कान्तिपुर वेबसाईट
AdvertisementAdvertisement
२४.१२°C काठमाडौं
काठमाडौंमा वायुको गुणस्तर: १३४

काबुल विस्फोट : तीजकै दिन पुछियो सिउँदो

चन्द्रबहादुर र कृष्णबहादुर अन्तिमपटक गएर फर्कने भन्दै परिवारसँग बिदा भएका थिए । चन्द्र फर्किएर जिमखाना चलाउने योजनामा थिए । कृष्णलाई घरको ऋण तिर्नु थियो ।

बाँके र चितवन — चन्द्रबहादुर पुन र कृष्णबहादुर थापा परिवारसँग छुट्टिएको धेरै भएकै छैन । बिदा सकेर फर्कन लागेका उनीहरूको गन्तव्य एउटै थियो । दुवै जना फरक–फरक ठाउँका । चिनजान पनि थिएन । तर आज उनीहरू दुवैका परिवारले भोगिरहेको वेदना एउटै छ ।

काबुल विस्फोट : तीजकै दिन पुछियो सिउँदो

शोक उस्तै छ । भदौ पहिलो साता मात्र फर्किएका चन्द्रबहादुरले तीजका दिन पत्नीलाई फोन गरेका थिए । त्यही उनको अन्तिम बोली भयो ।

घरको ऋण तिर्ने गरी छिट्टै फर्कने वाचा गरेका कृष्णबहादुरको त्यही भेट परिवारसँग अन्तिम हुन पुग्यो । सोमबार राति अफगानिस्तानमा भएको आत्मघाती विस्फोटमा यी दुवैको मृत्यु भयो । तीजको बिहानै चन्द्रबहादुरले पत्नी धनमायालाई फोन गर्दा उनी व्रतको तरखरमा थिइन् । पूजाका सरसामान जुटाउँदै थिइन् । मध्याह्न दोस्रोपटक फोन आयो । त्यति बेला उनी सिन्दूर, चुरा र गरगहनामा सजिएकी थिइन् ।

चन्द्रबहादुरले भने, ‘तीजमा चिटिक्क भएर नाच्न जानू । फेसबुकमा फोटो राख्नू, म लाइक र कमेन्ट गरौंला ।’ धनमायाले गुलाबी रंगको सारी र रातो चुरामा फोटो खिचाइन् । अपलोड गराउँदा साँझ ७ बजिसकेको थियो । अरू बेला पतिले तत्काल लाइक गरिहाल्थे । यसपटक एक घण्टासम्म पनि प्रतिक्रिया आएन । धनमाया आफैंले फोन गरिन्, उठेन । लोग्नेकै आयु बढाउन निराहार व्रत बसेकी उनी । सुरुमा झनक्क रिसाइन् । फेरि सोचिन्, यस्तो त कहिल्यै हुँदैनथ्यो । त्यो रातभर फोटोमा पतिको ‘लाइक’ कुर्दैमा बित्यो ।

भोलिपल्ट अफगानिस्तानमा बम विस्फोटमा नेपालीसमेत परेको खबर आयो । धनमायाले पनि गाइँगुइँ सुनिन् । सुरुमा उनलाई चन्द्रबहादुर घाइते मात्र भएको र अस्पतालमा राखिएको भनियो । यसले केही आशा पलायो । तर, दुबईमा रहेका दाजुले फोन गरेपछि भने उनी छाँगाबाट खसेझैं भइन् । चन्द्रबहादुरले उनलाई सधैंका लागि छाडेर गइसकेका रहेछन् ।

त्यसयता रुँदारुँदा उनको आँसु सुकिसक्यो । मोबाइलमा आफ्नै फोटो नियाल्दै भन्छिन्, ‘अब यो फोटोमा उहाँको लाइक कहिल्यै आउने छैन ।’ बाँकेको कोहलपुर–२, प्रेमनगरमा घर भएका ३५ वर्षीय चन्द्रबहादुर १३ वर्षअघि रोल्पाको लिबाङ–१, सल्लेबोटबाट बसाइँ सरेर आएका थिए । ६५ वर्षीय बाबुका सहारा, तीन दिदीका आडभरोसा, दुई सन्तानका पिता र पत्नीका खुसी थिए उनी ।

लामो समय दुबईमा रोजगारी गरेका उनी आठ वर्षअघिदेखि अफगानिस्तान आउजाउ गर्दै थिए । धनमायाका अनुसार उनी दैनिक व्यायाम गर्थे । दौडमा रुचि राख्थे । खानपिनमा असाध्यै ध्यान दिन्थे । अफगानिस्तान गएपछि उनले जिम हलमा काम पाए । उनको प्रस्तुति देखेर कम्पनीले उनलाई प्रशिक्षक बनायो ।

‘यस वर्ष मात्रै काम गरेर अब नफर्किने गरी नेपाल आउने उहाँको योजना थियो,’ उनले भनिन् । उनी डेढ महिनाअघि मात्र परिवार भेट्न आएका थिए । त्यति बेला एक वर्षपछि स्वदेश फर्किएर जिम सेन्टर खोल्ने योजना सुनाएका थिए । धनमायाले सुनेअनुसार घटनाका दिन चन्द्रबहादुर जिम हलमा काम सकेर कोठामा फर्किंदै थिए । विस्फोटको आवाज आएपछि जिम हलतिरै फर्किए ।

