यो कथा अलि लामै हुनेवाला छ । यसमा केही आफ्ना स्मृति, केही सिनेमाका सम्झना र केही यताउताका कुरा मिसिएका छन् । यो लकडाउनका बेला तपाईंलाई लामो लेख पढ्ने फुर्सद होला भनेर यो ब्लगमा मैले धेरै कैंची नचलाएको बेहोरा अवगत गराउँछु । अरु बेला भएको भए म आफैं अक्षरहरुप्रति अलि बढी निर्मम हुने थिएँ ।
मैले पहिले पनि लेखेको छु, स्कुलबाट भागेर फिल्म हेर्न आउँदा प्रायः फिल्म सकिने बेलातिर मेरो डर बढ्न थाल्थ्यो । यस्तो लाग्थ्यो– यो फिल्म कहिल्यै नसिध्दियोस् । र, म यो स्वप्निल संसारमा पंख फिँजाइ उडिरहुँ ।
दस वर्षे सशस्त्र युद्ध, प्रलयकारी भूकम्प, छिमेकीको नाकाबन्दी र अहिले कोरोनाको महामारी । कुनै समाजको एउटा पुस्ताका लागि यीमध्ये कुनै एउटा पनि घटना सकसपूर्ण हुनसक्छन् ।
धेरै वर्षको प्रयासपछि लियोनार्डो डिक्याप्रियोले अन्तत: ओस्कर पाएको फिल्म ‘दी रेभेनान्ट’मा एउटा दृश्य छ । हिउँ नै हिउँको प्रदेशमा आफ्ना आक्रमणकारीसँग जोडिन आँखा चिम्लेर बेपत्ताले ऊ दौडिइरहेको छ ।
लकडाउनको दोस्रो दिन । नेपालमा आज कोरोना संक्रमितको संख्या तीन पुग्यो । उपचार भएकाको संख्या एक । कोरोना पुग्न बाँकी रहेको देश मध्ये मालीमा पनि आजै दुईजनामा देखियो ।
पहिले एउटा फिल्मको कुरा । मोहम्मद रसोउल्फ र उनको गोल्डन वियर विजेता ‘दिअर इज नो इभिल’ मा पछि आउँछु ।बर्लिन फिल्म फेस्टिभलमा वर्ल्ड प्रिमियर गरियो फिल्म ‘पर्सियन लेसन्स’ को । युक्रेनमा जन्मिएका अमेरिकी फिल्ममेकर भादिम पेरेलमनले निर्देशन गरेको यो फिल्म सन् १९४२ मा हिटलरको नाजी सेनाले पक्राउ गरेको एक बेल्जियन यहुदी केटाको कथा हो ।
प्रसिद्ध बर्लिन फिल्म फेस्टिभलमा यसपटक एसियाली निर्देशकहरूले आफ्नो वचर्स्व कायम गरे । इरानी फिल्ममेकर मोहम्मद रसोउल्फको फिल्म ‘दिअर इज नो इभिल’ ले फेस्टिभलको सर्वोच्च पुरस्कार गोल्डन विअर जित्यो भने कोरियन निर्देशक होङ स्याङ स्योले फिल्म ‘दि वुमन हु र्यान’ का लागि उत्कृष्ट निर्देशकको सिल्भर वियर जिते ।
