प्रदेशमा राजनीतिक स्थिरता भए मुलुकको अर्थतन्त्र सुध्रिन्छ - कैलाश सिरोहिया- समाचार - कान्तिपुर समाचार
कान्तिपुर वेबसाईट
AdvertisementAdvertisement
लुम्बिनीको सामर्थ्य

प्रदेशमा राजनीतिक स्थिरता भए मुलुकको अर्थतन्त्र सुध्रिन्छ - कैलाश सिरोहिया

कान्तिपुर संवाददाता

काठमाडौँ — कान्तिपुर पब्लिकेसनका अध्यक्ष तथा प्रबन्ध निर्देशक कैलाश सिरोहियाले प्रदेशमा राजनीतिक स्थिरता भए मुलुकको अर्थतन्त्र सुध्रिने बताएका छन् । कान्तिपुर मिडिया ग्रुपले आयोजना गरेको 'कान्तिपुर लुम्बिनीको सामर्थ्य' विषयक अर्थ सामाजिक बहसलाई शनिबार सम्बोधन गर्दै यस्तो धारणा राखेका हुन् ।

'अहिले अर्थतन्त्रका प्रमुख समस्याहरु— पुँजीको अभाव, उच्च ब्याजदर, खुला सिमानाको दुरुपयोग भइरहेको छ, अनौपचारिक व्यापारको मार र समग्रमा भन्नुपर्दा असल उद्यम व्यापारका उल्झन हुन्' उनले भने ।

अध्यक्ष तथा प्रबन्ध निर्देशक सिरोहियाले गरेको सम्बोधनको पूर्ण पाठ :

शान्तिका दूत भगवान् गौतम बुद्धको जन्मस्थल लुम्बिनीमा यहाँहरू सबैलाई स्वागत छ !‘लुम्बिनीको सामर्थ्य’ अर्थात्लुम्बिनी प्रदेशको अर्थ–सामाजिक शक्ति, सम्भावना, समस्या र त्यसका समाधानबारे छलफल–विमर्श गर्न आयोजित यस कार्यक्रममा उपस्थित हुनुभएका सम्पूर्ण महानुभावहरूमा म कान्तिपुर मिडिया ग्रुपका तर्फबाट हार्दिक नमस्कार व्यक्त गर्दछु । हाम्रो निमन्त्रणा स्वीकार गरेर यस कार्यक्रममा उपस्थित भइदिनुभएका नेपाल सरकारका उपप्रधान तथा अर्थमन्त्री विष्णु पौडेलज्यू, संघीय मामिला तथा सामान्य प्रशासनमन्त्री अमनलाल मोदीज्यू, लुम्बिनी प्रदेशका मुख्यमन्त्री लीला गिरीज्यू, नेपाल राष्ट्र बैंकका गभर्नर महाप्रसाद अधिकारीज्यू, यस कार्यक्रमका मुख्य वक्ता तथा लुम्बिनी विकास कोषका उपाध्यक्ष भिक्षु मेत्तैय अवधेशकुमार त्रिपाठी ज्यूलाई विशेष धन्यवाद व्यक्त गर्दै हार्दिक स्वागत गर्दछु ।

कार्यक्रमका विभिन्न प्यानलका वक्ता तथा प्रस्तोता, हाम्रो निमन्त्रणा स्वीकार गरेर यहाँ आउनुभएका सम्पूर्ण महानुभाव, कान्तिपुर टेलिभिजन र इकान्तिपुर डटकमबाट यस कार्यक्रमको प्रत्यक्ष प्रसारण हेरेर बसिरहनुभएका दर्शक महानुभावहरूलाई पनि म हार्दिक स्वागत तथा धन्यवाद व्यक्त गर्दछु ।

