महानगरीय प्रहरी बलका नगर उपरीक्षक राजुनाथ पाण्डेका अनुसार नियन्त्रणमा लिइएका ठेला स्वत: लिलामी प्रकियामा जाने र कुहिने सामानहरूलाई भने जरिवाना तिरायर छाड्ने गरिएको छ । 'शर्मिला तामाङको केसमा भने निम्न आय भन्ने विषय नै होइन । सडकपेटी, फुटपाथ अतिक्रमणको विषय हो र उहाँहरूलाई पटक-पटक सम्झाउँदा पनि नमानेपछि त्यस्तो भएको हो । हामी नियम कानुनको परिधिभित्र रहेर हामी काम गर्ने हो, हामीलाई यस्तो भावनात्मक कुरा गरेर कुनै अर्थ पनि राख्दैन,' उनी भन्छन् ।

शर्मिला भने आफ्नो ठेलालाई डोजरले कुल्चिदिएपछि थापाथलीकै नदी किनारमा रहेको पौरखी बस्तीमा फर्किइन् । शर्मिला यही बस्तीमा रहेको आफ्नो फुपूको टहरामा बस्दै आइरहेकी छिन् । शुक्रबार दिउँसो बस्तीमा पुग्दा उनी, उनका श्रीमान् र २ वर्षीय बच्चा खाना खाँदै गरेका भेटिए । कोठामा एउटा खाट, ग्यास र पसलका थोरै सामानहरू थिए । बस्तीमा अधिकांशलाई डेंगी भएको थियो । उनका श्रीमान् पनि यसबाट अछुतो रहन सकेनन् ।

उनका श्रीमान् प्राय: लमजुङमै ज्यामी काम गर्दै आएका छन् । उनी कहिलेकाहीँ भने काठमाडौं आउने गरेका छन् । २०५९ सालमा सुन्दर भविष्यको कल्पनामा दम्पती काठमाडौं छिरेका थिए । लमजुङमा उनीहरूको घर मात्र छ बारी छैन, खेतीकिसानी गर्न गाह्रो छ। उनका श्रीमान्‌ले काम गरेर पाउनुपर्ने पैसा पनि अझै पाएका छैनन् ।

श्रीमान्‌को कमाइ नभएपछि घर धान्ने सम्पूर्ण जिम्मा शर्मिलाको काँधमा आइपुग्यो । श्रीमान् लमजुङ नै फर्किए । सुरु-सुरूमा अरुको घरमा काम गर्न बसेकी थिइन् । त्यसैक्रममा माइतीबाट काठमाडौं फर्किने क्रममा दुर्घटनामा परिन् । उनको दाहिने काँधमा स्टिल लगाउनुपर्ने भयो । त्यसपछि उनले घरको काम गर्न सकिनन् ।

अस्पतालले १ वर्षमा निकाल्नुपर्छ भनेको स्टिल साढे २ वर्ष हुन लाग्दा पनि अझै पनि उनको काँधमै छ । आर्थिक स्थिति कमजोर भएपछि हातको दुखाइ सहेरै भए पनि सुरु-सुरुमा छोरालाई बोकेरै नाङ्लो पसल खोलिन् । पछि त्यतैका स्थानीय दलबहादुर कामीले उनलाई अन्यको सहयोगमा ठेला मिलाइदिएका थिए । ठेला पाएपछि उनी खुसी थिइन् । बिहान ४ बजे बच्चा बोकेर कालिमाटी जान्थिन् । सामान ल्याएर पसल जान्थिन् । दुई छाक खानलाई गाह्रो थिएन । 'आफ्नो गरिखाने भाँडो नै त्यही थियो, त्यही पनि गयो,' उनी भन्छिन् ।

महानगरले सडक व्यापारमाथि कडाइ गरेपछि अब के गर्ने भन्ने दोधारमा छिन् उनी । 'म त आधा पेट खाएर बसूँला तर यो बच्चाको पेट कसरी भर्ने ?,' उनी भन्छिन्, 'सडकमा बस्ने रहर होइन, सटर लिएर बस्न सक्ने भएको भए सडकमा किन बस्थेँ र ?' मजबुरीले नै आफूलाई सडकमा ल्याएको उनको भनाइ छ । 'हामीजस्तै बाध्यताले सडकमा आएको भए पो थाहा हुन्छ; संघर्ष के हो ? दुःख के हो ?,' उनी भन्छिन् । महानगरले माइकिङ नै गरेको पनि आफूलाई थाहा नभएको उनले बताइन् । 'मलाई फोन चलाउन आउँदैन, आफूसँग यस्तो हुन्छ भनेर थाहा थिएन,' उनी भन्छिन्, 'सडकमा आर्थिक स्थिति राम्रो हुने/नहुने दुवै छन् । हुनेलाई कहाँ राख्ने नहुनेलाई कहाँ राख्ने सरकारले सोचिदिएको भए हुन्थ्यो ।'

कान्तिपुरमा उनको तस्बिर र समाचार प्रकाशित भएपछि केही मनकारी व्यक्तिले आर्थिक सहयोग गरेका छन् । शुक्रबार दुई जनाबाट उनले ५० र २० गरी ७० हजार रुपैयाँ सहयोग प्राप्त गरेकी छिन् । त्यस्तै धरान उपमहानगरपालिकाका मेयर हर्कराज राईले पनि एक महिनाको तलब सहयोग गर्ने घोषणा गरेका छन् । मेयर राईले सामाजिक सञ्जालमार्फत सहयोगको घोषणा गरेका हुन् ।

थोरै नै भए पनि सहयोग प्राप्त भएपछि उनलाई केही राहत महसुस भएको छ । उनी भन्छिन्, 'अब सकियो भने सटर लिएर व्यापार गर्छु ।' आफूलाई जस्तो पीडा अरु ठेला व्यापारीहरूलाई नपरोस् भन्ने उनको चाहना छ ।