रोहितको गर्जन
काठमाडौँ — विश्वकप क्रिकेट लिग–टुमा स्कटल्यान्डविरुद्ध विजयी रन बटुलेपछि रोहित पौडेलले मैदानबाटै हुँकार भरे । खेलकुदको चल्तीको भाषामा भन्दा रोहितले आफ्नो ‘मसल्स’ देखाए । अर्थात् ‘सो द मसल्स’ । फागुनतिर स्टकल्यान्डमाथि प्राप्त दुई विकेटको उक्त जितमा उनले ९५ रन बनाए । नटआउट पनि रहे । जितका लागि चार रन चाहिएका बेला रोहितले फाइन–लेगमा चौका नै प्रहार गरे । नामिबिया पनि सम्मिलित त्रिकोणात्मक शृंखलामा नेपालले सबै चारै खेल जितेको थियो ।
यसैक्रममा नेपाल घरेलु मैदानमा लिग–टुममा ‘क्लिन स्विप’ गर्ने पहिलो टिम पनि बन्यो । त्यसै पनि रोहित भलाद्मी पाराकै छन् । त्यस दिन किन त्यसरी जितको खुसियाली मनाए होला ? कौतूहलता हुन सक्छ । सायद परिस्थितिले यस्तै मागेको थियो । त्यो यही शृंखला हो, जहाँबाट नेपालले विश्व क्रिकेटमा अविश्वसनीय यात्रा सुरु गरेको थियो । धेरै उतारचढावपछि नेपाली टिमको प्रशिक्षकका रूपमा मोन्टी देसाई नियुक्त भएका थिए र नेपालले प्रतियोगितामा निकै दुर्लभ पुनरागमन रचेको थियो ।
भनिन्छ, विश्व क्रिकेटको पूरा इतिहासमा यस्तो खेलको नमुना विरलै मात्र पाइन्छ । एक समय वान डे मान्यता खोसिने डरबाट गुज्रिरहेको नेपालले त्यसलाई मात्र जोगाएन, उल्टै लगातार खेल जितेर विश्वकपकै ग्लोबल क्वालिफायरका लागि छनोट भएको थियो । यसबारे त धेरै लेखिसकिएको छ । अब त झन् नेपालले एसीसी प्रिमियर लिग पनि जितेको छ । यससँगै नेपाल एसिया कपका लागि पनि छनोट भएको छ । प्रतियोगिता साँच्चै भयो भने त्यसमा नेपालले भारत र पाकिस्तानसँग खेल्नेछ ।
अहिले चारैतर्फ यसैबारे लेख्ने क्रम चलेको छ । यसबीच, धेरैभन्दा धेरै लेख्नुपर्ने एक पात्र हुन्, तिनै रोहित । भागवत् गीताको सार छ, ‘जे भयो, राम्रै हुन्छ । जे हुन्छ, राम्रैकै लागि हुन्छ ।’ पछिल्ला दुई वर्षजतिको समयमा नेपाली क्रिकेटमा के मात्र भएन । विवाद, अन्योलता र नानाथरीका आरोप मात्रै । ती पक्कै सुखद थिएनन् । केही घटना त तिरस्कार गर्न लायक थिए । यिनै विषम परिस्थितिले सुखका लागि जन्माएका पात्र हुन्, कप्तान रोहित ।
केही वर्ष अगाडिसम्म पनि रोहित नेपाली क्रिकेटमा कहींकतै थिएनन् । अहिले जताततै छन् । नेपाली टिमले तय गरेको अद्वितीय यात्राबारे कुरा चल्दा प्रायः प्रशिक्षक मोन्टी देसाईको नाम लिने गर्छन् । हुन पनि हो, मोन्टीले नेपाली टिममा जादु नै चलाए । उनी के आए, नेपाली टिममा खुसीको भावना फर्क्यो भन्नेहरू पनि छन् ।
‘ह्याप्पी ड्रेसिङ रुम’ शब्द प्रयोग गरिएको छ । रोहितले पनि बारम्बार यस्तै भनेका छन् । त्यस्तो ‘ड्रेसिङ रुम’ जहाँ सबै खेलाडी समान छन्, बराबर हैसियतका छन् ।
अझ एक प्रकारले भन्दा यसमा खेलाडी खेलाडीबीच गुट, उपगुट पनि छैन । कोही कसैलाई कसैको स्टारडमले थिचिनु पनि परेको छैन । यस संवाददाताले एक प्रसंगमा रोहितलाई प्रश्न गर्दा उनको उत्तर थियो, ‘मोन्टी सरले जे भन्नुभएको छ, त्यसैअनुसार गरिरहेका छौं ।’ बोल्नु अगाडि उनको हल्का हाँस्ने बानी पनि छ । खासमा उनी प्रशिक्षक मोन्टीको प्रशंसा गरेर थाक्दैनन् । मोन्टी आफैं पनि के कम र ? उनी पनि रोहितको प्रशंसा गर्न कन्ज्युस्याइँ गर्दैनन्, उनीबारे राम्रै धारणा राख्छन् ।
