ब्युँताइँदै ललितपुर महानगरका पर्व र जात्रा

सन् १६९९ मा सुरू भएको शंखमूलको चामुण्डा जात्रा २९ वर्षपछि ब्युँताउने तर खरमा, यसलाई पाटनको रक्षा गर्ने शक्तिपीठमध्ये एक मानिन्छ
दामोदर न्यौपाने

काठमाडौँ — महालक्ष्मीको खट यात्रा हराएको ३४ वर्षपछि यो वर्ष सुरु हुँदै छ । ललितपुर महानगरपालिका वडा नं. ५ मा पर्ने देवी महालक्ष्मीको खट यात्रा टोलवासी मिलेर ब्युँताउन लागेका हुन् । यो पर्व सञ्चालन गर्न कायगुननी मंकाः खलः संगठित रूपमा लागेको छ ।

‘कायागुनी मंकाः खलः मा आबद्ध परिवारको सक्रियतामा यो पर्व फेरि सञ्चालन गर्न लागेका हौं,’ महालक्ष्मी जात्रा व्यवस्थापन कार्यदलको संयोजक सन्तराज महर्जनले भने, ‘लामो समयसम्म रोकिएको पर्व भयो । यो अमूर्त सांस्कृतिक सम्पदा संरक्षणमा ठूलो सफलता हो ।’ यो मन्दिर चक्रपथ उत्तर र लगनखेलको बीचमा रहेको छ ।

रामनवमीको दिन तान्त्रिक र वैद्धिक विधिबाट महालक्ष्मीको पूजा गरेपछि थसिखेलस्थित मन्दिरबाट सुरु हुन्छ खट यात्रा । देवीलाई कलात्मक रूपमा सिँगारिएको खटमा विराजमान गराएर टोल घुमाइन्छ । पाटन सहरको रक्षाका लागि खटमा राखेर देवीलाई विभिन्न टोलमा लैजाने गरीको मान्यता छ । टोलटोल पुर्‍याएर पाटन सहरभित्रका महाशक्तिपीठ लगिन्छ । उत्तरतिर शंखमूलस्थित चामुण्डा माई, पूर्वतिर बालकुमारीस्थित बालकुमारी माई, पश्चिमा नख्खुस्थित विष्णुदेवी माईसम्म पुर्‍याइन्छ ।

खटमा विभिन्न १२ वटा देवी विराजमान गराइन्छ । खट यात्रा सुरु गर्नुभन्दा एक साताअघि नै द्यःला (पुजारी) को घरमा देवीदेवताको मूर्तिलाई रंगरोगन गर्न सुरु गरिन्छ । रंगरोगन गर्न प्रत्येक वर्ष होगल टोलमा रहेका चित्रकारको घरमा लैजाने परम्परा छ । देवीलाई चित्रकारको घरसम्म लैजाने व्यवस्था मंका खलले नै गर्ने महर्जनले जानकारी दिए । चित्रकारको घरबाट खर्पनमा बोकेर फेरि कायगुननी टोलमा रहेको कजी छें घरमा राखिन्छ ।

अष्टमी (चैते दसैं) को दिन कजी छें घरमा राखेपछि नवमीको दिन बिहान भजन सुरु हुन्छ । साइत हेरेर समय तय गरिन्छ । महर्जनका अनुसार यो वर्ष बिहान ६ बजे भजन सुरु हुन्छ । बिहान ७ बजे मूर्ति खटमा राखेर कजी छेंबाट महालक्ष्मी मन्दिरमा लगिनेछ । ८ बजे गुरुजुले वैद्धिक र तान्त्रिक विधिबाट पूजा सुरु गर्नेछन् । दिउँसो १ बजे महालक्ष्मीको प्रसादस्वरूप समय बजी वितरण गरिने तालिका बनाइएको छ । समय बजी खुवाएपछि मन्दिरमा विराजमान मूर्तिलाई फेरि पुजारीले जजमानलाई दिन्छन् । जजमानले खटमा विराजमान गराउँछन् । मूर्ति खटमा राखेपछि पुजारी बेहोस हुन्छन् । बेहोस भएका पुजारीलाई मन्दिर छेउकै पीपलबोटको जल छर्किइन्छ अनि मूर्छित पुजारी ब्युँझिन्छन् ।

