फर्कियो टाँगा आकर्षण

रूपा गहतराज

नेपालगन्ज — चार/पाँच वर्षअघिसम्म नेपालगन्जमा ५०–६० वटा टाँगा चल्थे । सीमावर्ती नाकापारि रुपैडिया बजार पुग्न टाँगा नै उपयुक्त विकल्प थियो । बिस्तारै ई–रिक्साले बजार पायो । रिक्साले टाँगालाई विस्थापित गरिदिए । चाडपर्वयता भारतबाट घर फर्किने नेपालीलाई ओसार्न र टाढाबाट आएका आफन्तलाई भेट्न आएका र पर्यटकहरू फेरि टाँगा चढ्न थालेका छन् ।

यात्रुले टाँगामा चढ्न खोजेपछि फेरि चलाउन थालेको चालक बाबु खाँले बताए । दुई वर्षदेखि नचलाएका उनले माग बढेपछि आफ्नो टाँगा निकालेको बताए । ‘घोडालाई नुहाइदिएँ, सिंगारपटार गरें । अनि, आफ्नो टाँगाको गद्दी सम्हाले,’ उनले भने, ‘पछिल्लो समय नेपालगन्ज–रुपैडिया रुटमा दैनिक १२–१५ वटा टाँगा चल्ने गरेका छन् ।’ धेरै जना एकैपटक बस्न पाइने भएपछि सबैको रोजाइ अहिले फेरि टाँगा भएको उनले सुनाए ।

ई–रिक्सा आएपछि टाँगाप्रतिको आकर्षण घटेको थियो । नेपालगन्ज–रुपैडिया जाने यात्रुको रोजाइमा ई–रिक्सा भएपछि विगत पाँच वर्षदेखि टाँगा व्यवसाय बन्द थियो । कुनै बेला थियो, टाँगाको सहरका रूपमा नेपालगन्ज चिनिन्थ्यो । काठमाडौं, पोखराबाट आएकाहरू टाँगा चढेर रुपैडिया गएको अर्का टाँगा व्यवसायी रहमत खाँले सम्झिए । ‘टाँगा व्यवसाय बन्द भएपछि कतिपयले ई–रिक्सा किनेर चलाउँदै छन् । कसैले अर्कै व्यवसाय अँगालेर जीविका चलाउँदै छन्,’ उनले भने, ‘समय अनुसार चल्नै पर्‍यो, कतिले त टाँगा नै बेचिदिए ।’

नेपालगन्जका ई–रिक्सालाई भारतीय प्रहरीले रुपैडिया जान प्रतिबन्ध लगाएपछि टाँगाको माग बढेको सफिक वेहनाले बताए । किनमेल र भारतबाट फर्किने नेपालीलाई हिंडेर जमुनाह आउनुपर्ने भएपछि बाध्य भएर टाँगा चढ्न थालेको उनको भनाइ छ । भारतीय सीमावर्ती बजार रुपैडियामा परम्परागत (पाइडल घुमाएर चलाउने) रिक्सा भने चल्न दिइएको छ । ‘किनमेल गरेर फर्किने बेला पाइडल रिक्सा प्रयोग गरे महँगो पर्ने र हिंडेर आउन गाह्रो भएपछि नेपालीहरू टाँगा चढ्न थालेका हुन्,’ सफिकले भने, ‘जे भए पनि गरिबहरूको भलो भयो, टाँगा चलाउनेहरूले फेरि काम पाएका छन् ।’

ई–रिक्साले जमुनाहबाट धम्बोझीसम्मको १ सय रुपैयाँ भाडा लिने गरेका छन् । रुपैडियाबाट जमुनाह आउन थप ४० रुपैयाँ लाग्छ । टाँगाले रुपैडिया–धम्बोझी भाडा ९० रुपैयाँ लिने गरेको सफिकले बताए । टाँगाले एकपटकमा १० जनासम्म बोक्ने गरेको उनको भनाइ छ । ‘ई–रिक्सामा थोरै यात्रु अट्ने भएकाले भाडा महँगो पर्न जान्छ,’ उनले भने, ‘धेरै जनाको समूह भएकाहरू एउटा रिक्सामा नअटाउने भएकाले हामीलाई खोज्छन् ।’ नेपालगन्ज–रुपैडिया रुटमा दैनिक १५–२० वटा रिक्सा चल्ने गरेको इलाका प्रहरी कार्यालय जमुनाहका सह–इन्चार्ज प्रहरी सहायक निरीक्षक कुलबहादुर विकले बताए । उनले तिज आसपासबाट टाँगा चल्न थालेको सुनाए ।

पूर्वप्राज्ञ सनत रेग्मीका अनुसार राणाकालीन समयमा वर्ग विशेष अनुकूल आकर्षक घोडा ल्याइन्थ्यो । बिस्तारै सडकको विकाससँगै एक्का र टाँगा संस्कृति लोप हुँदै छ । भेरी अस्पतालको छेउमा टाँगा स्टेसन नै छ । ‘त्यहाँ अचेल रिक्साकै भरिभराउ देखिन्छ,’ रेग्मीले भने, ‘नेपालगन्ज चिनाउने टाँगा संस्कृति पनि हो । यसलाई जोगाउन सके पर्यटक केन्द्र बन्ने सम्भावना कायमै छ ।’

प्रकाशित : कार्तिक २९, २०७९ १०:२२
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्

‘हाम्रा समस्या कहिले बुझ्ने ?’

