श्रममा रमाउने युवाको खाँचो

कुनै पनि काम सानो र ठूलो हुँदैन । त्यो मान्छेको दुःख र सुखसँग जोडिँदैन, यो त स्वाभिमानी मान्छेको सोच, विचार अनि शारीरिक तन्दुरुस्तीसँग जोडिन्छ । कामै नगर्ने पढेलेखेका मान्छेहरू समाजमा धेरै छन् । दिनभरि चोकमा बसेर तास–जुवा खेलेर, परिश्रमी मान्छेहरूको चाहिँदानचाहिँदा कुरा काटेर र उनीहरूलाई होच्याएरै दिन बित्छ । यसोभन्दा त आफ्नै खेतबारीमा पसिना बगाएर जे उब्जिन्छ, त्यसलाई बेचेर जीवन चलाउँदा मानव चोला सार्थक ठहरिन्छ ।

जीवन सधैं गुनासो र असन्तुष्टिहरू पाल्नका लागि मात्र होइन । यो त आफूले सक्ने श्रम गरेर खान र सन्तुष्ट भएर बाँच्नका लागि हो । यहाँ प्रश्न उठ्न सक्छ, ‘हामीले यति दुःख गरेर पाएको शैक्षिक प्रमाणपत्र खान र बाँच्न मात्र हो त ?’ हाम्रो योग्यता, दक्षताको कुरा एक ठाउँमा छ । हामीलाई त्यो अनुसारको काम नमिल्न सक्छ । हाम्रो देशमा शैक्षिक बेरोजगारको संख्या बढ्दो छ । पैसा हुनेहरू युरोपियन देशमा गएर उतै आफ्नो जीवनलाई व्यवस्थापन गर्ने गरेका छन् । कैयौं व्यक्ति अमेरिका उडेर आफ्नो देश फर्किंदैनन् भने कैयौं खाडीमा गएर रगत, पसिना रित्याएर अलिकति पैसा कमाएर फर्किन्छन् अनि कैयौं त्यही भूमिबाट रातो बाकसमा फर्किन्छन् ।

यहाँ रहनेहरू कतिपय तनावमा गएर आत्महत्यासम्म गर्न पुगेका छन् भने कोही दुर्व्यसनी हुन पुगेका छन् । सरकार यो विषयमा गम्भीर हुनु आवश्यक छ । दिनानुदिन बिदेसिएका युवा जनशक्तिलाई उनीहरूको योग्यता, दक्षता अनुसारको रोजगारी दिएर यहीँ रोक्ने वातावरण सिर्जना गर्नु आवश्यक छ । युवा जनशक्तिले पनि देशलाई हामीले नबनाए कसले बनाउँछ भनेर सोच्न जरुरी छ । देशको माया सबै युवामा हुनुपर्छ । पढेलेखेका मान्छेले ‘यो काम गर्नुपर्छ’, ‘यो गर्नु हुँदैन’ जस्ता मानसिकताभन्दा माथि उठेर स्वाभिमानी भएर आफ्ना लागि रोजगारी सृजना गर्न लागिपरून् युवाहरू ।

कसैले सानोभन्दा सानो ठानिएका काम गर्‍यो भने नानाथरी कुरा गरेर उसलाई हतोत्साहित बनाउने होइन, उसको कामलाई प्रशंसा गर्दै प्रोत्साहन गर्ने बानी बसालौं । कुरा काटेर खर्च गर्ने समयको कहिल्यै सदुपयोग गर्न जानेनौं । अरूले राम्रो काम गरिरहेको छ भने त्यसको प्रशंसा गर्न जानेनौं, उसलाई स्याबासी दिन कहिल्यै सिकेनौं । यो मानसिकता बदलेर नयाँ सोचको बीजारोपण अब गरौं आफू पनि खुसी होऔं, अरूलाई पनि खुसी पार्न सिकौं ।