उनी घाइते साथीहरूलाई उद्धार गर्नतिर लागे । त्यही बेला उनको छातीमा गोली बर्सियो । ‘उहाँले आफ्नै ज्यानको बाजी राखेर अरूलाई त बचाउनुभएछ, हामी यहाँ पलपल मर्ने भयौं,’ उनले भक्कानिँदै भनिन्, ‘बूढो बाउ र चिचिला छोराछोरी अब कसरी सम्हाल्नू ?’ दुर्घटनाको तीन दिनसम्म पनि बुबा रवेबहादुरलाई छोरो बितेको पत्तो थिएन ।

अस्पतालमा उपचार भइरहेको भन्दै परिवारले लुकाइरहे । बिहीबार धनमायाले ठूलो हिम्मत जुटाएर ससुरालाई खबर सुनाइन्, ‘छोरा रहेनन् बा ।’ सुनेर उनी रन्थनिए । गहभरि आँसु पार्दै भने, ‘हे दैव यो के सुन्नुपर्‍यो ?’ त्यसपछि बुहारी, नातिनातिना उनकै काँधमा टाउको राखेर रुन थाले । रवेबहादुरले हिम्मत जुटाउँदै भने, ‘नरोऊ । म अझै बाँच्छु, तिमीहरूका लागि ।’

चन्द्रबहादुर तीन छोरीपछि जन्मेका एक्ला छोरा थिए । उनी पाँच वर्षकै छँदा आमा दमको रोगले बितिन् । पिताले एक्लै मजदुरी गरेर चार सन्तान हुर्काएका थिए । ‘जवानीमा श्रीमतीले छोडी, बुढेसकालमा छोरो गयो,’ उनले बुहारीले ओढेको रुमालले आँसु पुछ्दै भने, ‘अब नातिनातिना र बुहारीका लागि बाँच्छु ।’

कृष्णबहादुर थापा अफगानिस्तानमा सुरक्षा गार्डको काम गर्थे । बिदा सकेर भदौ ३ गते मात्र काबुल फर्केका थिए । पत्नी लक्ष्मीले उनलाई जान नदिन निकै प्रयास गरिन् । राहदानीसम्म लुकाइदिइन् । त्यसपछि उनी बिदा थपेर आउँछु भन्दै काठमाडौं लागे । तर त्यहाँ पुगेपछि अफगानिस्तान उड्ने भएँ भन्दै फोन गरे । बाँकी हरहिसाब मिलाएर चाँडै फर्कने उनको वाचा थियो । तर, विस्फोटमा परेर ५२ वर्षकै उमेरमा उनी बिदा भए ।

चितवन सदरमुकाम भरतपुरदेखि लगभग १२ किमि पश्चिममा छ पार्वतीपुर बजार । केही तल गएर दक्षिण लागेपछि कालिका चोक । चोकभन्दा अलि परको घर । अगाडिपट्टि बालुवा चाल्न ठिक्क पारिएको तारजाली उभ्याइएको छ । माथिल्लो तला प्लास्टर तयारी हुँदै थियो । घरबाहिर पूरै सन्नाटा छ । भित्री कोठामा रुवाइ सुनिन्छ । थापाको घरमा बिहीबार मध्याह्नको माहोल यस्तै देखिन्थ्यो ।

नेपाली सेनाका जागिरे थापाले १५ वर्षअघि अवकाश पाएका थिए । त्यसपछि सुरक्षा गार्डमा काम गर्न काबुल गए । ‘उमेरले गाह्रो हुने अवस्था हो, त्यसमाथि त्यस्तो अशान्त देशमा नजानुस् भनेका थियौं,’ साइँली भाइबुहारी सुनिताले भनिन् । तर थापा घर बनाएको ऋण तिर्नकै लागि पनि पुगेर आउन चाहन्थे । ‘यसपटक धेरै नै कर गरेका हौं, दाइ झोला पनि नलिई काठमाडौं जानुभएको हो ।

जे जसरी जानुभयो, चाँडै फर्कनुहोला भन्ने थियो । एक्कासि यस्तो दुःखद खबर आयो,’ भाइ बलरामले भने । आफन्तका अनुसार घर बनाउँदाको ३५ लाखभन्दा धेरै ऋण छ । पहिलो तला पूरा गरे पनि दोस्रो तलाको काम बाँकी छ । साइँला र कान्छा भाइ पनि सेनामै जागिरे थिए । तीनै छोराले बुबा गुञ्जबहादुरको पथ पछ्याएका थिए ।

‘ठूलो छोरो जन्म्यो भन्ने सुनेपछि बिदा लिएर आएँ, त्यसपछि जागिरमा फर्किनँ । आज त्यही छोरो मलाई कहिल्यै नभेट्ने गरेर गयो,’ ७८ वर्षे गुञ्जबहादुरले आँसु टिलपिल पार्दै भने । थापाका दुई भाइ छोरा छन् । जेठा छोरा दुबईमा छन् । पत्नी लक्ष्मी र आमा चित्रकुमारी रुँदारुँदै बेहोस हुन्छन् । कान्छा छोरा रञ्जितलाई उनीहरूलाई सम्झाउन मुस्किल परेको छ । जेठा रमेश दुबईबाट हिँडिसकेका छन् ।

प्रकाशित : भाद्र २०, २०७६ ११:१७
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्
जनताको राय

बैंकमा लगानीयोग्य रकम थुप्रिएर साढे ६ खर्ब नाघेको छ। बैंकहरूले ब्याजदर घटाउँदासमेत कर्जा प्रवाह बढ्न नसक्नुको कारण के हो?