लेनिन बञ्जाडे

आख्यानको जग कथा हो । कथाले पाठकको मनमा बेग्लै संसार ठड्याइदिन्छ, जसमा लेखकले शब्दको बान्की मिलाएर सीमाहीन कल्पनाको राजमार्ग कोरिदिन्छ । म कथा लेख्छु— किनकि मलाई त्यस्ता बाटा कोर्न मन पर्छ । म कथा पढ्छु— किनकि मलाई त्यस्ता बाटामा हिँड्न मन पर्छ । अरूले कोरेको बाटो हिँड्नुमा जति आनन्द छ, आफूले कोरेको बाटामा अरूलाई हिँडाउँदा त्योभन्दा बढी सन्तोष हुन्छ । कथामा लेखकीय स्वतन्त्रता हुन्छ, पात्रहरू स्वतन्त्र हुन्छन् । लेखकले चाहेर पनि पात्रलाई निश्चित घेरामा बाँधेर राख्न सक्दैन । सिर्जनाको कापबाट ती पात्रले आफैं बाटो बनाउँदै र भत्काउँदै जान्छन् । मलाई यसकारण कथा मन पर्छ— म पात्र र घटनाको माध्यम भएर उनीहरूकै संसारमा विचरण गर्न पाउँछु ।