कान्तिपुर मिडिया गु्रपले आफ्ना प्रकाशन र प्रसारण माध्यमबाट समाचार र विचार एकतर्फी रूपमा मात्रै प्रवाह नगरी तपाईंहरू सबैसँग प्रत्यक्ष छलफल पनि गरौं भनेर पछिल्लो समय यस्ता कार्यक्रम आयोजना गरिरहेको छ । यस्ता कार्यक्रमलाई हामीले संघमा मात्रै सीमित नराखेर पछिल्लो समय प्रादेशिक तहमा समेत आयोजना गरिरहेका छौं । यसअघि जनकपुरमा ‘मधेश मन्थन’ र विराटनगरमा ‘उज्यालो पूर्व’माथि विचार विमर्श गरी ती प्रदेशका सामर्थ्य, सम्भावना, समस्या र समाधानबारे गहन छलफल गरेका छौं । त्यसले सम्बन्धित क्षेत्रमा एक हदसम्म सकरात्मक प्रभाव पार्न सकेकोमा हामी खुशी पनि छौं । ती कार्यक्रमले खासगरी संघ, प्रदेश तथा स्थानीय सरकार र निजी क्षेत्र तथा नागरिकका मुद्दाहरु जोड्ने, अनि वर्तमान र भविष्यका सरोकारका विषयहरु पहिल्याउने काम गरेको छ ।

सम्बन्धित मुद्दाहरूका विषयमा सघन विमर्श होस् र त्यसले सम्बन्धित मुद्दाका समस्या समाधानका लागि दिशानिर्देश पनि गरोस्भन्ने हाम्रो उद्देश्य हो । यसलाई थप विस्तार गर्ने क्रममा लुम्बिनी प्रदेशका सार्वजनिक सरोकारका मुद्दाहरूमाथि सरोकारवाला पक्ष सबैलाई एकै ठाउँ राखेर आयोजना गरिएको सर्वपक्षीय बहस कार्यक्रम हो– ‘लुम्बिनीको सामर्थ्य’ ।

लुम्बिनीको सामर्थ्य विश्वको सांस्कृतिक मानचित्रको एउटा केन्द्रविन्दु पनि हो । शान्तिका दूत गौतम बुद्धको जन्मस्थल लुम्बिनी विश्वसम्पदा सूचीमा समेटिएसँगै यसले नेपालको पर्यटनको जग बसाल्न महत्त्ववपूर्ण भूमिका खेलेको छ । पर्यटनको जगमा यहाँको उत्पादन, सेवा उद्योग, व्यापार, कृषि, शिक्षा तथा स्वास्थ्य क्षेत्र विस्तारको गति जोडिएको छ । त्यसैले समग्र देशकै अर्थतन्त्रमा लुम्बिनी प्रदेशले तेस्रो स्थानका साथ महत्त्ववपूर्ण योगदान गरिरहेको छ । तथापि कोभिडकाल पछि विश्वभरी आएको मन्दीको असर यहां पनि परिरहेकोबारे हामी जानकार छौं । त्यसलाई कसरी तोड्न सकिन्छ भन्नेबारे पनि यहां पनि हामी छलफल गर्नेछौं ।

तीव्र गतिमा विकास भइरहेको लुम्बिनी प्रदेशलाई केन्द्रीय सरकारका अन्तरसम्बन्धित निकायहरूको सहयोग र प्रदेशमा समेत राजनीतिक स्थिरता भइदिए मुलुकको अर्थतन्त्रमा थप योगदान गर्न सक्छ भन्ने मलाई लागेको छ । किनभने यस प्रदेशको नजिकै अर्थात्छिमेकी मुलुक भारतको उत्तर प्रदेश र बिहार जस्तो विशाल बजार छ । त्यसकारण यस प्रदेश थप गतिशील हुँदै मुलुककै समृद्धिको संवाहक बन्ने अवसर आएको छ । तर त्यसको उपयोग गर्ने समुदाय तपाईहरू नै हो । त्यसका लागि संघ, प्रदेश, स्थानीय तहदेखि निजी क्षेत्र, विज्ञ समुदाय तथा आम नागरिकको के–कस्तो भूमिका तथा योगदान हुनुपर्छ भन्ने विषयको पहिचान गर्न हामी माध्यम बनेर यहाँ उपस्थित भएका हौं ।

