१७.१२°C काठमाडौं
काठमाडौंमा वायुको गुणस्तर: १६०

‘जुडो नै एकमात्र खुसी’

हिमेश

काठमाडौँ — टोकियो ओलम्पिकमा खेल्ने वाइल्ड कार्ड पाएपछि नेपाली जुडो खेलाडी सोनिया भट्टलाई यो कतै सपना त होइन जस्तो लागिरहेको छ । सबै खेलाडीको साँच्चै सपना हुने गर्छ ओलम्पिक खेल्ने ।

‘जुडो नै एकमात्र खुसी’

सोनिया भर्खर १९ वर्षकी भइन् । किशोरी नै छन् उनी । उनलाई दुई दिन भयो, बोल्नै गाह्रो भएको । त्यो पनि खुसीले । सोनियाका बुबा सुरेश भट्ट साउदी अरेबियामा छन् । बुबालाई फोनबाटै खुसीको समाचार बल्लतल्ल सुनाइहालिन् 

उताबाट बुबाको उत्तर आयो, ‘अब देशका लागि केही गरेर देखाउने समय आएको छ नानु ।’ सोनियाका लागि जुडो नै एकमात्र खुसी हो । अब यही खुसी दिने खेलको मद्दतमा उनले विश्व खेलकुदको महाकुम्भमा आफ्नो चुतौती पेस गर्ने भएकी छन् । उनी भन्छिन्, ‘म देशका लागि सक्दो राम्रो प्रदर्शन गर्ने प्रयासमा हुनेछु ।’
ओलम्पिकमा जुडो खेल फेरि एकपल्ट त्यही देश (जापान) मा फर्कंदै छ, जहाँ यसको जन्म भएको थियो । टोकियो ओलम्पिक २०२० अबको २५ दिनपछि सुरु हुँदै छ ।

जापानले प्रायः गर्व गर्ने गर्छ, जुडो आफ्नै खेल हो भनेर । यही जुडो र टोकियो ओलम्पिकको सेरोफेरोमा नेपाली खेलकुदले सोनियाको निहुँमा मीठो समाचार सुन्न पाएको हो । नेपाली राष्ट्रिय जुडो खेलाडीमाझ सोनिया कान्छीमा पर्छिन् । उनीभन्दा पाका खेलाडी धेरै छन् । तर, ओलम्पिकको वाइल्ड कार्ड उनले नै पाइन् । त्यसैले सबैले भन्न थालेका छन्, ‘सोनिया जत्तिको भाग्यमानी कोही छैनन् ।’ सोनियालाई पनि लाग्न थालेको छ, आफू साँच्चै भाग्यमानी पो छु कि ?

कान्छी खेलाडीमध्ये एक भएपछि उनले जुडो खेल्न थालेको ९ वर्ष भइसकेको छ । उनी भर्खर १० वर्षकी थिइन्, नेपालगन्ज खजुराको घरअगाडि नै जुडोको डोजो थियो । अरूले जुडो खेलेको हेर्दाहेर्दै उनी त्यसमै आकर्षित भइन् । यो जापानी मार्सल आटर्स खेलकै एउटा ठूलो विशेषता हो, प्रतिद्वन्द्वी खेलाडीलाई हावामा उचालेर पछार्ने । प्राविधिक भाषामा ‘थ्रो’ भन्दा हुन्छ यसलाई । सोनियाको खेलमा सबैभन्दा बलियो पक्ष पनि यही रहको छ ।

सुरुआती दिनमा आमा पार्वती भट्टलाई आफ्नो छोरीलाई कसैलाई यसरी नै पछारेर घाइते बनाउला भन्ने ठूलो डर थियो । त्यसैले सुरुआती दिनमा आमाले उनलाई सक्दो जुडो खेल्न दिइनन् । तर सोनियाले आफ्नो जिद्दी छोडिनन् । छोरीले विस्तारै सफलता प्राप्त गरेपछि आमाको मन फेरियो । सोनिया ४८ केजी तौल समूहमा दुईपल्टका राष्ट्रिय च्याम्पियन हुन् । पछिल्लो दक्षिण एसियाली खेलकुदमा पनि उनले कांस्य पदक जितेकी छन् ।