मूर्ति खटमा राखेपछि मन्दिरलाई तीन पटक परिक्रमा गराइन्छ । दिउँसो ४ बजे तान्न सुरु हुनेछ । धिमे बाजा, बाँसुरी, नायखी बाजा बजाउँदै टोली अघि लाग्नेछ । त्यसको पछाडि नामसंगीत पाठ गर्दै कलाकार पछि लाग्छन् । थसिखेलस्थित महालक्ष्मी मन्दिरबाट सुरु भएको खट यात्रा कायगुननी चोकमा आएर समापन हुन्छ । त्यसको भोलिपल्ट खटलाई पुजारीको घरमा पुर्‍याइन्छ । पुजारीको घरमा पुर्‍याउने काम थती द्यःला पुचको हुन्छ । थती टोलमा रहेको यो पुचले मूर्तिलाई पाटनका विभिन्न टोलमा परिक्रमा गराएर पुजारीको घरमा पुर्‍याउँछ । खट यात्राको व्यवस्थापन गर्ने जिम्मा ज्यापू समुदायको हो ।

राति हुने यात्रा हो यो । पहिलाको भन्दा केही परिवर्तन गरिएको महर्जनले जानकारी दिए । पहिला राति ९ बजे सुरु हुन्थ्यो । विभिन्न टोल र शक्तिपीठमा खट परिक्रमा गर्दा मध्यराति हुन्थ्यो । अहिले राति नभई दिउँसै सुरु गरेर साँझ समापन गर्ने गरी समय तालिका मिलाइएको छ । पहिला घरमा गएर पूजा माग्ने चलन थियो । अहिले यस्तो नगर्ने महर्जनले जानकारी दिए । ‘म सानो छँदा यो यात्रा हेरेको हुँ । राति अबेला सुरु हुन्थ्यो । रातभरि हुन्थ्यो,’ महर्जनले भने, ‘अहिले व्यवस्थित गरी परिक्रमा गर्ने व्यवस्था मिलाएका छौं ।’

खट सञ्चालनका लागि ललितपुर महानगरपालिकाले आठ लाख रुपैयाँ सहयोग गरेको छ । त्यसबाहेक ज्यापू समाज यल र अरू संस्थाले सहयोग गरेका छन् । खट यात्रा हराउनुको मुख्य कारण आर्थिक नै हो । आर्थिक कारणले फेरि जात्रा हराउन नदिन योजना बनाएको टोल समितिका अध्यक्ष समन्तलाल महर्जनले जानकारी दिए । ‘सुरु गरेर मात्र भएन । दिगो बनाउने चुनौती छ,’ महर्जनले भने, ‘अब लोप हुन नदिनका लागि दिगो आर्थिक स्रोत व्यवस्थापन गर्छौं ।’

हिन्दुले महालक्ष्मी र बुद्धमार्गीले बसुन्धरा भनेर पुज्ने महालक्ष्मीको खटजस्तै हराएको खड्ग यात्रा पनि ब्युँताएका छन् । ज्यापू समाजको अगुवाइमा यो जात्रा हरेक वर्ष हुने गर्छ । २८ वर्ष रोकिएको यो जात्रा पनि महालक्ष्मी मन्दिरसँगै सम्बन्धित छ । दसैंको अवसरमा प्रस्तुत हुने खड्ग जात्रामा देशका विभिन्न भागमा निकाल्ने चलन छ । युद्धमा आफ्नो राज्यको शक्ति वृद्धि गर्न र विजय हासिल गर्न यो जात्रा गरिने परम्परा छ । युद्धका हतियारमा दैवी शक्ति अनुष्ठान गर्न आफ्ना देवघर, आगमघर, कोतघरमा युद्धका औजार पूजा गरेर खड्ग जात्रा मनाइने लेखक तेजप्रकाश श्रेष्ठले नेपालमा जात्रा पुस्तकमा उल्लेख गरेका छन् ।

काठमाडौंको टेबहाल, कोहिटी, महाबौद्ध, बटु, असन, मरु, मखनजस्ता टोल र ललितपुर, भक्तपुर, साँखुलगायतमा आगमघरबाट खड्ग जात्रा निकालिन्छ । देवताले खड्ग बोकेर दानव खोज्दै हिँड्ने गरिन्छ यो जात्रामा । जात्रा गर्ने तरिका भने ठाउँअनुसार केही फरक हुन्छ । ‘हामीले पनि हराएको यो परम्परा ब्युँताएका छौं,’ महर्जनले भने, ‘संस्कृति हाम्रो सम्पत्ति हो । पहिचान हो । यसलाई संरक्षण गर्नु हाम्रो दायित्व हो ।’ शंखमूलको चामुण्डामा हराएको चामुण्डा जात्रा पनि २९ वर्षपछि फर्किएको छ । प्राध्यापक गोपाल शिवाकोटीका अनुसार यसको सुरुवात सन् १६९९ मा भएको हो । मन्दिरका वरिपरि देवताको प्रतीक ढुंगा छन् ।