यस कार्यक्रममा यहाँका प्रमुख चार वटा मुद्दाहरु माथि केन्द्रित रहेर छलफल गर्दैछौं । पहिलो सत्रका रूपमा संघीयता संस्थागत गर्ने उपायहरुमाथि विमर्श हुनेछ । किन प्रदेशका मुख्यमन्त्री चयन भएको लामो समय बित्दा पनि मन्त्रिपरिषद्गठन हुन सक्दैन ? प्रदेश सरकार बनेपछि पनि त्यो किन फेरबदल भइरहन्छ ? विकास निर्माणले किन गति समात्न सकिरहेको छैन ? के अब संघीयता संस्थागत गर्न ढिलो भएन र ? पहिलो सत्रमा यस्ता विषयहरु माथि छलफल हुनेछ ।

राजनीति स्थायित्वले दिने एउटा मुख्य परिणाम भनेकै विकास पूर्वाधारकोनिर्माण हो। त्यसकारण राजनीतिक स्थायित्वसँगै विकास निर्माणले प्राथमिकता पाउनुपर्छ भनेर हामीले आजको दोस्रो सत्रमा ‘पालिका र पूर्वाधार’ विषयमाथि छलफल गर्दैछौं । यहाँका ठूला नगरदेखि गाउँगाउँमा विकास निर्माणका काम के–कसरी गर्ने भन्ने विषयको पहिचान यस सत्रले गर्नेछ ।

यस प्रदेशका लागि अर्को महत्त्ववपूर्ण विषय भनेको अर्थतन्त्रको विकास हो । अहिले अर्थतन्त्रका प्रमुख समस्याहरु— पुँजीको अभाव, उच्च ब्याजदर, खुला सिमानाको दुरुपयोग गर्दै भइरहेको अनौपचारिक व्यापारको मार र समग्रमा

भन्नुपर्दा असल उद्यम व्यापारका उल्झन हुन्। यिनै मुद्दालाई केन्द्रित गरेर तेस्रो सत्रमा ‘अर्थतन्त्रका अवरोध’माथि छलफल गर्नेछौं । जहाँ नेपाल राष्ट्र बैंकका गभर्नरदेखि यहाँका उद्योगी व्यवसायी र विषयविज्ञबीच छलफल हुनेछ । यस सत्रले यहाँका स्रोत–साधनको पहिचान, समस्या, सम्भावना र व्यवस्थित गर्ने उपायको खोजी गर्दै अर्थतन्त्रलाई गतिशील बनाउने मुद्दा पहिल्याउनेछ ।

अन्तिम तथा चौथो सत्र लुम्बिनीको पर्यटनमाथि केन्द्रित हुनेछ । मैले भन्नै पर्दैन, पर्यटनको विकास भन्नेबित्तिकै यहाँ भर्खरै निर्माण सम्पन्न भएको ‘गौतम बुद्ध अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल’को व्यवस्थापनदेखि अन्तर्राष्ट्रिय उडान के हुन्छ भन्ने सबैलाई थाहै छ । सरकारदेखि निजी क्षेत्रले यहाँ गरेको अर्बौं लगानीको प्रतिफल होस्या नागरिकको जनजीविकामा बदलाव ल्याउने यो विमानस्थलको प्रभावकारी व्यवस्थापन गर्ने जिम्मेवारीबाट कोही पनि उम्कन मिल्दैन । खासगरी नेपाल सरकारले छिमेकी मुलुक भारतसँग उचित कूटनीतिक पहल गरी यस अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलको हवाई रुटको बन्द बाटो खुला गर्न जरुरी छ । त्यसपछि मात्रै हाम्रो पर्यटनको उडान अन्तर्राष्ट्रिय रूपमा थप मजबुत हुनेछ । यसैलाई ध्यानमा राखेर हामीले अन्तर्राष्ट्रिय उडानदेखि गन्तव्यसम्मका विषयमाथि अन्तिम सत्रमा छलफल होस्भन्ने चाहेका छौं ।

मलाई लाग्छ, हाम्रा समग्र यी सत्र समस्याका विषयमा मात्रै सीमित हुने छैनन्, यिनले समस्या समाधानका उपायसमेत पहिल्याउने छन् । उपाय निकाल्नैपर्छ । किनभने छोटो अवधि अर्थात् तीन दशकमा मात्रै नेपालले ठुल्ठूला राजनीतिक परिवर्तन त गरिसकेको छ, तर अपेक्षित रूपमा आर्थिक विकास गर्न सकेको छैन । अब बेला आइसकेको छ— सबै जना जुट्ने र देशको विकासका निम्ति लागिपर्ने । त्यसका लागि हामी सबैको भूमिका उत्तिकै छ भन्ने धारणा राख्दै यहाँ उपस्थित सम्पूर्ण महानुभावहरूलाई फेरि पनि हार्दिक स्वागत गर्दै म यहांबाट

