३७ वर्षपछि भेटिन् चन्द्रमायाले सेतेलाई

यस्तैमा दोलखा तामाकोसी गाउँपालिका जफेका कृष्णबहादुर रुम्बा टुप्लुक्क गाउँ आइपुगे । झन्डै चार दशकपछि फर्किएका उनलाई घर पत्ता लगाउनै मुस्किल पर्‍यो । कृष्णबहादुरले छोडेका तीन लालाबाला आफैं पौरख गर्न सक्ने भएर बाहिरिसकेका थिए । घरमा पत्नी सीता मात्र थिइन् । सुरुमा त उनले अनुहारमा बुढ्यौलीले मुजा हालिसकेका पतिलाई ठम्याउनै सकिनन् । शरीर कमजोरीले थलिएजस्तो देखिन्थ्यो ।

आमा भने बसाइँ सरेर माइलो छोरा श्यामसँग सिन्धुलीमा बस्न थालेकी थिइन् । उनी कृष्णबहादुरलाई सेते भनेर बोलाउँथिन् ।

कृष्णबहादुरले ९५ वर्षकी आमा चन्द्रमायालाई बुधबार सिन्धुलीको कमलामाई नगरपालिका–४ को रानीखोला ढाक्रेवासमै पुगेर भेट गरे । २०४१ साल माघयता आमाछोराको भेट थिएन । चन्द्रमायाले पनि सुरुमा छोरालाइ ठम्याउनै सकिनन् । कान कम सुन्ने भइसकेकी थिइन् । छेउमै बसेका माहिला छोराले आमालाई कृष्णबहादुरको पहिचान गराइदिए ।

दुवै हातमा लौरो टेकेर वरिपरि हिँडडुल गर्नुपर्ने अवस्थाकी चन्द्रमाया वर्षाैंपछि छोरालाई देख्दा भक्कानिइन् । अनि ‘सेते’ भन्दै सुमसुम्याउन थालिन् । कृष्णबहादुरले पनि मन थाम्न सकेनन् ।

लक्काजवान छँदा हिँडेका कृष्णबहादुर आफैं ७२ वर्ष पुगिसकेका छन् । छोराको कमजोर शरीर देखेर आमा सोधिरहेकी थिइन्, ‘के भयो, बिरामी भएको हो ?’ जफेबाट कान्छा भाइ हरिबहादुरको साथ लागेर आमा भेट्न आएका कृष्णबहादुरको बोली टड्कारो थिएन । आमालाई सन्चोबिसन्चो सोध्दा पनि कानेखुसी गर्दै थिए ।

हरिबहादुरका अनुसार नेपाली सेनामा १२ वर्ष जागिर खाएपछि बिरक्तिएर हिँडेका कृष्णबहादुरको अत्तोपत्तो थिएन । उनी दुई साताअगाडि मात्र घर आइपुगेका हुन् । रोगले जीर्ण देखिएका उनी धुलिखेल अस्पतालमा ६ दिन उपचार गरेपछि केही तंग्रिएका छन् ।

हरिबहादुरका अनुसार फर्कंदा दाजुका साथमा केही जोर कपडा र भारु १८ हजारजति पैसा थियो । कृष्णबहादुर यतिका वर्ष भारतको सिलोङमा कोइलाखानीमा चौकीदारी गरेको बताउँछन् । तर उनीसँगै कुनै कुनै फोटो, मोबाइल भने छैन् । ‘दाइको उता पनि घरजम छ कि भन्ने शंका छ तर केही भनेका छैनन्,’ हरिबहादुरले भने, ‘बिरामीले गर्दा होला, थिरका कुरा पनि गर्दैनन् । एकचोटि फेरि आसाम जानुपर्छ भन्छन् ।’