भट्टराई विगत २५ वर्षदेखि पत्रकारितामा सक्रिय छन् । उनी कान्तिपुर पब्लिकेसन्समा सहायक सम्पादकको रुपमा कार्यरत छन् । उनी परराष्ट्र, शिक्षा, श्रम, कला, साहित्य,फिचर लगायतका विषयमा कलम चलाउँदै आइरहेका छन् । साथै उनी रेगिस्तान डायरी, स्रष्टा र समय पुस्तकका लेखक हुन् ।
२०१७ सालमा राजा महेन्द्रले निर्वाचित सरकार अपदस्थ गरेर पञ्चायती शासन सुरू गरेपछि विरोधमा उत्रिएका विद्यार्थीको हूलमा थिए, कृष्णविक्रम नेम्बाङ पनि । पाँचथरको पौवासारतापमा जन्मेका उनी त्यसबेला दार्जिलिङको सेन्ट रोबर्ट्समा पढ्दै थिए । त्यहींबाट राजनीतिक अभियन्ता बनेका उनी पछि बीपी कोइरालाको संगतमा पुगेपछि कांग्रेसी प्रचारक, विचारक बनेर निस्किए ।
दोलखाको नकछेंस्थित प्रधान परिवारको गुठीमा रहेको सुनौलो भैरव मास्क न्यूयोर्कस्थित रुबिन म्युजियम अफ आर्टमा फेला परेलगत्तै यही गुठीबाट चोरिएको अर्को भैरव मास्क (हाथो द्यो) डल्लास म्युजियम अफ आर्टमा फेला परेको छ ।
मुटुरोग विशेषज्ञ एवं सर्जन डा. भगवान कोइरालाका नाममा धेरैवटा वेब–पोर्टल भेटिन्छन्, बरमजियाको असली पेडा पसलझैं । त्यसमध्ये एउटाको नाम छ— डा. लर्ड कोइराला । यसरी नाम–काम र पहिचानमा विशेष बनेपछि स्वभावतः क–कसले, कुन फ्यान–फलोवरले पेज खोलिदिन्छन्, थाहा पनि हुन्न । हैरान बनेपछि भगवान आफैंले प्रहरीको सहयोग मागेर आफ्ना नामका केही पोर्टल बन्द पनि गराएछन्, तर यो क्रम अझै रोकिएको छैन । कार्डियोथोरासिक सर्जन एवं प्राध्यापक कोइराला चिकित्सा क्षेत्रबाट चिनिएका सामाजिक अभियान्तासमेत हुन् ।
गैरकानुनी बाटो र उपायबाट नेपाली युवतीलाई अफ्रिकी मुलुकमा लगेर विभिन्न बार–रेष्टुराँमा ‘मुजुरा नाच’ गराउने सञ्जाल पूर्वी अफ्रिकी मुलुक युगान्डामा सक्रिय देखिएको छ । आइतबार राजधानी कम्पालाको एक डान्स रेष्टुराँबाट पक्राउ परेका ६ मध्ये ५ जना नेपाली युवती रहेको र उनीहरू लुकिछिपी ४ वर्षदेखि युगान्डामा रहेको खुलासा भएको छ ।
धनुषाको महेन्द्रनगरकी एक १४ वर्षीया नाबालिकामाथि भएको बलात्कार मुद्दामा अभियुक्तलाई कसुरदार ठहर भएका छन् । ३ वर्षअघिदेखि अभियुक्तको डीएनए आधार चाहिने भन्दै अल्झाएर राखिएकोमा अन्ततः ‘डीएनए प्रमाण नमिले पनि’ अन्य प्रमाण आधारमा कसुरदार ठहर भएको हो ।
विद्यालय तहदेखि विश्वविद्यालयसम्म ‘गौतमको अंग्रेजी व्याकरण’को ख्यातिले चिनिएका चूडामणि गौतमले व्याकरण, हिज्जे, शब्दकोषसहितका १ सयभन्दा बढी कृति लेखेका छन् ।
पुरातत्त्वविद् शंकरमान राजवंशीका छोरा श्यामसुन्दर (६२) ले बाबुकै संगत र सहचर्यबाट नेपालको इतिहासबारे पत्तो पाए । पुरातत्त्व, अभिलेख र लिपिबारे जानकारी पाए । बाबुकै अघि–पछि लागेर प्राचीन लिपिहरु सिके, लिपि खुट्याउन सक्ने भए । बाबुकै सोख र कामको पदचाप पछ्याउँदै ४० सालपछि पुरातत्त्व विभागमा जागिरे बनेका श्यामसुन्दर लामो समय पुरातत्त्वकै खोजतलासमा सक्रिय रहे ।
पुरातत्वविद् लैनसिंह वाङ्गदेलको सन् १९८९ मा प्रकाशित बहुचर्चित कृति ‘स्टोलन इमेजेज अफ नेपाल’ को प्राक्कथनमा भनिएको छ‒‘न्युयोर्कको एसिया हाउसमा नेपाली कला‐सम्पदाबारेको प्रदर्शनी पहिलोपटक सन् १९६४ मा गरिएको थियो । त्यो प्रदर्शनी आयोजना गर्ने डा.स्टेला क्रमरिच नै त्यस्ती विद्धान हुन् जसले नेपालको कलालाई पश्चिमा जगतमा पहिलोपटक चिनाएकी थिइन् ।’