बिदा हुन चाहन्छु ।

धन्यवाद ।

प्रकाशित : माघ २१, २०७९ १०:२९
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्

ग्रेटाको एलिनर अवतार

ग्रेटा राणालाई म सोधिरहन्थेँ– के बेलायत योर्कसायरको परिवेश र आफन्तलाई तपाईं अहिले पनि सम्झिनुहुन्छ ? के तपाईंलाई नेपालमा आउटसाइडर हुँ भन्ने महसुस कहिल्यै भयो ?
सगुना शाह

शाश्वत सत्य हो– मृत्यु । तर, कसैलाई गुमाउनुपरेको अवस्थामा यसको बोध गर्नु र स्वीकार गर्नु नितान्त गाह्रो विषय हो । विगत केही वर्षदेखि शारीरिक अस्वस्थताका बावजुद ग्रेटा राणाको अधिकांश समय लेखन/पठनमै बितेको थियो । उनको सक्रियता हेर्दा यति छिट्टै उनलाई गुमाउनपर्ला भन्ने कल्पनासमेत कहिल्यै गरिनँ । उनलाई ब्रेन ट्युमर भएको थियो । र, केही समयदेखि उनी मस्तिष्कमा पानी जम्ने समस्याबाट पीडित थिइन् ।

कोभिड–१९ को महामारीपछि उनको उपचारमा संलग्न डाक्टरले मानिसहरूसँगको बाक्लो भेटघाटबाट उनलाई पाबन्दी लगाएको थियो । मन हुँदाहुँदै कत्ति कुरा गर्न नपाएकामा उनी दुःखी अनि विचलित पनि थिइन् । छोरा सरित, बुहारी प्रमा अनि दुई नातिनीसँग उनको सम्बन्ध सुमधुर थियो । आफ्ना साहित्यिक कार्यक्रमहरूमा परिवार र नजिकका एक–दुई साथीहरूको उपस्थिति उनका लागि निकै महत्त्वपूर्ण थियो । मलाई लाग्छ, पछिल्ला वर्षहरूमा विशेषतः श्रीमान् मधुकरशमशेर राणालाई गुमाएपछि नितान्त एक्लो भएकी ग्रेटाका सबैभन्दा नजिकको साथी भन्नु नै शब्द अनि चौबीसै घण्टा उनको सेवाका लागि राखिएका नर्स थिए । अविच्छिन्न रूपमा लेख्नु अनि पढ्नुका साथै ग्रेटा रंगमञ्चमा पनि सक्रिय थिइन् । झन्डै ८० को उमेर अनि प्रतिकूल परिस्थितिका बावजुद एकाग्र भएर आफूले रुचाएको काम निरन्तर गरिरहने उनको इनर्जी देखेर मलाई अचम्म लाग्थ्यो । सबैभन्दा अचम्म त आफ्नो जन्मथलो अनि देश छाडेर ६० वर्षीय वैवाहिक जीवनमा उनले नेपाललाई कर्मथलो बनाउन सकेकामा लाग्थ्यो !

...

‘के आफ्नो ठाउँ, त्यहाँको परिवेश, आफ्ना मान्छे मिस गर्दिनथिइन् उनी ? आफूलाई नेपाली भन्न रुचाए पनि के तपाईंलाई आउटसाइडरजस्तो महसुस भयो कहिल्यै ?’ उनीसमक्ष मेरा प्रश्न यस्तै हुन्थे । ७ वर्षको उमेरमा पहिलो कविता लेखेको क्षण सम्झिँदै उनी भन्थिन्, ‘बेलायतमा सानो हुँदा पानी परेपछि भिजेको चिसो माटोको मीठो सुगन्ध हुन्थ्यो, नेपालको त्यस्तै माटाको सुगन्धले मलाई मेरो घरको सम्झना आउँछ ।’ चिराग बाङ्देलले बनाएको वृत्तचित्रमा घर सम्झेर भक्कानो छाडेर उनी रोएको दृश्य प्रत्येकपटक हेर्दा मेरो मन भरिएर आउँछ । उनको जीवनमा आधारित त्यो वृत्तचित्र सम्भवतः अन्तिम रेकर्डिङ भएको छ । यसमा म पनि आबद्ध हुन पाएकामा गौरव महसुस भएको छ मलाई ।

