सडक दुर्घटना उस्तै विकराल : ७ वर्षमा १३ हजारको मृत्यु 

काभ्रेको बेथानचोकमा गत मंसिर २७ मा बस दुर्घटनामा पर्दा एकै परिवारका ८ सहित १८ जनाको मृत्यु थियो । गत असोज २० मा हेटौंडाबाट वीरगन्ज गइरहेको बस बाराको अमलेखगन्जमा दुर्घटना हुँदा १६ जनाले अकालमै ज्यान गुमाएका थिए । २०७८ फागुनमा संखुवासभाको मादीबाट झापा जाँदै गरेको बस मादीकै पुलुङमा दुर्घटना हुँदा १३ जनाको घटनास्थलमै मृत्यु भयो । त्यही वर्षको असोज २६ मा बाँकेको नेपालगन्जबाट मुगुको गमगढी जाँदै गरेको बस मुगुको छायानाथ (पिना) मा दुर्घटना हुँदा २३ जनाले ज्यान गुमाए ।

यान्त्रिक परीक्षणबिनै सवारी गुडाउने, चालकले मादक पदार्थ सेवन गर्ने, इन्जिनियरिङबिनै सडक खन्ने, पैसा कमाउने लोभमा चालकले आराम नगर्ने, द्रुत गतिमा सवारी गुडाउनेजस्ता कारणले सडक दुर्घटना भइरहेको देखिन्छ । दुर्घटनाको कारण पहिचान गरेर त्यस्ता गतिविधि नियन्त्रण गर्नेतर्फ सरकारको पर्याप्त ध्यान गएको पाइँदैन ।

नेपाल प्रहरीले २०७५ मा गरेको एक सर्वेक्षणमा बिहान ६ बजेदेखि मध्याह्न १२ बजेसम्म २६ प्रतिशत, १२ बजेदेखि साँझ ६ बजेसम्म ३२ प्रतिशत, साँझ ६ देखि राति १२ बजेसम्म २८ प्रतिशत र त्यसपछि बिहान ६ बजेसम्म १४ प्रतिशत दुर्घटना हुने गरेको पाइएको थियो । प्रहरीको सीआईडी म्यागजिन–२०७६ अनुसार यो एक वर्षको दुर्घटनालाई अध्ययन गरेर तयार पारिएको तथ्यांक हो । तर त्यसअनुसार दुर्घटना रोकथाम तथा नियन्त्रणको कार्यक्रम ल्याइएन ।

आर्थिक वर्ष ०७२/७३ मा सडक दुर्घटनाबाट १ हजार ७ सय १४ को ज्यान गएको थियो भने १ सय ६ जना अंगभंग भएका थिए । ०७३/७४ मा २ हजार ४४ को मृत्यु र १ सय ८ को अंगभंग, ०७४/७५ मा २ हजार १ सय ६७ को मृत्यु र १ सय ५३ को अंगभंग भएको थियो । यस्तै ०७५/७६ मा २ हजार २ सय ८४ को मृत्यु र २ सय ५६ को अंगभंग, ०७६/७७ मा १ हजार ७ सय ४७ को मृत्यु र २ सय २३ को अंगभंग भएको थियो । ०७७/७८ (कोभिड काल) मा दुर्घटना र मृत्युको दर घटेको थियो । त्यो वर्ष दुर्घटनामा परी १ सय २२ ले ज्यान गुमाएका थिए भने ८ जनाको अंगभंग भएको थियो । ०७८/७९ मा २ हजार २ सय १८ को मृत्यु र ३ सय ८ को अंगभंग भयो । चालु आर्थिक वर्ष ६ महिनामा सात सयभन्दा बढीले सार्वजनिक र निजी सवारी दुर्घटनामा ज्यान गुमाएका छन् ।