चामुण्डा पाटनको रक्षा गर्ने शक्तिपीठमध्ये उत्तरतिरको पीठ मानिन्छ । ‘यो मन्दिरमा पनि २९ वर्ष हराएको जात्रा फेरि फिर्ता भएको छ,’ ज्यापू समाजको वरिष्ठ उपाध्यक्षसमेत रहेका सन्तमानले भने, ‘हराएका यस्ता परम्परा ब्युँताउन हामी प्रयासरत छौं । यसमा सरकारले पनि सहयोग गर्नुपर्‍यो ।’ शंखमूलमा रहेको चामुण्डा मन्दिरमा पनि हराएको २९ वर्षपछि चामुण्डा खट यात्रा सुरु भएको छ । हराएका पर्व ब्युँताउन ज्यापू समाजले ललितपुरमा अभियानै चलाएको महर्जनले जानकारी दिए ।

प्रकाशित : चैत्र १६, २०७९ ०८:२०
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्

डिप बोरिङले पनि भेट्दैन पानी

‘खानेपानी र सिँचाइको समस्या मात्र होइन तराई नै मरुभूमीकरण हुँदै जाने जोखिम बढेको छ । जमिनमुनिको पानीको सतह र भण्डारण चक्रमा परेको असरले जमिन भासिने, बोट वृक्ष उम्रन नसक्ने, जमिनमुनिका पानीका स्रोत समाप्त हुँदै जाने समस्या देखिन सक्छ ।’
डीआर पन्त

धनगढी — कैलालीको अत्तरिया साना सहरी खानेपानी आयोजनाले ५ वटा डिप बोरिङमार्फत साढे ४ हजार घरलाई खानेपानी वितरण गर्दै आएको थियो । तीन वर्षयता ४ वटा डिप बोरिङमा पानी आउन छाड्यो । परीक्षण गर्दा भूमिगत स्रोत सुकेको पाइयो । त्यसपछि आयोजनाले स्रोतको विकल्प खोजिरहेको छ । 

भूमिगत पानी भासिएर आयोजना संकटमा परेको अत्तरियामा मात्र होइन, कञ्चनपुरको कृष्णपुर र शुक्लाफाँटा नगरपालिका क्षेत्रका आधा दर्जन खानेपानीका आयोजनामा पनि उस्तै समस्या देखिएको छ । आयोजनाले झिक्ने भूमिगत पानीको परिमाण घट्दै स्रोत बन्द हुन थालेपछि चुरेभावरनजिक नयाँ स्रोत खोजेर पानी आपूर्ति सहज बनाउने तयारी गरेका छन् ।

कृष्णपुर–२ र ४ का धेरैजसो निजी बोरिङबाट पानी आउन छाडेको चार वर्ष भयो । ‘टोलमा एकसाथ दुईवटा बोरिङ चलायो भने पानी आउँदैन,’ स्थानीय डब्बु थापाले भने, ‘सिँचाइमा प्रयोग हुने ठूलो बोरिङ सार्दासार्दै हैरान भइसक्यौं ।’ खानेपानीको समस्यासँगै खेतीका लागि सिँचाइमा संकट आइलागेको उनले बताए । ‘आकाशे पानी चाहिएका बेला वर्षा हुँदैन, जमिनमुनिबाट पनि पानी आउन छाड्यो,’ उनले भने ।

घरघरमा खनिएका नलबाट पानी आउन छाडेपछि तराईका गाउँमा टोलटोललाई लक्ष्य गरी स्थानीय तहले डिप बोरिङ गरेर खानेपानी निकाल्ने अभियान नै छ । नगरपालिकाले डिप बोरिङ गरी पानी वितरण गरिरहेका धारामा भाँडा भर्नेको भीड लाग्ने गरेको छ । कृष्णपुर–२ का डबल चन्द भन्छन्, ‘१५/२० घर भएको एउटा टोलमा एउटा डिप बोरिङका धारा छन् । बिहान–बेलुका खानेपानी थाप्नेको भीड लाग्नु स्वाभाविक हो ।’