ग्रेटा पेनिगंटन राणाको जन्म ७ फेब्रुअरी १९४३ मा बेलायतको कोइला खानीको सहर क्यासलफोर्ड योर्कसायरमा भएको थियो । संसारले प्रिभिलेजका रूपमा हेर्ने पश्चिमी समाजमा जन्मिनु–हुर्किनु कस्तो थियो भन्ने मेरो एक प्रश्नको जवाफमा उनले आफ्नो बाल्यकाल द्वन्द्वपछिको नैराश्यता अनि अभावमा कठिन रहेको बताएकी थिइन् । आमा शिक्षिका भएकाले उनले आफ्नो प्रारम्भिक शिक्षा दुई वर्षको कलिलो उमेरमै सुरु गरिन् । तर, त्यो बेला लत्ता–कपडा, खाद्यपदार्थ अनि किताब राशनका रूपमा पाइने बताएकी थिइन् । शिक्षिका आमाले अनिवार्य काम गर्नुपर्थ्यो र आफू पहिलो सन्तान भएकाले घर सम्हाल्ने काम ग्रेटाले कलिलो उमेरदेखि नै गर्नुपर्‍यो । पछि नेपालमा एउटा सम्भ्रान्त राणा परिवारमा विवाह भएर भित्रिएपछि भने आमाले भन्दा सासूआमाले असाध्यै माया गरेको सम्झना गर्थिन् उनी ।

...

ग्रेटासँगको मेरो पहिलो भेट चिराग बाङ्देलमार्फत समर आर्ट्स फेस्टिवलमा भएको थियो । दुईदिने महोत्सवको तयारी अनि तत्पश्चात् विभिन्न साहित्यिक कार्यक्रमको सिलसिलामा उनीसँग सामीप्य बढ्दै गयो । त्यसै महोत्सवमार्फत मैले भारतका लेखकद्वय जग र बनी सुरैया अनि पाकिस्तानका कवि इक्रम बसरासँग पनि नजिक हुने र उनीहरूका साहित्यबारे जान्ने मौका पाए । पछि उनी श्रीलंकाका लेखक रोमेश गुणशेखरालाई नेपाल बोलाउने तरखरमा थिइन्, तर दुर्भाग्यवश नेपालमा आएको महाभूकम्पले त्यो सम्भव भएन । पारिवारिक नाता आफ्नो ठाउँमा छँदै थियो, जसबारे उनका श्रीमान् मधुकरशमशेर राणा र म अक्सर गफ गर्थ्यौं । तर, त्यसभन्दा माथि मलाई ग्रेटाको व्यक्तित्व र उनले लेखेका किताबले प्रभाव परेका थिए । उनीसँगको सामीप्यता हामी दुवैको साहित्यप्रतिको रुचिकै कारण थियो । मैले त्यतिबेलासम्म उनका केही कवितासंग्रह र उपन्यास ‘हिडन वुमन’ पढेको थिएँ । पेन इन्टरनेसनलका केही पुराना सक्रिय साहित्यकार र नयाँ पुस्ताका केही साहित्यकारसँग हातेमालो गरी हामीले ‘प्यान एसिया क्रिएटिभिटी’ भनेर केही लेख्ने जमर्को पनि गरेका थियौं, तर त्यो संस्था लामो समयसम्म चलाउन सकेनौं ।

