म सानो छँदा, गोरखामा पर्ने मेरो गाउँमा तीन महिना पनि भात खान पाइँदैन थियो । कोदो र मकैको ढिँडो खानुपर्थ्यो, कहिले त त्यही पनि पाइन्न थियो । त्यो बेला मेरो सानो भाइ भात नभए भागै बस्दैनथ्यो । चामल खोज्न सम्भव थिएन । ‘बाबु, भरै भात पकाउने; अहिले यही ढिँडो खाऊ ल’ भनेपछि फकिन्थ्यो । बेलुका आमाले सेतो मकै पिसेर दिनुहुन्थ्यो, भाइले कपाकप खान्थ्यो । पछि केको भात बाबु भनेर सोध्दा, ‘चामलको’ भन्थ्यो ।
