म एक जल्दोबल्दो युवा छँदै काठमाडौं आएँ । त्यो बेला थियो– सन् १९८० को अन्त्यतिर । अन्य पश्चिमी नागरिकजस्तै म पनि धेरै उत्सुकता बोकेर, काँधमा एउटा झोला भिरेर नेपाल आएको थिएँ । यहाँका अग्ला पहाड, साँच्चै सुन्दर सांस्कृतिक संरचना र अभ्यास हेर्ने आशासहित आइपुगेको थिएँ म नेपाल ।
यतिखेर इतिहासको नजर हामीमाथि छ । हजारौं वर्षसम्म यस ग्रहले स्थिर तापक्रम कायम गरी जीवनलाई दिगोपन प्रदान गर्ने जलवायु उत्पन्न गरेको छ । अहिलेसम्म प्रकृति नै मानवको अभिभावक हो ।
कलिलै उमेरदेखि सीताको काम मिर्मिरे बिहानीमै सुरु हुन्थ्यो । छाक टार्नका लागि परिवारका सबै जनाले पैसा कमाउन जरुरी थियो । सीतालाई विद्यालय जाने समय थिएन । यसै पनि घरमा उनका लागि पोसाक र पाठ्यपुस्तक किन्न पुग्ने रकम थिएन ।