साहित्यमा सबैभन्दा बढी रुचि उनलाई कवितामा थियो र लेखकको रूपमा आफ्नो ‘हाइएस्ट फर्म’ या ‘एक्सिलेन्स’ पनि उनी यसै विधालाई मान्थिन् । उनी बेन जोन्सन र विलियम शेक्सपियरबाट नितान्त प्रभावित थिइन् । उपन्यास, कविता अनि अनुवादमा लामो समयदेखिको उनको सक्रियताबारे धेरैलाई थाहा छ । तर, पछिल्लो समय उनले नाटक मञ्चनमा विशेष रुचि राख्न थालेकी थिइन् । एकाध नाटक मञ्चन भने पहिले पनि गरेकी थिइन् उनले ‘द एम्बेसी स्टरलिङ प्लेयर्स’ मार्फत, जसबाट उठेको पैसा आर्थिक रूपमा कमजोर बालबालिकाको अध्ययनका निमित्त थियो ।

उनी मलाई निर्धक्क विश्वास गर्थिन् । मेरा कुनै पनि कुरालाई नाइँ भन्थिनन् । मेरो कुनै पनि कुरा, सरसल्लाह उनी उत्तिकै मनन पनि गर्थिन् । मेरो लागि आएको हरेक फोन कल उनको एउटा वाक्यबाट सुरु हुन्थ्यो, ‘हे सगुना लिसन !’ यसै सिलसिलामा एक दिन उनको फोन आयो । उनले त मलाई विलियम शेक्सपियरको नाटक ‘अ मिड समर नाइट्स ड्रिम’ मा मुख्य हिरोइनको भूमिकामा पो लिन खोजेकी रहिछन् । हाँसो उठ्यो । मैले भने, ‘मुख्य पात्र खेल्ने मेरो के हुती मुवा, बरु मै खोज्छु पात्रहरू ।’ यसरी रंगमञ्चमा आफ्नो पहिचान स्थापना गरेका साथीहरू आशान्त शर्मा, सरोज अर्याल, दिव्य देव, उत्पल झा, आकांक्षा कार्की, गुञ्जन दीक्षित अनि आभास कर्माचार्यसँग कुराकानी भयो र सुरु भयो नाटकको तयारी । म र चिराग बाङ्देल त नाटकमा हुनैपर्ने थियो उनका लागि । मलाई आफूले निर्वाह गर्न सक्छुजस्तो लागेको ‘ग्रे शेड’ भएको पात्र आफैं छानें । र, मूर्ख परी टिटानियाको भूमिका निभाएँ । उनको निर्देशनमा बनेको यस नाटकले उनलाई एउटा नयाँ परिवारको न्यानोपन दियो । उनी हाम्रो ‘मुवाँ’ अनि हामी ‘न्यु शेक्सपियर वालाज’ भयौं । यसमा दिव्य देवले मुख्य भूमिका निभाए र निर्देशनमा पनि निकै मद्दत गरे । त्यो नाटक सन् २०१६ मा मञ्चन भएको थियो । यसले ग्रेटामा एउटा नयाँ ऊर्जा थपेको थियो । ‘न्यु शेक्सपियर वालाज’ ले हरेक वर्ष शेक्सपियरद्वारा लिखित कमेडी गर्ने प्रतिबद्धता जनाए पनि हामीले त्यो गर्न सकेनौं । यसका विभिन्न कारण थिए, तर मुख्य थियो आर्थिक पाटो । नाटक मञ्चन गर्न चाहिने आर्थिक सहयोग त्यसअघि नेपाल ब्रिटेन सोसाइटीसँग आबद्ध सञ्जीव पाण्डे, प्रतिमा पाण्डे अनि कलाकार चिरागले गरेका थिए । ग्रेटासँग आफ्नै फन्ड पनि थियो, तर पनि त्यो त्यति सजिलो काम थिएन ।

