कैयौं वर्षमा एउटा प्रतापी राजा निस्किन्थ्यो । उसको मनमा आफ्नो राज्य विस्तार गर्ने वा छिमेकी कुनै राज्यसँग बदला लिने विचार पलाउँथ्यो । अनि उसले आफ्नो राज्यका जवानहरूलाई सेनामा भर्ती हुन आग्रह गर्थ्यो । कुनै खास उद्देश्य वा लक्ष्य प्राप्तिका लागि सेनाको विस्तार गरिन्थ्यो । सेनामा आउनेले तलब पाउँथेनन् । उनीहरूलाई दिने एउटै चिज हुन्थ्यो– जितेको राज्यको जमिन ।
पार्श्वमा भगवा (गेरु) रङ पोतिएको छ । बिनापानीको पोखरीमा कमल फुलिरहेको छ । सेतो दाह्री भएको एउटा घुमक्कडको सिंहासन झन् झन् अग्लो हुँदै गएको छ । अर्को गढवाली विष्ट (कानचिरा जोगी) सँगैको अर्को सिंहासनमा बिराजमान देखिन्छ । महात्मा गान्धीलाई गोली हान्ने गोडसे बिस्तारै सहिद घोषित हुने क्रममा छ ।
भगवान्को भरमा नबस । के थाहा— भगवान् पो तिम्रो भरमा बसिरहेका छन् कि ?’फिल्म ‘माझी’मा दशरथ माझीले बोल्ने यो संवाद नवाजुद्दिन सिद्दकीको जीवनमा त्यसरी नै लागू हुन्छ, जसरी उनी दशरथ माझीको भूमिकामा फिट भएका थिए । भगवान्को भरमा बसेको भए सिद्दकी कहाँ हुन्थे, कसैलाई थाहा हुने थिएन ।
एकदलीय, निर्दलीय र अधिनायकवादी सरकार भएका कतिपय देशहरूमा सामाजिक सञ्जाललाई नियन्त्रण गर्नुपर्छ भन्ने बहस एकातिर छ । राजनीतिक रूपमा संक्रमणमा रहेका वा कुनै कारण विशेषले अस्थिर देशहरूमा यो जोखिम बढ्दो छ ।
फिल्मको एउटा दृश्यमा आमिर खान भन्छन्– हामी सधैं धोका हुनसक्छ भनेर तयार हुनुपर्छ । फिल्म हेर्दा कतै कतै त यो संवाद उनले ‘ठग्स अफ हिन्दोस्तान’ का दर्शकलाई नै भनेजस्तो लाग्छ ।
