगर्नू ! जो येस बन्देजमा रहैन सो पातकी होला ।’
आमाका बारेमा धेरै कवि लेखकले कविताहरू लेखेका छन् । मलाई पनि आमाका बारेमा केही लेख्ने रहर थियो । तर, ‘आमा’ को विराटता र व्यापकतामाझ मेरा शब्दहरू दीनहीन लागे ।
