बन्दी छोरा भेट्न नपाएका आमाहरू

यी आमाहरूका साथमा ५/७ वटा ठूला ब्याग र आ–आफ्ना हातेझोला थिए, भुटानी रंग–प्रकारको मजेत्रोले मुख ढाक्दै उनीहरू एकअर्कामा बात पनि मार्दै थिए– ‘आज अलिक चाँडै फुन्चोलिङ पुग्न पाए माथि जेलमा खबर पुग्थ्यो होला, भोलि बिहानै चेम्गाङ उक्लिन सजिलो हुन्थ्यो नि ।’

संयोगले आमाहरूसँगै हामी पनि बेलडाँगीबाट बाटो लाग्यौं– भारतको जयगाउँ, पासाखातिर । मेचीपुल तरेपछि झन्डै २ सय किलोमिटरको यात्रापछि पुगिन्छ जयगाउँ (भारत)–फुन्चोलिङ (भुटान) साँधसीमा । त्यो लामो बाटोमा सहयात्री बनेका उमेरले ६० नाघेका आमाहरूले मनमा थुप्रिएर बसेका वर्षौंवर्षका गुम्फनहरू निरन्तर पोखिरहे । ‘हाम्रा छोराहरू झेल (भुटानी लवज) मा छन्, १५ वर्ष बितिसक्यो खोरमा बसेको,’ डम्बरकुमारी बोल्दै थिइन्, ‘तिनेरलाई नभेटेको पनि ५ वर्ष छुनै लागेछ । त्यही भएर बल्लतल्ल मौका जुरेकाले हामी छोरा भेट्न हिँडेका नि ।’

पूरा पढ्न : बन्दी छोरा भेट्न नपाएका आमाहरू