किंवदन्तीको कथा

सक्छौ भने

तिम्रो घाँटीमा झुन्डिएको शक्तिशाली दूरविन

लगाएर आफ्ना जिज्ञासु आँखाहरूमा

हेर क्षतविक्षत हाम्रो शरीरलाई,

तिम्रो घाँटीमा झुन्डिएको दामी क्यामेराले

खिच हाम्रो रक्ताम्मे शरीर

र देखाऊ दुनियाँलाई,

कम्तीमा

बन्द गर मोबाइलको प्रेमगीत

हटाऊ कानमा ठेसिएको इयरफोन

र,

सुन हाम्रो कुरा ।

कि–

ऊ

रक्तशालामा जन्मेको

एक शक्तिशाली जर्नेल थियो ।

रक्तशालाबाट

यता धपाइएपछि ऊ

अझै शक्तिशाली र क्रुद्ध भयो

अझै कामलम्पट र विलासी भयो

अझै क्रूर र सिकारी भयो ।

त्यसपछि कोर्राको गतिमा

चल्न थालेका थिए बँधुवा श्रमिकहरू

जसले बनाए बाँदर लड्ने भीरहरूमा बाटो

कालीगण्डकीमा काठे पुल

जसले बोके कैयौं किलो–टन मास, चुना र पोलेका इँटा

सयौं किलो–टन ढुंगामाटो र दार

आयातित सिंगमरमर र जस्ताको भार ।

श्रमिकहरूको

असीमित अलिखित बलिदानपछि

तिनका हत्केलाको ठेलाजस्तै सुन्दर

तिनका पसिनाको थोपाजस्तै चम्किलो

तयार भयो एउटा महल

कालीगण्डकीको अनकन्टार तीरमा ।

र, त्यही महलका रनिवासहरूमा

कैद गर्‍यो उसले हामीलाई

त्यसैका भित्ताहरूमा सजायो उसले हामीलाई

त्यसैका शय्याहरूमा सुतायो उसले हामीलाई ।

ऊ कोर्रा बर्साउँथ्यो हामीमाथि

चिर्थ्यो हाम्रो छाती

जोडेर मुख धमनीमा हाम्रो रगत चुस्थ्यो

र, सुमसुम्याउँदै हाम्रा अंगप्रत्यंग

कामोत्तेजित भएर ‘माया गर्छु’ भन्थ्यो ।

कालीगण्डकीको किनारमा

नुहाइरहेको हुन्थ्यो ऊ

उभिनुपर्थ्यो हामी भने लामबद्ध भएर

उसको सवारी हुने सिँढीहरूमा दायाँबायाँ ।

ऊ आउँथ्यो नग्न

बिल्कुल नग्न !

मदोन्मत्त कामोत्तेजनाको नशाले मातेर

र, प्रत्येक एक सिँढी चढ्थ्यो

हाम्रो छातीको मांसपिण्ड समातेर ।

कुनै दिन कालीगण्डकी किनारबाट

मदिराको नशामा रक्तिम कामुक आँखाहरूले

हेर्दै गर्दा गहिरिएर

उसलाई त्यो महल–

‘ताजमहल’भन्दा कम्ता लागेन

उसले आफूलाई

‘शाहजहाँ’भन्दा कम्ता ठानेन ।

बस् !

त्यो महल अनि महल रहेन

दुनियाँले त्यसलाई ‘रानीमहल’ भन्यो

हे बरै !

‘प्रेम’ एक किंवदन्ती बन्यो ।