ग्रामीण क्षेत्रका आयोजनामा पानीको समस्या हुन थालेको चार वर्षजति भएको चन्दले बताए । ‘पहिले अगाडि पानीको यस्तो समस्या हुँदैनथ्यो, सानो मोटरबाटै पनि पानी तान्न सकिन्थ्यो,’ उनले भने, ‘३ वर्षयता साना मोटर र बोरिङ दुवैबाट पहिलाको जस्तो पानी आउँदैन । एकछिनमै सुक्दै जान्छ ।’

भूमिगत पानी घट्नुमा धेरै हदसम्म मानव सिर्जित समस्या भएको विज्ञहरूले बताएका छन् । भूमिगत पानीको अनियन्त्रित उपयोग र वनजंगल र नदीनालाको दोहनसँगै मनसुनी प्रणालीमा आएको परिवर्तनलाई कारक मानिएको छ । ‘१५ वर्षअघि ३० फिटमा पाइने पानी अहिले ८० देखि १२० फिटसम्म खोज्नुपर्ने भएको छ,’ सहरी खानेपानी आयोजनाका परामर्शदाता वरिष्ठ इन्जिनियर परीक्षित श्रेष्ठले भने ।

तराईमा बसाइँ सराइको चाप १० वर्षयता तीव्र छ । ‘नदीनालाबाट अनियन्त्रित रूपमा ढुंगा, गिट्टी, बालुवाको दोहन हुन थाल्यो, वन अतिक्रमण भएर नयाँ बस्ती विकास भए, भूमिगत जलस्रोतको भण्डार एक तहसम्म कम भएको छ,’ श्रेष्ठले भने, ‘भूमिगत पानीको मुख्य भण्डार चुरे हो । त्यहाँ जल पुनर्भरणको प्रक्रियामा असर परेको नतिजा अहिले देखिन थालेको हो ।’

चुरे संरक्षणसम्बन्धी कानुन पुनरावलोकन समितिका सदस्य जगन्नाथ जोशी पश्चिम तराईका नदी र चुरे भावर क्षेत्रको दोहन कम भएन भने पानी संकट झन् बढ्दै जाने संकेत देखिएको बताउँछन् । भूमिगत जल भण्डारणको अव्यवस्थित दोहन रोक्न नसके दशकभित्रै तराईका भूभागमा गम्भीर समस्या आउने उनको आकलन छ । ‘खानेपानी र सिँचाइको समस्या मात्र होइन तराई नै मरुभूमीकरण हुँदै जाने जोखिम बढेको छ,’ उनले भने, ‘जमिनमुनिको पानीको सतह र भण्डारण चक्रमा परेको असरले जमिन भासिने, बोट वृक्ष उम्रन नसक्ने, जमिनमुनिका पानीका स्रोत समाप्त हुँदै जाने समस्या देखिन सक्छ ।’

भूमिगत जल भण्डारण प्रक्रिया र चुरे भावरको महत्त्वका विषयमा विद्यावारिधि वीरभद्रसिंह क्षेत्री पानीसँगै बगेर आउने माटो र गेग्य्रानले जमिनभित्र पानी पुनर्भरणको प्रक्रियामा असर पारेको बताउँछन् । ‘जंगल र ढुंगा, गिट्टी, बालुवा भएको खोलानालाका कारण चुरेबाट बगेको पानी बिस्तारै ठोक्किँदै रिचार्ज हुँदै बग्ने गर्थ्यो,’ उनले भने, ‘जंगल विनाश हुँदै गएपछि माटो बगाएर बाक्लो भएको पानी जमिनमुनि भण्डारण हुन नपाउँदै बगेर समुद्रमा जान थाल्यो, भूमिगत स्रोत त्यसैले घट्न थाल्यो ।’ नदीनालाको अनियन्त्रित दोहन पनि संकटको अर्को प्रमुख कारण भएको उनले बताए ।

पाँच वर्षअघि संघीय सरकारले भूमिगत जलस्रोतको अधिकतम उपयोग गर्ने नीति लिएपछि पश्चिम तराईमा स्थानीय तह र प्रदेश सरकारले डिप बोरिङका लागि ठूलो लगानी गरेका छन् । सिँचाइका लागि मात्र नभई खानेपानीका लागि पनि २/३ सय फिटमुनिबाट पानी निकाल्न थालिएको छ ।

प्रकाशित : चैत्र १६, २०७९ ०८:१९
पूरा पढ्नुहोस्
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्
×