सडक सञ्जालमा जोडियो उत्तरी धादिङ

सडक सन्जाल जोडिएसँगै उत्तरी धादिङका बासिन्दा छिमेकी जिल्ला रसुवाको स्याफ्रुबेंसीसँग जोडिएका छन् । रसुवाको स्याफ्रुबेंसीबाट ३ दिन हिँड्नुपर्ने बाध्यता अब हट्ने भएको छ । सडक निर्माणपश्चात् दैनिक उपभोग्यवस्तु ढुवानी गर्न सहज भएको छ ।

रसुवाको स्याफ्रुबेंसीबाट धादिङको सिमाना सोमदाङ हुँदै ४ हजार मिटर उचाइको तिप्लिङको उच्च पहाडी क्षेत्र पाङसाङसम्म सडकको ट्रयाक गत वर्ष नै खोलिएको थियो । भूकम्पपछि पुनर्निर्माणमा आएको जेसुइट नेपालले निर्माण गरेको उक्त सोमदाङ–तिप्लिङ सडक खण्डको २८ किमि ट्रयाक खोल्न २ वर्ष लागेको जेसुइट नेपालले जनाएको छ ।

उक्त सडक निर्माण लागत भने संस्थाले सार्वजनिक गरेको छैन । सरकारले गणेश हिमालमा रहेको जस्ताखानी अध्ययन र सञ्चालन गर्न नेपाली सेनाको सहयोगमा ०४४ मै नुवाकोट बेत्रावती हुँदै रसुवाको स्याफ्रुबेंसीबाट धादिङको सीमानाका सोमदाङसम्म सडक पुर्‍याइसकेको थियो ।

तत्कालीन जिविसले सोमदाङबाट तिप्लिङसम्म सडक निर्माण गर्न बजेट छुट्याउँदै आएको १० वर्षभन्दा लामो समय भएको थियो तर कामै नभएपछि सडक निर्माण अलपत्र परेको थियो । सोमदाङबाट अहिले जेसुइट नेपालले ७ किलोमिटर पहाड कटान गरी उच्च पहाडी क्षेत्र पाङसाङसम्म साना सवारीसाधन चल्ने गरी बाटो बनाइसकेको थियो ।

तिप्लिङका जोमसाई थापाका अनुसार जेसुइटले जिविससँग साबिकको तिप्लिङ गाविसको आधाखोलासम्म ट्रयाक खन्ने सम्झौता गरेको थियो । रुवीभ्याली गाउँपालिका–१ का वडाध्यक्ष पेम्बा घलेले पुनर्निर्माणका सामग्री सहज रूपमा पुर्‍याउन सडक निर्माण गरिएको बताए ।

बजार पुग्न दुई दिन पैदल हिंड्नुपर्ने बाध्यता हट्यो

रुवीभ्यालीका बासिन्दालाई सडकमार्ग नहुँदा दैनिक उपभोग्य वस्तु किनमेल गर्न २ दिनसम्म पैदल हिंडेर दार्खाको डुन्डुरे पुग्नुपर्ने बाध्यता छ । गाडी पुगेपछि त्यहाँका बासिन्दालाई किनमेलका लागि निकै सहज हुने पेम्बाले बताए ।

ग्रामीण सडक सुदृढीकरण कार्यक्रम (एसएनआरटीपी) को सहयोगमा जिल्ला प्राविधिक कार्यालयमार्फत सदरमुकाम धादिङबेंसीदेखि ३० किलोमिटर टाढा किन्ताङफेदीसम्मको सडक स्तरोन्नतिको काम भइरहेको छ ।

सदरमुकामबाट कम्तीमा ३ दिनको पैदल दूरी लाग्ने तिब्बतसँग जोडिएका विकट तामाङ बस्तीलाई सदरमुकामसम्म जोड्ने सडक निर्माण योजना सञ्चालन भएको अढाई दशक बितेको छ ।

दुवैतर्फको सडक योजना सम्पन्न भएपश्चात् स्थानीलाई पनि दैनिक जीवनयापनमा सहज हुने देखिएको छ । सेर्तुङको हिन्दुङ गाउँका तेक्चा तामाङले भने, ‘धेरै बाली उब्जनी नहुने गाउँमा बजारबाट खाद्यान्न बोकेरै खानुपर्छ । भारी बोकेर अनि खच्चडबाट बोकाएर नुन, तेल र खाद्यान्न लैजाने गरिएको थियो, आफ्नै खच्चड नहुनेहरू २/३ दिन लगाएर दार्खाफेदीसम्म भारी बोक्न जाने बाध्यता अब हट्ने भएको छ ।’