खासमा ठ्याक्कैभन्दा नेपाली क्रिकेटले पछिल्लो समय तय गरेको सुखद यात्रा भनेकै प्रशिक्षक मोन्टी र कप्तान रोहितको साझेदारी हो । उनीहरूबीको सुमधुर सम्बन्ध हो । त्यसै पनि क्रिकेटमा साझेदारी नै जितको आधार हुने गर्छ भनिन्छ । हो पनि । अझ मिठो शब्दमा भन्दा मोन्टीका सारथि हुन्, रोहित । प्रशिक्षक मोन्टी रणनीति बनाउन माहिर छन् । एसीसी प्रिमियर लिगको फाइनलमै पनि गुलसन झालाई तेस्रो क्रममा ब्याटिङका लागि उठाउनु उनको अचुक अस्त्र नै थियो ।
मोन्टीले नेपाली टिमको प्रशिक्षक बनेयता यस्ता धेरै सफल रणनीति बनाएका छन् । रणनीति बनाएर मात्र पनि त हुन्न, त्यसलाई मैदानमा लागू त गर्नु नै पर्छ । नेपाली खेलाडीले पछिल्लो समय यस्तै गरेका छन् । यसमा सबैभन्दा अगाडि छन्, कप्तानका रूपमा रोहित । स्वयं मोन्टीले पनि भन्ने गरेका छन्, ‘नेपालले हात पारेको यो लगातार जितको शृंखलाको सबैभन्दा बढी श्रेय त खेलाडी नै हुन् ।’ सायद उनले कोही एक खेलाडीको नाम तोकेरै लिन भने चाहेनन् ।
लिएको भए, फेरि उनले भन्ने थिए, रोहित । पपुवा न्युगिनीविरुद्ध उनले खेलेको १ सय २६ रनको इनिङ्सलाई कसरी बिर्सन सकिन्छ र ? यत्तिको उत्कृष्ट इनिङ्स नेपाली क्रिकेटले अहिलेसम्म देखेको पनि त छैन । उनले ब्याटबारे आफ्नो उपयोगिता धेरै पटक सिद्ध गरिसकेका छन् । कप्तानका रूपमा पनि त उनको प्रदर्शन उम्दा नै छ । रोहितबारे चर्चा गर्दा सन् २०१४ को ट्वान्टी– ट्वान्टी विश्वकपमा फर्किनुपर्छ । बंगलादेशमा भएको त्यस विश्वकप नेपालले पनि खेलेको थियो ।
कप्तान थिए, पारस खड्का । नेपालले त्यो विश्वकपमा राम्रो होइन, धेरै राम्रो खेलेको थियो । यसबारे प्रभावित भएर धेरैले क्रिकेट खेलाडी बन्ने सपना बुने । यसमै एक हुन्, रोहित पनि । त्यसको आठ वर्षपछि उनी नेपालकै ११ औं कप्तान बने । नवलपरासी बर्दघाटका रोहित स्कुले दिनदेखि नै क्रिकेट खेल्थे । त्यसपछि उनी काठमाडौं आए र बालुवाटार क्रिकेट एकेडेमीमा भर्ना भए । अझ उनी सिक्नकै लागि भनेर भारतको नयाँ दिल्लीसम्म पुगे ।
सुरुमा उनी नेपालको यू–१९ टिममा परे । सुरुआती दिन उनका लागि सहज रहेनन् । टिममा पर्नु र फालिनु नियति जस्तै बनेको थियो । अब त यी इतिहास भइसकेका छन् । रोहित पारसबाट धेरै प्रभावित पनि देखिन्छन् । पारसको व्यक्तित्व नै यस्तो छ । त्यही विश्वकपमा पारसले जसरी आफूलाई मिडियासामु प्रस्तुत गरे, त्यो कुनै टेस्ट खेल्ने देशका कप्तानभन्दा कम थिएन । उनको बोली बजनदार थियो, शब्दहरू नापेर बोलेका थिए ।
रोहितको व्यक्तित्व भने ठ्याक्कै त्यस्तै छैन । उनी भलाद्मी मात्र होइनन्, केही हदसम्म लजालु पनि देखिन्छन् । तर यसले के फरक पर्छ र ? एउटा तथ्य भने निश्चित छ, जसरी पारसले नेपाली क्रिकेटलाई एक फरक युगमा पुर्याए, अहिले भिन्न समयमा रोहितले त्यसरी नै नेपाली क्रिकेटलाई अगाडि बढाइरहेका छन् । नेपाली क्रिकेटको एउटा कालखण्डले रोहित जस्तै खेलाडीलाई मागेको थियो, रोहितले त्यसलाई पूरा पनि गरिदिए, खुसीखुसी हाँसेर ।
