‘धर्मगुरु’ र महिला हिंसा

भारतमा सन् २०१३ मा बलात्कार अभियोगमा हिरासतमा रहेका ढोँगी धर्मगुरु आशारामलाई अदालतले गत वर्ष दोषी ठहर गर्दै आजीवन कारावासको सजाय सुनायो । तिनका दुई सहयोगीलाई २० वर्ष जेल सजाय भयो । यता, हाम्रोमा बलात्कार आरोपी सिद्धबाबा भनिने कृष्णबहादुर गिरी सुनसरी जिल्ला अदालतबाट ३ लाख धरौटीमा छुटे र प्रहरीकै आँखाअघि फरार भए । उता, दिल्लीमा बलात्कारका चार अभियुक्तले मृत्युदण्ड पाउने भएका छन् ।

बलात्कार र हत्याका घटनामा कमी नआएको, अपराधीलाई कडा सजाय नदिइएको भन्दै लैंगिक न्यायका लागि संघर्षरत महिलाको दबाब बढ्दै गएपछि गत वर्ष भारतका राष्ट्रपति रामनाथ कोविदले १२ वर्षमुनिका बालिका बलात्कार गर्नेलाई मृत्युदण्ड दिने कानुनमा लालमोहर लगाए । महिला र बालबालिकामाथि शृङ्खलाबद्ध यौन अपराध र हत्याका घटना बढेसंगै कडा कानुनका पक्षमा जनदबाब सिर्जना भएकै कारण भारतीय प्रधानमन्त्री मोदीले विदेश भ्रमणकै क्रममा लन्डनबाट मन्त्रिपरिषद बैठक डाकेका थिए र फर्केलगत्तै बलात्कारीलाई मृत्युदण्ड हुने गरी अध्यादेश पास गराएका थिए ।

सरकार आफ्ना नागरिकप्रति पूर्णतः जवाफदेह, जिम्मेवार र उत्तरदायी भए मात्र सर्वसाधारणले न्याय पाउँछन् । नेपाल सरकार यस विषयमा गम्भीर हुन ढिलो भइसकेको छ । बोक्सी आरोपमा, दलित भएको आरोपमा निमुखालाई कुटपिट गर्ने, तिनका छोरीचेलीको यौनशोषण गर्नेहरूलाई कडा कारबाही हुन सके अवस्था केही सुध्रिन सक्थ्यो । कडा कानुनको अभाव अनि कार्यान्वयन संयन्त्रहरूको लापरबाही र उदासीनताका कारण अपराधीको संरक्षण हुने, पीडकलाई जमानतमा छोड्ने, पीडितलाई प्रलोभन दिई मिलापत्रका लागि दबाब दिने गर्नाले उपर्युक्त अपराध दोहोरिने गरेका छन् ।

छोरीचेलीहरू धर्मगुरु भनिनेहरूबाट यौनशाषणमा पर्नुमा अभिभावकको पनि लापरबाही देखिन्छ । त्यस्ता ढोँगी धर्मगुरुका प्रवचनमा लट्ठिएर अन्धभक्त बन्ने, धनसम्पत्ति चढाउने, सन्तानलाई सेवामा पठाउने गलत अभ्यासका कारण बालिकाहरू बलात्कारमा पर्ने गरेका हुन् । विश्वभरि ४ करोड अनुयायी रहेको दाबी गर्ने आशारामको मनोबल यही कारण चुलिएको थियो । यता, बाँकेका रामबहादुर चौधरी बाबा भनिनेले गाउँका बालिकाहरू जम्मा गरी टुनामुना सिकाएको नाटक गर्ने, नमान्नेलाई बोक्सीको आरोप लगाई कुटपिट गरी घर ल्याएर बलात्कार गर्ने गरेको साबित हुँदा पनि स्थानीय जनप्रतिनिधि कानमा तेल हालेर बसिरहे ।

अनुयायीहरूको अज्ञानताको फाइदा उठाउँदै केही ढोँगी धर्मगुरुले समाजमा अनैतिक व्यवहार देखाउँदा महान् सन्त, योगी र महात्मामाथि नै आशंका गर्नुपर्ने अवस्था उब्जिएको छ । यसले जीवनमूल्यलाई पतनोन्मुख गराउँदै छ । नैतिकता, सत्कर्म, सेवाभाव जस्ता मानवीय गुणहरू कुण्ठित, अपहेलित र तिरस्कृत हुँदै गएका छन् । समाजलाई मानवीय मूल्यका दृष्टिले उपयुक्त बनाउन दुइटा पाटालाई संगसंगै लैजानुपर्छ । पहिलो, कडा कानुन बनाउनुपर्छ । दोस्रो, शान्ति, न्याय र सहिष्णुतासहितको आचरणप्रति नागरिकलाई उत्प्रेरित गर्नुपर्छ । यस्तो हुन सके हाम्रो समाजको क्षयीकरण केही रोकिने थियो ।