विप्लव महर्जन

सल्यान — छत्रेश्वरी गाउँपालिका–६ भोटचौरका भीमबहादुर नेपाली शारदा खोलाको किनारमा बालुवा संकलन गरिरहेका थिए । उनका छेवेमा अर्का दलबहादुर गिटी कुटिरहेका थिए ।

केही दलका नेताहरू गाउँघरमा स्थानीय मतदातालाई खेतबारीमा भेटघाट गर्न जाने क्रममा ती दुईलाई भेटे र भोट मागे । तर, उमेदवारहरूले भने उनीहरूको समस्याका बारेमा बुझ्ने कोसिस गरेनन् । ‘उम्मेदवारले विकासका काम गर्ने, प्रत्येक घरका एक जनालाई रोजगारी दिने, स्वास्थ्य संस्था सहज रूपमा उपलब्ध गराउने भन्दै विगतदेखि घोषणापत्र सार्वजनिक गर्दै आएका छन्’, नेपालीले भने, ‘हामीलाई भोटरमा मात्र सीमित गराए । हामी कहिलेसम्म भोटर बन्ने ?’

घोषणापत्र कागजमा मात्र सीमित रहेका कारण छत्रेश्वरी गाउँपालिका ६ भोटेचौरका दलित मात्र नभई शारदा नगरपालिका १ शान्तिनगरमा बस्ने बादी समुदाय र जिल्लाभरिका दलित समुदाय समस्यामा परेका छन् । सामान्य समस्यासमेत समाधान गर्न नसक्दा र बेरोजगारी चपेटामा पर्दा दलित समुदायका पुरुष तथा महिला कोही शारदा नदीलगायत विभिन्न खोलाको किनारमा गिट्टी बालुवा संकलन गरेर जीविकोपार्जन गर्दै आएका छन् । उनीहरूमा कुनै परिवर्तन आउन सकेको छैन ।

विगतका निर्वाचनमा बेरोजगारी समस्या समाधान, एक घर एक रोजगारी, सीपमूलक तालिम, साना उद्योग सञ्चालनमा सहयोग, भूमिहीनलाई जग्गा उपलब्ध गराउने भन्दै आए । अहिलेसम्म जनता आवास कार्यक्रमबाट बस्नका लागि घरबाहेक अन्य व्यवस्था गर्न नसकेको शारदा नगरपालिका १ शान्तिनगरका दीर्घ बादीले बताए । उम्मेदवारले आफूहरूलाई भोटरका रूपमा मात्र चिन्ने गरेको उनले बताए । ‘बेरोजगारीले दैनिक दुई छाकको खर्च टार्न धेरै गाह्रो छ । गिट्टी बालुवा बिक्री नहुँदा कहिलेकाहीं भोकै बस्नुपर्छ । खै त हाम्रो समस्या बुझेको,’ उनले भने, ‘के हामी जिल्लावासी हैनौं । हामीलाई खानलाउन पर्दैन ?’ दलित समुदायको उत्थानका लागि काम गर्नेभन्दा निर्वाचनका बेला उम्मेदवारले जहिले पनि पैसामा भोट किन्ने प्रयासमात्र गरेको उनको गुनासो छ ।

नेताले विकासको नाममा आफ्ना कार्यकर्ता मात्र पाल्ने गरेका र दलित समुदायको बस्तीमा फर्केर नआउँदा दलितको समस्या जहाँको तही रहेको र दैनिक छाँक टार्नका लागि मजदुरीमै सीमित हुन परेको बन्गाड कुपिण्डे नगरपालिकाका प्रकाश बादीले बताए । उनले भने, ‘नेताको पछि लाग्नेहरू कहाँदेखि कहाँ पुगिसके  तर हामी जहाँको तहीं छौं, बाँसको कटेरो बनाउन ऐलानी जग्गाको भर पर्नुपरेको छ ।’

शारदा नगरपालिका ३ संगीतटोलका प्रेम गन्धर्बले भने बस्तीमा जाने बाटोसमेत गतिलो नभएको बताएका छन् । आवास कार्यक्रमले बस्नका लागि घरको व्यवस्था गरिदिए पनि सामाजिक, आर्थिक परिवर्तन, शैक्षिक परिवर्तन नभएको उनले जानकारी गराए । ‘न त पढेलेखेकाले गतिलो जागिर पाएका छन् न सीपअनुसारको पेसा,’ उनले भने, ‘ पेट पाल्न सधैं मजदुरीमा बाहेक अरू केही छैन ।’

प्रकाशित : कार्तिक २९, २०७९ १०:२२
पूरा पढ्नुहोस्
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्
×