अब यिनै आमा भन्छिन्, ‘छोरीले हामी सबैको नाम राखिन् ।’ अहिले सोनिया नेपाल पुलिस क्लबमा आबद्ध छन् । दुई वर्ष भयो, नेपाल ओलम्पिक कमिटीको ओलम्पिक छात्रवृत्तिमा रहेर उनले अभ्यास र प्रशिक्षण गरिरहेको । नेपाल जुडो संघका दीपकहर्ष वज्राचार्य मान्छन्, सोनियाले नेपालका लागि अझै लामो समय खेल्न सक्छिन् । त्यसैले सोनियाबाट नेपालले धेरै आस गर्न सक्छ । भलै ओलम्पिकमा केही चमत्कार नहोला । तर सोनिया त्यहाँबाट फर्केपछि परिपक्व खेलाडी हुनेछन् र अझ राम्रो गर्नेछन् ।

नेपाली जुडो एउटा परिवार
नेपाली जुडोको एउटा ठूलो विशेषता हो । यससँग आबद्ध खेलाडी, प्रशिक्षक र पदाधिकारी भावनात्मक रूपमा निकै नजिक छन् । पाका खेलाडीका रूपमा सोनियालाई मनपर्ने दिदी–दाइ खेलाडी धेरै छन् । तर ओलम्पिक खेल्ने वाइल्ड कार्ड उनलाई नै प्राप्त भयो । उनी भन्छिन्, ‘म सबै नेपाली जुडो खेलाडीको ओलम्पिक खेल्ने सपना प्रतिनिधित्व गरेर जापान जानेछु । मेरो दिदी–दाइ सबै खेलाडीप्रति मेरो ठूलो सम्मान र माया छ । मलाई उहाँहरू सबैको आशीर्वाद चाहिन्छ ।’

नेपालमा भर्खर जुडो खेल्न सुरु गर्दा उनको सुरुआती प्रशिक्षक थिए, दलबहादुर गुरुङ । सोनिया यी सबैका ‘दले गुरु’ प्रति नतमस्तक छन् । अहिलेकी प्रशिक्षक देवु थापा भनेपछि त उनी हुरुक्कै हुन्छिन् । सोनिया भन्छिन्, ‘मेरो त कामना नै छ, देवु गुरु जस्तो हुन पाउँ भनेर ।’ प्रशिक्षक थापा जुडोका लागि मात्र होइन, समग्र नेपाली खेलकुदकै लागि पनि प्रेरणा हुन् । सन् २०१० मा ढाकामा भएको दक्षिण एसियाली खेलकुदका क्रममा उनी लिफ्टबाट खसेर नराम्रोसँग घाइते भएकी थिइन् ।

तर उनले हरेश खाइनन् । चोट बोक्दै नेपालका लागि खेलिन् । त्यो अदम्य साहसको कथा थियो । सोनियालाई यो कथाले खुबै प्रेरित गर्ने गर्छ । जुडोमै उनको सबैभन्दा नजिकको मिल्ने साथी छ । उनको नाम हो, रेखा सुनार । सोनिया र रेखाले एकै दिन जुडो खेल्न सुरु गरेका थिए । उनीहरू टोलमा सँगै हुर्केका साथी हुन् । सातौं राष्ट्रिय खेलकुदमा उनी आफ्नै साथीलाई हराएर विजेता बनेकी थिइन् । त्यतिबेला रेखाले खुसी हुँदै सोनियालाई अँगालो हालिन् र भनेकी रहेछन्, ‘तिम्रो जित त मेरो पनि हो ।’

खेलकुदले कसैलाई सिकाउने अमूल्य शिक्षा भनेको यस्तै हो । सोनिया आफैं पनि उत्तिकै भलाद्मी छन् । आफूलाई कुनै न कुनै मोडमा सहयोग गर्ने सबैप्रति आभारी छन् । उनी भन्छिन्, ‘म यहाँसम्म पुग्नुमा धेरैको हात छ । ती सबैप्रति मेरो आभार छ । म सबै जुडो खेलाडी र प्रशिक्षकलाई धन्यवाद दिन चाहन्छुं । नेपाल जुडो संघ र नेपाल ओलम्पिक कमिटीले पनि मलाई वाइल्ड कार्ड दिलाउन जति सहयोग गरेको छ, त्यो गुण म बिर्सन चाहन्न ।’

तस्बिरहरू : हेमन्त श्रेष्ठ/कान्तिपुर

प्रकाशित : असार १४, २०७८ १०:४३
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्
जनताको राय

बैंकमा लगानीयोग्य रकम थुप्रिएर साढे ६ खर्ब नाघेको छ। बैंकहरूले ब्याजदर घटाउँदासमेत कर्जा प्रवाह बढ्न नसक्नुको कारण के हो?