जसोतसो हामीले २०२० मा फेरि एकपटक अर्को कमेडी ‘एज यु लाइक इट’ मञ्चन गर्ने निर्णय गर्‍यौं । लकडाउनले सबै कुरा ठप्प भएको त्यो बेला रंगमञ्चका कलाकार पनि फुर्सदिला, तर आर्थिक मन्दीको दौरबाट गुज्रिरहेका थिए । सबैलाई केही कुरामा अल्झिऊँ भन्ने थियो, जसले मानसिक रूपमा पनि तनावरहित राखोस्, तर अफसोस ग्रेटा यसपटक त्यति सक्रिय हुन सकिनन् । कारण प्रतिकूल स्वास्थ्य अनि डाक्टरले उनलाई संक्रमण नहोस् भनेर लगाएको पाबन्दी । यस्तोमा आशान्त शर्मा अघि बढे र निर्देशनको सम्पूर्ण अभिभारा आफ्नो काँधमा लिए । रिहर्सलका दौरान ग्रेटा हामीसँग अनलाइनमा जोडिइन् । प्रारम्भिक दौरको काम सबै अनलाइन नै भयो । राति अबेलासम्मै पनि उनी हामीसँग जोडिएर हामीलाई सब–टेक्स्ट बुझाउँथिन् । केही साथीहरूले सुरु गरेको काम छोडे, केही नयाँ जोडिए, जसोतसो नाटक मञ्चन भयो । यसका दौरान मप्रति उनी झन् ‘प्रोटेक्टिभ’ भएको पाएँ । ग्रेटा स्पष्ट वक्ता थिइन्, नो नन्सेन्स खाले । कतिपय अवस्थामा उनी ‘डिस्मिसिभ’ लाग्थ्यो होला केहीलाई । उनको व्यक्तित्व अनि स्वभावको त्यो अभिभारा यसपटक भने मैले वहन गर्नुपरेको थियो र यो उनले महसुस गरेकी थिइन् । उनको सपना थियो– आफ्ना कलाकारहरूलाई योर्कसायर लिएर जाने र त्यहाँ नाटक मञ्चन गर्ने, जुन अधुरै रह्यो । राज्यले यस्ता कार्यहरूमा उचित सहयोग नगर्ने मात्र होइन, पन्छिने कुरालाई लिएर उनी दुःखी हुन्थिन् ।

उनको यो सपना सायद एक मात्रै पूरा हुन बाँकी काम थियो भन्ने मलाई उनको पछिल्लो प्रकाशित किताब ‘घोस्ट इन द ब्याम्बो’ पढेपछि अझै महसुस भयो । त्यस उपन्यासको मुख्य पात्र एलिनर धेरै हदसम्म उनी आफैं हुन् । उनले कतै भनेकी छन्, ‘जीवनी लेखेँ भने मैले सायद धेरैको चित्त दुखाउनेछु, त्यसैले म आफ्ना कुरा उपन्यासका पात्रमार्फत भन्छु ।’ ‘घोस्ट इन द ब्याम्बो’ मा एउटा काल्पनिक सहर लपालिस्तानको कथा छ । वास्तवमा ग्रेटाले आफ्नो यौवनकालका कार्यक्षेत्र लाओस, अफगास्तिान अनि पाकिस्तानलाई लिएर त्यस काल्पनिक ठाउँको निर्माण गरेकी छन् । १९७० को दशकमा पहिलोपटक विवाहपश्चात् नेपाल आएकी ग्रेटाले नेपाल रेडक्रस सोसाइटी, समाज कल्याण मन्त्रालय अनि इसिमोडमा कार्यरत हुँदा यहाँको दुर्गम क्षेत्रमा काम गर्ने मौका पाइन् । पछि यही दुर्गम क्षेत्रका विशेषगरी महिला पात्रले उनका उपन्यास अनि कवितामा स्थान ओगटे । ‘घोस्ट इन द ब्याम्बो’ उनले लेख्दै गरेको ट्रिलोजीको दोस्रो भाग थियो भने यसको अन्तिम किताब प्रकाशनका लागि तयार छ । साथै राणाकालीन समयका महिला पात्रहरूको सेरोफेरोमा लेखिएको ‘हिडन वुमेन’ को दोस्रो संस्करण पनि केही समयअघि प्रकाशित भएको छ । ग्रेटाको निधनले नेपालमा रही अंग्रेजीमा कलम चलाउने अग्रज साहित्यिक अभियन्ताको एक अध्यायको अन्त्य भएको छ । जनवरी १, २०२३ मा म उनलाई निकै समयपछि भेट्न गएकी थिएँ । अफसोस धेरै ढिलो भयो ।

प्रकाशित : माघ २१, २०७९ १०:२७
पूरा पढ्नुहोस्
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्
×