खसीको बडेमानको टाउको झुन्ड्याएरकुकुरको मासु होइनहामीहरू मान्छेको मासु बेच्छौंऊ सिंहदरबारअघिको सडकमा उभिएरबेस्सरी हाँस्न थाल्यो              — विमल निभा

टाँगालाई उलार परेर पनि सुख छैनअघि बढिरहेकै छ घोडाघिच्याइरहेकै छ टाँगावालयो उलारको यात्रा कहाँसम्म चल्ने हो ?सालिक मौन छ !

सहरी आकाशमा कोरोना–आतंकका विस्फोटक बेलुन बढ्दै गरेका बेला माधव घिमिरेको निधनको खबर जब फैलियो, अनलाइन–मिडिया र पत्रपत्रिका शताब्दी लामो शोकमा रुन थालिहाले । कवि घिमिरे ठूला कवि थिए नै, नेपालको सत्ताधारी प्रतिबद्धतामा सायद उनी एक नम्बरै हुन् ।